Western

Regi: Kevin Costner

Horizon: An American Saga - Chapter 1

Med: Kevin Costner, Abbey Lee, Sienna Miller
Kinofilm frå 28. juni

Dei store studioa i USA ville ikkje investere i Horizon, det gigantiske nye prosjektet til Kevin Costner. No har rikingen knust sparegrisen for ein revansj som tradisjonen tru byr på sjefen sjølv i hovudrolla i ein film om «Det ville vesten» i USA under borgarkrigen.

Gamle gønnarar

Det tek lang tid før regissøren viser eige andlet. Det kjennest som om innramminga er meir forseggjord nett då, medan foto elles enkelt kviler seg på fin natur. Haustgule blad i Wyoming er jo flott.

Den innleiande timen introduserer Costner elles tallause figurar som dei som orkar, skal følgje framover. Ein slit med å halde følgje, sjølv om stilen er ekstremt didaktisk, overtydeleg og simpel. Stilistisk, tematisk og musikalsk kjennest det som ei tidsreise der tonane til Jon Bon Jovi til Young Guns kunne dukka opp. Men så forfriskande er ikkje dette mølet. Fløyter og strykarar set alle klutar til frå fyrste scene. Vi får skummel musikk når «indianarar» nærmar seg for å massakrere folk. Omsorgsfulle blonde kvinner er truga. Dei liknar ein Timotei-reklame frå åttiåra. Rett nok er dei blodtørstige blant dei kvite like forelda sjablongar.

«Filmen er full av tull. Costner køyrer kvantitet over kvalitet i alle ledd.»

Håkon Tveit om Horizon

Ein fornuftig kar som veit namna på ulike folkeslag og forstår dynamikken i koloniseringa, verkar nærast som ein anakronisme. Retrorasismen minner meir om dei tidlege åra til Costner sjølv enn dei mest tonedøve klassikarane frå gullalderen innan sjangeren.

Ikkje snakk om Kevin

Eg sleit med å hugsa om Costner er ein god skodespelar eller ikkje, og stoler ikkje på dei vage minna om korleis det gjekk då han regisserte seg sjølv i Danser med ulver (1990) og The Postman (1997). Han skal ha for at han er den beste skodespelaren i første kapittel av Horizon. Karikaturane er pinleg overspelte, og då spesielt dei kjipe.

Sadistiske skurkar, hjelpe­-
laust pripne britar og ein vis gamal høvding. Alt er teit. Dialogen er dårleg. I tide til syttiårsdagen sin har Costner ført i pennen seksuell spenning mellom seg sjølv og modellen Abbey Lee, som har halvparten av åra på baken. Søt musikk må til for sexscena. Det utslitne mannlege blikket til filmskaparen er i det minste truverdig.

Filmen er full av tull. Costner køyrer kvantitet over kvalitet i alle ledd. Om dei tre neste delane er like lange, klokkar dette makkverket inn på tolv timar. Herre min hatt! Han freistar vel slå Kruttrøyk, som lenge var verdas lengste serie.

Alt er gamaldags i denne filmen, som høyrer heime på fjernsyn for folk som trur Amerika er eit land. Kanskje Kevin Costner tenkte «they don’t make’em like this anymore». Takk og pris. Denne kan fint gå i gløymeboka.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.