Null nytt frå vestfronten
Steven Spielberg er så tru mot tradisjonen at eg ikkje forstår vitsen med nye West Side Story.
Anita (Ariana DeBose) og Bernando (David Alvarez) i ei av dansescenene i filmen.
Foto: Niko Tavernise / Century Studios
Musikal
Regi: Steven Spielberg
West Side Story
Med: Ansel Elgort, Rachel Zegler, Rita Moreno
Kinofilm
Den velkjende og enormt populære kjærleikshistoria om Tony (Elgort) og María (Zegler) har blitt film igjen, seksti år etter at Broadway-stykket kom på kinolerret. Igjen står den kvite ungdomsgjengen Jets mot puertorikanske Sharks. Inspirasjonen frå Romeo og Julie er klar. Kjærleiken er forboden.
Tony freistar lausrive seg frå Jets etter eit år i fengsel for rå vald. María vil tenkje sjølv, men er systera til boksar og frontfigur i Sharks, Bernardo. Korleis skal det gå?
Didaktiske tonar
Dei to turtelduene fell hovudstups før dei har sagt hei. Alt er rett fram. Konfliktane er klare. Vi blir fôra fredsbodskapen med pertentleg teskei. Den didaktiske stilen er utdatert. Mange visuelle grep er resirkulerte. Koloritt og kostyme har alt som høyrer heime og ser bra ut. Eg stussar likevel på overdriven bruk av motljos med glinsande strimer gong på gong.
Sjølvsagt får ein høyre nokre svingande, kjende refreng, men musikken er mest mas, jamvel om dei har brukt det originale materialet til Leonard Bernstein. Ikkje at eg fnyser av ein frisk mambo, altså. Det resonnerer mest for meg når María syng «Today, the minutes seem like hours, the hours go so slowly». Nett det eg tenker halvvegs ut i dei 156 minutta filmen varar.
Tradisjonstru
Det er uansett kjekt å sjå legenda Rita Moreno igjen frå 1961. Elles er skodespelet prega av den same teatralske stilen som sist. Få skil seg ut, men Ansel Elgort i rolla som Tony er noko for seg sjølv. Ingen andre er i nærleiken av å spele så slapt.
Ein rar vri er at mykje blir sagt på spansk utan at det er teksta, slik som engelsken. Her går fleire sentrale poeng tapt for anglofile nordmenn. Samstundes held ein fast på tradisjonen med at folk frå spanskspråklege familiar i USA må smørje tjukt på med latinamerikansk aksent for å innpass, slik Moreno og andre alltid har vore nøydde til.
Eg hadde helst sett at denne gjengen kom seg heim att dit dei kom frå, altså Broadway. Og så vil eg sjå fleire filmar med nye idear, gjerne laga av folk frå Puerto Rico.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Musikal
Regi: Steven Spielberg
West Side Story
Med: Ansel Elgort, Rachel Zegler, Rita Moreno
Kinofilm
Den velkjende og enormt populære kjærleikshistoria om Tony (Elgort) og María (Zegler) har blitt film igjen, seksti år etter at Broadway-stykket kom på kinolerret. Igjen står den kvite ungdomsgjengen Jets mot puertorikanske Sharks. Inspirasjonen frå Romeo og Julie er klar. Kjærleiken er forboden.
Tony freistar lausrive seg frå Jets etter eit år i fengsel for rå vald. María vil tenkje sjølv, men er systera til boksar og frontfigur i Sharks, Bernardo. Korleis skal det gå?
Didaktiske tonar
Dei to turtelduene fell hovudstups før dei har sagt hei. Alt er rett fram. Konfliktane er klare. Vi blir fôra fredsbodskapen med pertentleg teskei. Den didaktiske stilen er utdatert. Mange visuelle grep er resirkulerte. Koloritt og kostyme har alt som høyrer heime og ser bra ut. Eg stussar likevel på overdriven bruk av motljos med glinsande strimer gong på gong.
Sjølvsagt får ein høyre nokre svingande, kjende refreng, men musikken er mest mas, jamvel om dei har brukt det originale materialet til Leonard Bernstein. Ikkje at eg fnyser av ein frisk mambo, altså. Det resonnerer mest for meg når María syng «Today, the minutes seem like hours, the hours go so slowly». Nett det eg tenker halvvegs ut i dei 156 minutta filmen varar.
Tradisjonstru
Det er uansett kjekt å sjå legenda Rita Moreno igjen frå 1961. Elles er skodespelet prega av den same teatralske stilen som sist. Få skil seg ut, men Ansel Elgort i rolla som Tony er noko for seg sjølv. Ingen andre er i nærleiken av å spele så slapt.
Ein rar vri er at mykje blir sagt på spansk utan at det er teksta, slik som engelsken. Her går fleire sentrale poeng tapt for anglofile nordmenn. Samstundes held ein fast på tradisjonen med at folk frå spanskspråklege familiar i USA må smørje tjukt på med latinamerikansk aksent for å innpass, slik Moreno og andre alltid har vore nøydde til.
Eg hadde helst sett at denne gjengen kom seg heim att dit dei kom frå, altså Broadway. Og så vil eg sjå fleire filmar med nye idear, gjerne laga av folk frå Puerto Rico.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Foto: Seth Wenig / AP / NTB
Eit teikn på frustrasjon
Korkje Trump eller Biden har i røynda full kontroll på auke og fall i inflasjon eller kriminalitet.
Else Hagen: «Familie» (1950), olje på lerret. Rolf E. Stenersens samling / Munchmuseet.
Etterlysing og turné
Else Hagen er i dag eit ukjent namn for mange, men det er i endring.
Anders Folkestad og Torbjørn Ryssevik meiner det er nødvendig å styrke den vidaregåande skulen si studieførebuande rolle.
Gorm Kallestad / NTB
Studieopptak og skulifisering
Statsråden gjer rett i å avvise opptaksprøver som hovudveg til høgare utdanning.
Stig Amdam og Ragnhild Gudbrandsen spelar hovudrollene i stykket av August Strindberg.
Foto: Magnus Skrede / Den Nationale Scene
Krigen mellom kjønna
Dødsdansen er eit ekteskapsdrama der komikken får for stor plass, men spelestilane utfordrar kvarandre på interessant vis.
Nana rise-Lynum er redaktør i Norsk Barneblad.
Foto: Per Anders Todal
Å gi barn det dei ikkje veit at dei vil ha
Norsk Barneblad vart skipa i 1887 og har kome ut kvart år sidan. Sist helg fekk Nana Rise-Lynum Målprisen frå Noregs Mållag for innsatsen som redaktør.
Papiravisa