Lov og rett i Berlin
Tysk rettssalsdrama følgjer fast prosedyre effektivt.
Advokat Caspar Leinen (Elyas M’Barek) kjenner seg «fanga» då han vert utnemnd som forsvarar for Collini (Franco Nero).
Foto: Manymore AS
DRAMA
Regi: Marco
Kreuzpaintner
The Collini Case (Orig.tittel: Der Fall Collini)
Med: Elyas M’Barek, Franco Nero
Kinofilm
Caspar Leinen (M’Barek) får si største store sak som advokat. Han skal forsvare italienske Collini (Nero), som har avretta ein industrimagnat som etter alt å døme hadde eit hjarte av gull. Leinen er i ei lei knipe, for den døde har vore som ein far for han, og aktoren er ein mentor. Likevel vil Leinen vise at han duger i yrket. Kontrasten er stor mellom den rause rikingen og den tause mordaren. Kanskje finst det forklaringar på mordet?
Rett fram
Frå første scene blir eg irritert over at lydsporet er smerteleg streit. Musikken verkar henta frå dei fantasilause nedre hyllene i Hollywood. Elles er det klart at produksjonen er full av folk som kan faget sitt. Alt sit. Kamera og klipp er etter boka, stødig og utan krumspring. Manuset byd på moralske dilemma, og dramaet drar seg gradvis til med overraskande, men truverdige vendingar. Rett nok kjennest dei ikkje originale, og dei forklarande tilbakeblikka er fleire enn naudsynt. Skodespelarane er gjennomgåande gode. Elyas M’Barek i hovudrolla er staut. Det heilstøypte filmarbeidet trumfar dei trauste trekka. Engasjementet snik seg på og endar i ei god kinooppleving.
Djevelske detaljar
Som djevelens advokat leitar Leinen med lupe og finn smuss bak fasaden til ein strigla elite. Hersketeknikkane i det arrogante advokatmiljøet er for detaljar å rekne. Når tysk film kjem på kino i Noreg, lurer som så ofte før karikerte nazistar i fortida, men her er det den juridiske ettertida som er interessant, og skuldspørsmål er ikkje alltid enkle.
Tysk film har flust av friske stemmer. Marco Kreuzpaintner er ikkje ei av dei. Han er meir ein solid filmarbeidar enn ein stor kunstnar.
The Collini Case er fullstendig konvensjonell og ligg trygt i ein tradisjon som står sterkt i dei store studioa, utan at han er ein dårlig kopi. Var filmen original? Nei. Fekk eg klump i halsen? Ja. Det er betre at folk ser denne filmen på kino, enn at dei lèt endå ein episode av ein vassen rettssalsserie frå USA slå seg på automatisk.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
DRAMA
Regi: Marco
Kreuzpaintner
The Collini Case (Orig.tittel: Der Fall Collini)
Med: Elyas M’Barek, Franco Nero
Kinofilm
Caspar Leinen (M’Barek) får si største store sak som advokat. Han skal forsvare italienske Collini (Nero), som har avretta ein industrimagnat som etter alt å døme hadde eit hjarte av gull. Leinen er i ei lei knipe, for den døde har vore som ein far for han, og aktoren er ein mentor. Likevel vil Leinen vise at han duger i yrket. Kontrasten er stor mellom den rause rikingen og den tause mordaren. Kanskje finst det forklaringar på mordet?
Rett fram
Frå første scene blir eg irritert over at lydsporet er smerteleg streit. Musikken verkar henta frå dei fantasilause nedre hyllene i Hollywood. Elles er det klart at produksjonen er full av folk som kan faget sitt. Alt sit. Kamera og klipp er etter boka, stødig og utan krumspring. Manuset byd på moralske dilemma, og dramaet drar seg gradvis til med overraskande, men truverdige vendingar. Rett nok kjennest dei ikkje originale, og dei forklarande tilbakeblikka er fleire enn naudsynt. Skodespelarane er gjennomgåande gode. Elyas M’Barek i hovudrolla er staut. Det heilstøypte filmarbeidet trumfar dei trauste trekka. Engasjementet snik seg på og endar i ei god kinooppleving.
Djevelske detaljar
Som djevelens advokat leitar Leinen med lupe og finn smuss bak fasaden til ein strigla elite. Hersketeknikkane i det arrogante advokatmiljøet er for detaljar å rekne. Når tysk film kjem på kino i Noreg, lurer som så ofte før karikerte nazistar i fortida, men her er det den juridiske ettertida som er interessant, og skuldspørsmål er ikkje alltid enkle.
Tysk film har flust av friske stemmer. Marco Kreuzpaintner er ikkje ei av dei. Han er meir ein solid filmarbeidar enn ein stor kunstnar.
The Collini Case er fullstendig konvensjonell og ligg trygt i ein tradisjon som står sterkt i dei store studioa, utan at han er ein dårlig kopi. Var filmen original? Nei. Fekk eg klump i halsen? Ja. Det er betre at folk ser denne filmen på kino, enn at dei lèt endå ein episode av ein vassen rettssalsserie frå USA slå seg på automatisk.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Gjennom foto og tekst dokumenterte Maria Gros Vatne eit annleis liv på bloggen Wildandfree.no. Ho og mannen Nik Payne forlét bylivet og trygge jobbar til fordel for økologisk gardsbruk og heimeskule. Her ser me sonen Falk.
Foto: Maria Gros Vatne
Frå draum til sorg
Ukjent landskap vinn den eine prisen etter den andre. No er den å finne på lista over filmar som er kvalifiserte til vurdering av Oscar-akademiet i kategorien «Beste dokumentarfilm».
Peter Flamm (1891–1963) var ein tysk lege med jødisk familiebakgrunn som i 1926 gjorde furore med debutromanen.
Foto: Otto Kurt Vogelsang / Ullstein bild
«Jeg? er ein djupt fascinerande og høgst moderne tekst om sinnsforvirring og dobbeltgjengeri»
Marie Blokhus, Gard Skagestad og Kirsti Refseth spelar stykket til den tyske dramatikaren Marius von Mayenburg.
Foto: Monica Tormassy / Det Norske Teatret
Kven har makt over kven?
Velspelt om medviten og umedviten makt, sanning, manipulasjon og illusjon.
The Lady (Willa Fitzgerald) må flykte frå ein galen mann.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkfilmen Strange Darling tuklar med tida for å trekke i gang tankane.
Sveinung Rotevatn (V), som ser opp, talte ikkje under behandlinga av den nye abortlova 3. desember. Den som gjekk fram til talarstolen flest gonger, var Marian Hussein (SV).
Foto: Thomas Fure / AP / NTB
Mors liv i salen
Debatten vi fekk høyre då den nye abortlova blei behandla tysdag, strekte seg frå 10.00 til 14.30, frå 1915 til framtida og frå fosteret til den store verda.