DRAMA/SKREKK

Regi: Luca Guadagnino

Bones and All

Med: Taylor Russell, Timothée Chalamet, Mark Rylance
Kinofilm

Maren (Russell) slit med ein kolossal trong til å ete menneskekjøt. Det fører til leie situasjonar og brå flytteplanar. Ein dag stikk faren frå henne, og attenåringen sit att aleine. Litt om senn viser det seg at ho ikkje er den einaste med blod på tann. Ho støyter på kjekkasen Lee (Chalamet). Saman legg dei ut på ei reise der overleving og moral knivar. Farar lurar.

Gotisk gørr

Luca Guadagnino har hatt suksess med estetisk vellukka og populære filmar som Call Me by Your Name (2017) og Suspiria (2018). No tek han utgangspunkt i ein prisvinnande roman av Camille DeAngelis frå 2016. Regissøren har framleis ei stø hand. Alt ser flott ut: landskapa, kleda, kulissar og ljos.

Guadagnino tyr gjerne til det morbide. Somme scener får det til å vri seg i sjåaren. Kamera vik ikkje frå måltida. Groteske situasjonar og framandgjorde figurar gjev assosiasjonar til sørstatsgotikk, jamvel om handlinga skjer meir i rustbeltet. Det er ei dyster verd dei to ferdast i, nemleg USA på åttitalet.

Kjøt og kjærleik

Tidsbiletet bidreg til visuell stil og tematiske tolkingar. Tilliten er tynnsliten. Et eller bli eten, som dei seier. Ikkje at det har endra seg. Unge, rastlause, kule og vakre folk på farten i USA har sendt tankane til American Honey (2016) av Andrea Arnold. Også her er populærmusikken sterkt til stades utan å vere del av historia. New Order og a-ha er blanda lekkert med nyare tonar. Bones and All er meir lågmælt og sakte, trass i elementa av skrekk. Det blodige er ein premiss. Kjærleik og å finne seg sjølv er navet i denne romantiske roadmovien.

Superstjerna Timothée Chalamet gjer som vanleg ein god jobb, men Taylor Russell i hovudrolla glitrar. Ho imponerte i Waves (2019). Det uttrykksfulle andletet hennar er fullt av undring utan store fakter. Mark Rylance er stødig som den eldre kjøtetaren Sully. Figuren hans pirrar interessa i byrjinga, men fell hen til klisjear etter kvart. Manus er i det heile ikkje fritt for kjende trekk og tropar.

Julia Ducournau hadde ein freidigare og forfriskande variant av unge lovande kannibalar med moralske kvalar i debuten Raw (2016) før ho vann Gullpalma for Titane i fjor. Fanskaren til Guadagnino vil likevel setje pris på stilen i Bones and All. Filmen er nydeleg å sjå på, og eg lever meg inn i verda til Maren. Det er ikkje verst for ein så brutal affære.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.