Nyansering frydar
Enkelte filmar kjennest meir komplette enn andre. Waves er ein slik ein.
Tyler (Kelvin Harrison Jr.) ser ut til å leve eit sutlaust liv.
Foto: United International Pictures
Drama
Regi: Trey Edward Shults
Waves
Med: Kelvin Harrison Jr., Taylor Russell, Sterling K. Brown, Renée Elise Goldsberry
Livet er relativt sutlaust for Tyler (Harrison) – fin kjærast, kule vener, gode karakterar, støttande foreldre og ein lovande karriere som brytar. Ein kunne sagt at foreldra er i overkant støttande. Veslesystera Emily (Russell) skjønar at alt ikkje er som det skal vera, då Tyler kjem heim og er heilt frå seg. Far (Brown) og mor (Goldsberry) står som makteslause vitne, men hadde dei kunna handla annleis?
Murphys love
Det er noko med amerikanske filmar der hovudpersonane er afroamerikanarar, som gjer at eg automatisk tenkjer at då må det skje noko fælt.
Murphys lov som seier at alt som kan gå gale, går gale, ser ut til å setja inn så snart filmen ikkje dreiar seg om den kvite middelklassen.
Det seier sannsynlegvis meir om det amerikanske samfunnet enn om intensjonen til regissør Trey Edward Shults, som eg genuint trur er meir grunnleggande interessert i familiedynamikk og heimedrama enn i å stigmatisera svarte. Og kanskje ville han ikkje oppnådd den same effekten om det dreia seg om ein kvit familie. Lenger er me ikkje komne, er eg redd. Men Shults utnyttar potensialet og vrir på historia slik at resultatet er langt meir fordøyeleg enn det kan sjå ut som ei god stund uti filmen.
Hyper
Den nemnde uroa held seg gjennomgåande, og ikkje utan grunn, men likeins nemnde vriar er verde å merka seg.
Den eine kjensla vert avløyst av ei ny omtrent før ein har fordøya den førre. Som i debutfilmen Krisha (2015) fører regissør Shults kameraa sine slik at ein av og til svimlar i setet, og inntrykket av at ein balanserer på kanten av eit stup, både fysisk og psykisk, blir forsterka.
Samspelet mellom dei ulike familiemedlemmene verkar kjent, utan at det vert flosklete. Enten har han hatt ein sær barndom sjølv, eller så er han berre særs interessert i familiedynamikk og dei mange irrgangane som ligg innanfor husets fire veggar. Og han er særs god på å formidla dette. De kjem til å høyra det frå fleire enn meg, men av og til får ein tru på hypen: Waves er ein genuint nyansert og original prestasjon av ein film.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Trey Edward Shults
Waves
Med: Kelvin Harrison Jr., Taylor Russell, Sterling K. Brown, Renée Elise Goldsberry
Livet er relativt sutlaust for Tyler (Harrison) – fin kjærast, kule vener, gode karakterar, støttande foreldre og ein lovande karriere som brytar. Ein kunne sagt at foreldra er i overkant støttande. Veslesystera Emily (Russell) skjønar at alt ikkje er som det skal vera, då Tyler kjem heim og er heilt frå seg. Far (Brown) og mor (Goldsberry) står som makteslause vitne, men hadde dei kunna handla annleis?
Murphys love
Det er noko med amerikanske filmar der hovudpersonane er afroamerikanarar, som gjer at eg automatisk tenkjer at då må det skje noko fælt.
Murphys lov som seier at alt som kan gå gale, går gale, ser ut til å setja inn så snart filmen ikkje dreiar seg om den kvite middelklassen.
Det seier sannsynlegvis meir om det amerikanske samfunnet enn om intensjonen til regissør Trey Edward Shults, som eg genuint trur er meir grunnleggande interessert i familiedynamikk og heimedrama enn i å stigmatisera svarte. Og kanskje ville han ikkje oppnådd den same effekten om det dreia seg om ein kvit familie. Lenger er me ikkje komne, er eg redd. Men Shults utnyttar potensialet og vrir på historia slik at resultatet er langt meir fordøyeleg enn det kan sjå ut som ei god stund uti filmen.
Hyper
Den nemnde uroa held seg gjennomgåande, og ikkje utan grunn, men likeins nemnde vriar er verde å merka seg.
Den eine kjensla vert avløyst av ei ny omtrent før ein har fordøya den førre. Som i debutfilmen Krisha (2015) fører regissør Shults kameraa sine slik at ein av og til svimlar i setet, og inntrykket av at ein balanserer på kanten av eit stup, både fysisk og psykisk, blir forsterka.
Samspelet mellom dei ulike familiemedlemmene verkar kjent, utan at det vert flosklete. Enten har han hatt ein sær barndom sjølv, eller så er han berre særs interessert i familiedynamikk og dei mange irrgangane som ligg innanfor husets fire veggar. Og han er særs god på å formidla dette. De kjem til å høyra det frå fleire enn meg, men av og til får ein tru på hypen: Waves er ein genuint nyansert og original prestasjon av ein film.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Waves er ein genuint nyansert og original prestasjon av ein film.
Fleire artiklar
Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.
Foto: Erika Hebbert
Sterkt om livsløgn og overleving
Gode skodespelarprestasjonar i intens kamp på liv og død.
Den nye statsministeren i Frankrike, Michel Barnier, blir klappa inn av den utgåande, Gabriel Attal, i ein seremoni på Hôtel Matignon i Paris 5. september.
Foto: Stephane De Sakutin / Reuters / NTB
Ny statsminister med gjeld, utan budsjett
No lyt alt skje raskt i fransk politikk for å avverje nye kriser.
Justis- og beredskapsminister Emilie Enger Mehl på veg til pressetreffet om motarbeiding av kriminalitet. Også statsminister Jonas Gahr Støre og finansminister Trygve Slagsvold Vedum deltok.
Foto: Thomas Fure / NTB
– No ser me effekten av færre politifolk
Det er mykje regjeringa kunne gjort som dei ikkje har gjort. Me er ikkje imponerte, seier Helge André Njåstad (FrP).
Den oppdaterte boka om rettens ironi er ei samling av tekstar frå Rune Slagstad gjennom førti år.
Foto: André Johansen / Pax Forlag
Jussen som styringsverktøy
Rettens ironi, no i fjerde og utvida utgåve, har for lengst blitt ein klassikar i norsk idé- og rettshistorie.
Finn Olstad har doktorgrad i historie og er tidlegare professor ved Seksjon for kultur og samfunn ved Noregs idrettshøgskule.
Foto: Edvard Thorup
Det nye klassesamfunnet
Finn Olstads nye bok er eit lettlese innspel til ei sårt tiltrengd innsikt i skilnaden mellom fakta og ideologi.
Papiravisa