Slaget i Shanghai
Sjå heller denne storslagne kinesiske krigsfilmen enn endå ein av same slaget frå USA.
Filmen er basert på ei sann historie i Shanghai i 1937.
Foto: Another World Entertainment
Krigsfilm
Regi: Hu Guan
The Eight Hundred (Orig.tittel: Ba Bai)
Med: Zhi-zhong Huang, Yi Zhang, Wu Jiang
Kinofilm
I 1937 tok japanske styrkar Shanghai. Erobringa enda med ei kringsetjing av Sihang-varehuset, der rykta sa at 800 kinesiske soldatar freista halde ut lengst mogeleg for å få ein moralsk siger. På andre sida av Suzhou-elva låg eit verna, internasjonalt strøk styrt av Storbritannia. Slik kunne verdssamfunnet sjå krigen frå orkesterplass. The Eight Hundred er ei grandios skildring av denne sceniske krigshistoria.
Mange skal med
Filmen er nett like pompøs og nasjonalistisk som den jamne krigsfilmen frå Noreg eller USA. Likevel forsvann filmen frå programmet til filmfestivalen i Shanghai i fjor av «tekniske årsaker». Sensurgudane veit kva som var med i dei tretten minutta som forsvann før filmen erobra kinesiske kinoar i haust. At heltane i filmen er frå Guomindang hjelpte neppe.
Vi heiar altså fram dei framtidige fiendane til kommunistpartiet. Rett nok er fleire av dei sentrale figurane desertørar og gjer sitt beste for å flykte frå frontlina. Vi vil dei uansett vel. Dei individuelle historiene slår sine slag for at kinesisk historie har plass til dei fleste, så lenge fellesskapen får forrang til slutt.
Skarp kontrast
Eg kan ikkje minnast å ha sett maken til motsetningar. Livet under neonskilta på den eine elvebreidda og døden på varehuset på den andre står i grell kontrast. Den minimale avstanden er ekte. Suzhou-elva er ein tynn arm. Utelivsbaronar, utanlandske offiserar og presse trong ikkje kikkert for å sjå krigen. Det ser utruleg ut, og det fungerer som ein kommentar til internasjonal passivitet andsynes konfliktar i dag.
The Eight Hundred er visuelt slåande. Ein ser at kvar yuan er brukt godt. Rekonstruksjonen av det fjonge livet langs elva er lekker. Slagscenene er imponerande og rå. Brutaliteten skakar. Spesielt minneverdige er seansar der folk ofrar seg som reinaste kanonføde. Melodrama høyrer med i slike epos. Den pynta historia er flott å sjå på. Likar du krigsfilmar, og taklar du både blod og sakte film med strykarar? Då vil du setje stor pris på to og ein halv time kinesisk historie på kino.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Krigsfilm
Regi: Hu Guan
The Eight Hundred (Orig.tittel: Ba Bai)
Med: Zhi-zhong Huang, Yi Zhang, Wu Jiang
Kinofilm
I 1937 tok japanske styrkar Shanghai. Erobringa enda med ei kringsetjing av Sihang-varehuset, der rykta sa at 800 kinesiske soldatar freista halde ut lengst mogeleg for å få ein moralsk siger. På andre sida av Suzhou-elva låg eit verna, internasjonalt strøk styrt av Storbritannia. Slik kunne verdssamfunnet sjå krigen frå orkesterplass. The Eight Hundred er ei grandios skildring av denne sceniske krigshistoria.
Mange skal med
Filmen er nett like pompøs og nasjonalistisk som den jamne krigsfilmen frå Noreg eller USA. Likevel forsvann filmen frå programmet til filmfestivalen i Shanghai i fjor av «tekniske årsaker». Sensurgudane veit kva som var med i dei tretten minutta som forsvann før filmen erobra kinesiske kinoar i haust. At heltane i filmen er frå Guomindang hjelpte neppe.
Vi heiar altså fram dei framtidige fiendane til kommunistpartiet. Rett nok er fleire av dei sentrale figurane desertørar og gjer sitt beste for å flykte frå frontlina. Vi vil dei uansett vel. Dei individuelle historiene slår sine slag for at kinesisk historie har plass til dei fleste, så lenge fellesskapen får forrang til slutt.
Skarp kontrast
Eg kan ikkje minnast å ha sett maken til motsetningar. Livet under neonskilta på den eine elvebreidda og døden på varehuset på den andre står i grell kontrast. Den minimale avstanden er ekte. Suzhou-elva er ein tynn arm. Utelivsbaronar, utanlandske offiserar og presse trong ikkje kikkert for å sjå krigen. Det ser utruleg ut, og det fungerer som ein kommentar til internasjonal passivitet andsynes konfliktar i dag.
The Eight Hundred er visuelt slåande. Ein ser at kvar yuan er brukt godt. Rekonstruksjonen av det fjonge livet langs elva er lekker. Slagscenene er imponerande og rå. Brutaliteten skakar. Spesielt minneverdige er seansar der folk ofrar seg som reinaste kanonføde. Melodrama høyrer med i slike epos. Den pynta historia er flott å sjå på. Likar du krigsfilmar, og taklar du både blod og sakte film med strykarar? Då vil du setje stor pris på to og ein halv time kinesisk historie på kino.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Det er ein svir å oppleve korleis den bokelskande Matilda tar eit oppgjer med vonde rektor Trunchbull.
Foto: Grethe Nygaard, Rogaland Teater
Festleg framsyning av musikalen Matilda
Matilda har i årevis gjort suksess som musikal. No også på Rogaland Teater.
Den tsjekkiske nasjonalromantikaren Antonín Dvořák (1841–1904).
Grått og keisamt
Bestion mislukkast i å modernisera Scarlatti og Dvořák.
Judith Butler er filosof og ein frontfigur innanfor kjønnsteori.
Foto: Elliott Verdier / The New York Times / NTB
Ein endrar ikkje naturen med talemåtar
Dombås Hotell brenn 19. mai 2007.
Foto: Kari Anette Austvik / NTB
Frå bridgeverda: Svidd utgang
Det er naturleg å rykkja til når ein skjønar at laget ein spelar eller heiar på, rykkjer ned (jf. opprykk, nedrykk), skriv Kristin Fridtun. Her tek Ranheims Mads Reginiussen til tårene etter nedrykk i eliteseriekampen i fotball mellom Rosenborg og Ranheim på Lerkendal Stadion (3-2).
Foto: Ole Martin Wold / NTB
I rykk og napp
Det er naturleg å rykkja til når ein skjønar at laget ein spelar eller heiar på, rykkjer ned.
Papiravisa