Skuffande tørre tårekanalar
Yomeddine er meir overflatisk enn rørande.
Beshay (t.h.) som er kurert, har aldri forlate leprakolonien i den egyptiske ørkenen. Då kona døyr, dreg han på leiting etter røtene sine og møter Obama, ein fattig nubiar.
Foto: Dina Emam
Drama
Regi: A.B. Shawky
Yomeddine
Med: Rady Gamal, Ahmed Abdelhafiz
Om du har vakse opp i ein spedalskkoloni på den egyptiske landsbygda, slik som Beshay (Gamal) har, er ikkje oddsa på di side om du vil opp og fram i verda. Men Beshay har ikkje større mål enn å finna att familien som etterlét han der som liten leprainfisert gutunge. På den strabasiøse ferda får han ein blindpassasjer med.
Enkel humor
Det er som ein må lura på om filmen vart til på grunn av hovudrolleinnehavaren eller om dei berre var ufatteleg heldige då dei skulle setja rollane. Det er ikkje berre den fysiske framtoninga til Beshay, han verkar så heime i omgivnadene, som er så genuin. Det same gjeld alle statistane, som gjer at det verkar nesten dokumentarisk til tider. Eg skjønar ikkje språket, noko som alltid gjer det vanskeleg å seia om manus vert framført truverdig. Nokre gongar verkar det overspelt, eller i beste fall noko overdrive regissert. Det gjeld særleg i scener der folk i forbifarten gjer narr av Beshay, som så set opp latterdøra som om det var ein komedie frå femtiåra. Og Yomeddine har faktisk mykje humor i seg, men sånn type snill humor som gjev meg ein liten ettersmak av overberande nedlatenskap. Eller for å leggja godviljen til: som om det er ein slags alvorleg barnefilm.
Trykkfeil
«Alle er forskjellige, men det er utanpå», lærte me i songen. Det kunne også vore undertittelen på Yomeddine. Det vert kanskje litt i overkant dette også, som når Beshay utbryt: «Eg er eit menneske! Eg er eit menneske!» Denne bodskapen vert uttrykt relativt overtydeleg gjennom heile filmen, såpass at i staden for å verka sterk og rørande, kjennest det opplagt og platt. Også dynamikken mellom han og den foreldrelause guten Obama (Abdelhafiz) sit sånn passeleg. Me lyt liksom verta fortalt kor viktige dei er for kvarandre, og dermed vert eg ikkje riven med så mykje som eg vanlegvis vert. Det er som om knappane vert skildra meir enn dei vert trykte på, og det fell ikkje eingong ei enkel gråteperse som eg for.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: A.B. Shawky
Yomeddine
Med: Rady Gamal, Ahmed Abdelhafiz
Om du har vakse opp i ein spedalskkoloni på den egyptiske landsbygda, slik som Beshay (Gamal) har, er ikkje oddsa på di side om du vil opp og fram i verda. Men Beshay har ikkje større mål enn å finna att familien som etterlét han der som liten leprainfisert gutunge. På den strabasiøse ferda får han ein blindpassasjer med.
Enkel humor
Det er som ein må lura på om filmen vart til på grunn av hovudrolleinnehavaren eller om dei berre var ufatteleg heldige då dei skulle setja rollane. Det er ikkje berre den fysiske framtoninga til Beshay, han verkar så heime i omgivnadene, som er så genuin. Det same gjeld alle statistane, som gjer at det verkar nesten dokumentarisk til tider. Eg skjønar ikkje språket, noko som alltid gjer det vanskeleg å seia om manus vert framført truverdig. Nokre gongar verkar det overspelt, eller i beste fall noko overdrive regissert. Det gjeld særleg i scener der folk i forbifarten gjer narr av Beshay, som så set opp latterdøra som om det var ein komedie frå femtiåra. Og Yomeddine har faktisk mykje humor i seg, men sånn type snill humor som gjev meg ein liten ettersmak av overberande nedlatenskap. Eller for å leggja godviljen til: som om det er ein slags alvorleg barnefilm.
Trykkfeil
«Alle er forskjellige, men det er utanpå», lærte me i songen. Det kunne også vore undertittelen på Yomeddine. Det vert kanskje litt i overkant dette også, som når Beshay utbryt: «Eg er eit menneske! Eg er eit menneske!» Denne bodskapen vert uttrykt relativt overtydeleg gjennom heile filmen, såpass at i staden for å verka sterk og rørande, kjennest det opplagt og platt. Også dynamikken mellom han og den foreldrelause guten Obama (Abdelhafiz) sit sånn passeleg. Me lyt liksom verta fortalt kor viktige dei er for kvarandre, og dermed vert eg ikkje riven med så mykje som eg vanlegvis vert. Det er som om knappane vert skildra meir enn dei vert trykte på, og det fell ikkje eingong ei enkel gråteperse som eg for.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
To unge mormonmisjonærar, søster Paxton (Sophie Thatcher) og søster Barnes (Chloe East), blir tvinga til å setje trua si på prøve i møtet med herr Reed (Hugh Grant).
Foto: Ymer Media
«Mange av skrekkfilmane no til dags liknar meir på filmar frå syttitalet»
I tillegg til å vere forfattar er Kristina Leganger Iversen også litteraturvitar, samfunnsdebattant og omsetjar.
Foto: Sara Olivia Sanderud
Nedslåande sanning
Kristina Leganger Iversen leverer eit grundig studium av noko som burde vere opplagt for fleire.
Teikning: May Linn Clement
«Me har ikkje grunnlag for å seia at bokmålsbrukarar har kvassare penn enn andre, men nokre av dei evnar å kløyva kvass i to.»
Gjennom Hitlers progagandaminister Joseph Goebbels får vi eit innblikk i sanninga bak Nazi-Tysklands propagandamaskin.
Foto: Another World Entertainment
Propaganda på agendaen
Fører og forfører er ein drivande historietime om tidenes skumlaste skrønemakar.
Ein mann med tomlar opp i ruinane i ein forstad sør i Beirut etter at fredsavtalen mellom Hizbollah og Israel vart gjeldande 27. november.
Foto: Mohammed Yassin / Reuters / NTB
Fredsavtale med biverknader
Avtalen mellom Israel og Libanon kan få vidtrekkjande konsekvensar.
Papiravisa