Drama

Regi: Nils Tavernier

Slottet i Provence (Orig.tittel: L’incroyable histoire du facteur Cheval)

Med: Jacques Gamblin, Laetitia Costa

Kva sit ein att med etter å ha sett Slottet i Provence? At denne sanne historia om ein nevenyttig postmann kunne trunge ein meir interessant regi. Regissør Nils Tavernier går i biopic-fella, når han vel å filmatisere eit levt liv over fleire tiår. Det skal godt gjerast å få denne tidsskildringa til å bli engasjerande og overraskande. Plottkurva er så velkjend at ein ved vegs ende kan krysse av for konvensjonelle dramaturgiske grep. Hovudpersonen har hatt sine opp- og nedturar, men har i det minste hatt eit stormannsgale prosjekt som skal gå inn i arkitekturhistoria.

Kall det gjerne døsig sommarkino, forsterka av den postkortaktige kjensla av den franske regionen, som den norske tittelen så skamlaust promoterer. Det er ikkje reint få scener der helten vår, postmannen Joseph-Ferdinand Chaval (Gamblin), traskar rundt i det biletvakre, rurale landskapet i Provence medan posten skal fram. Det er også under ein av desse turane han får auge på ein stein som gjer uutsletteleg inntrykk: At naturen kan forme noko så vakkert, gir Chaval eit kall. 33 år seinare er han ferdig med sitt eige Taj Mahal, eit slott han tileignar dottera Alice.

Kvinnene i filmen speler andrefiolin. Kona til Chaval, Philoméne (Costa) er ofte framstilt i halverotiske scener, eller som klassisk husmor, men er elles ein blank karakter. Chaval sjølv vert portrettert som ein raring, ein bygdeoriginal med autistiske trekk. At han er meir som ein sjablong enn eit heilt menneske, eller at filmen trykkjer unødvendig på med sentimentalitet undervegs, gjer ikkje akkurat underverk for forteljinga. Men slottet vart fint.

Sondre Åkervik

Sondre Åkervik er frilans kulturjournalist og fast filmmeldar i
Dag og Tid.