Komedie / drama

Regi: Mariano Cohn, Gastón Duprat

Official Competition

Med: Penélope Cruz, Antonio Banderas, Oscar Martínez, José Luis Gómez
Kinofilm

Styrtrike Humberto Suárez (Gómez) har fylt åtti, men vil bli hugsa for noko meir evig enn det farmasøytiske storselskapet og nokre fjonge fond. Kanskje ei bru? Nei, ein film! Han kjøper rettane til ei kjend bok han ikkje gidd lese, og tilset den prisvinnande regissøren Lola Cuevas (Cruz), som han aldri har høyrt om.

Ho skal instruere den høgt akta skodespelaren Iván Torres (Martínez) og superstjerna Felix Rivero (Banderas). Dei to er rake motsetnader. I resten av filmen følgjer vi dei tre i det gigantiske, tomme signalbygget eigd av Suárez på øvingar før dei skal spele inn filmen.

Førre gong den argentinske duoen Mariano Cohn og Gastón Duprat hadde film på kino, var Æresborgeren (2016). Filmen handla om ein hylla argentinsk forfattar som kjem tilbake til heimbygda for meir hylling. Den arrogante kunstnaren kjem kjapt i konflikt med sambygdingane han eigentleg aldri ville sjå att.

I Official Competition er den kulturelle eliten aleine. Det hindrar ikkje konfliktar frå første augneblink. Dei enorme romma er scener for store ego og sterke meiningar om film og folk.

Iván hatar den vulgære, kommersielle Félix. Cuevas set kunsten framom alt og kvir seg ikkje for å trå over grenser for å nå målet sitt. Metalaga ligg tjukt, med skodespelarteknikkar og krangling om høg og låg kultur. Alt er medvite og presist, utan at dei heilt forlèt klisjeane som er utgangspunkt for utforskinga i kunstnarkomedien.

Høgdepunktet kjem når figuren til Oscar Mártinez fortel figuren til sjølvaste Antonio Banderas at han sjølv aldri vil vere den «eksotiske latinoen» i dumme Hollywood-filmar. Makan til metaangrep på ein karriere.

Røynde Banderas veit godt at han har fleire strengar å spele på. Han briljerte meir sist i Smerte og ære (2019) av Pedro Almodóvar. Almodóvar vinn elles i kategorien film om filmkunsten. Uansett er det gode poeng og fine detaljar her òg. Banderas er absolutt solid, til liks med Oscar Martínez. Penélope Cruz er støtt til å lite på, og rolla som eksentrisk filmskapar er forfriskande i ljos av karrieren hennar.

Det er nok å more seg over, og den breie kritikken av eigen bransje er dels kosteleg. Kanskje samanfattar likevel Cuevas kjensla mi om Official Competition når ho spør: «Kva er ein god film? Ein film vi synest er god, men ikkje likar?» Cohn og Duprat er dyktige manusforfattarar og stødige regissørar med hang til medvitne perspektiv på kunstartar eg er glad i. Eg skulle ønske eg likte filmane deira litt betre. Dei er jo gode.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.