Ko-ko skrekk
Freidige Johannes Nyholm har stelt i stand ein heilsprø skrekkfilm om sorg.
Filmen vart ein sensasjon på Sundance-festivalen og skapte lange køar på filmfestivalen i Berlin.
Foto: AS Fidalgo
Skrekkfilm
Regi: Johannes Nyholm
Koko-di Koko-da
Med: Leif Edlund, Ylva Gallon, Peter Belli
Elin (Gallon) og Tobias (Edlund) har med dottera til Danmark på ferie då noko går gale, skikkeleg gale. Det er langt frå herleg å vere svensk i Danmark. Etter nokre opningsscener som kan minne om det mest absurde Bruno Dumont kan finne på, stig vi via skuggeteater inn i bekmørk surrealisme med marerittmaraton på telttur tre år seinare.
Marerittmaraton
Speledåsen dottera fekk i opninga, er det estetisk karikerte utgangspunktet for ein morbid telttur som tek til gong på gong. Snarare enn at figurane tar utgangspunkt i erfaringa frå førre runde, som i En ny dag truer, får vi ulike variantar av same utfordring, som i Løp, Lola, løp!. Repetisjonen er klaustrofobisk, forstyrrande og frustrerande. Ein tar seg i å tenke at denne draumen må ta slutt. Kvar nye runde er enormt ekkel. Dei to teltturistane blir galne, forståeleg nok.
Bruken av speledåsen, skuggeteater og eventyraktige visuelle påhitt peikar til kortfilmane Johannes Nyholm nådde stjernestatus med. Barnerim frå dåsen spelar seg ut i takt med den gjentakande stilen, til ein melodi det krev alvorleg musikalsk hjelp å bli kvitt mellom pressevisninga og leggetid, så ikkje meldaren får mareritt sjølv.
Seriøst sprø stil
Nyholm blandar surrealisme med ein stil nærare dokumentarisk realisme. Blandinga av draum, magi og rå realisme er trekt lenger enn før. Alle stilsprella er ikkje berre for å underhalde. Svensken har noko på hjarta. Traume og tap er tema, men han har ein brutalt bekmørk humor som blandar seg inn i tragedien.
Motet frå debuten Kjempen har Nyholm framleis. Regissøren krev ein heil del av publikum med Koko-di Koko-da. Eg tenker fleire gonger undervegs at regissøren er heilt ko-ko, men han gjev mangt å tenke på i ettertid. Er du lei seriefilmar frå samlebandet, må du nytte høvet. Etterpå kan du sjå kortfilmen Las Palmas på nett, der Nyholm får eittåringen sin til å spele full turist i dukketeater, så er smilet sikra inn i søvnen.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Skrekkfilm
Regi: Johannes Nyholm
Koko-di Koko-da
Med: Leif Edlund, Ylva Gallon, Peter Belli
Elin (Gallon) og Tobias (Edlund) har med dottera til Danmark på ferie då noko går gale, skikkeleg gale. Det er langt frå herleg å vere svensk i Danmark. Etter nokre opningsscener som kan minne om det mest absurde Bruno Dumont kan finne på, stig vi via skuggeteater inn i bekmørk surrealisme med marerittmaraton på telttur tre år seinare.
Marerittmaraton
Speledåsen dottera fekk i opninga, er det estetisk karikerte utgangspunktet for ein morbid telttur som tek til gong på gong. Snarare enn at figurane tar utgangspunkt i erfaringa frå førre runde, som i En ny dag truer, får vi ulike variantar av same utfordring, som i Løp, Lola, løp!. Repetisjonen er klaustrofobisk, forstyrrande og frustrerande. Ein tar seg i å tenke at denne draumen må ta slutt. Kvar nye runde er enormt ekkel. Dei to teltturistane blir galne, forståeleg nok.
Bruken av speledåsen, skuggeteater og eventyraktige visuelle påhitt peikar til kortfilmane Johannes Nyholm nådde stjernestatus med. Barnerim frå dåsen spelar seg ut i takt med den gjentakande stilen, til ein melodi det krev alvorleg musikalsk hjelp å bli kvitt mellom pressevisninga og leggetid, så ikkje meldaren får mareritt sjølv.
Seriøst sprø stil
Nyholm blandar surrealisme med ein stil nærare dokumentarisk realisme. Blandinga av draum, magi og rå realisme er trekt lenger enn før. Alle stilsprella er ikkje berre for å underhalde. Svensken har noko på hjarta. Traume og tap er tema, men han har ein brutalt bekmørk humor som blandar seg inn i tragedien.
Motet frå debuten Kjempen har Nyholm framleis. Regissøren krev ein heil del av publikum med Koko-di Koko-da. Eg tenker fleire gonger undervegs at regissøren er heilt ko-ko, men han gjev mangt å tenke på i ettertid. Er du lei seriefilmar frå samlebandet, må du nytte høvet. Etterpå kan du sjå kortfilmen Las Palmas på nett, der Nyholm får eittåringen sin til å spele full turist i dukketeater, så er smilet sikra inn i søvnen.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Nyholm blandar surrealismen med ein stil nærare dokumentarisk realisme.
Fleire artiklar
Det er ein svir å oppleve korleis den bokelskande Matilda tar eit oppgjer med vonde rektor Trunchbull.
Foto: Grethe Nygaard, Rogaland Teater
Festleg framsyning av musikalen Matilda
Matilda har i årevis gjort suksess som musikal. No også på Rogaland Teater.
Den tsjekkiske nasjonalromantikaren Antonín Dvořák (1841–1904).
Grått og keisamt
Bestion mislukkast i å modernisera Scarlatti og Dvořák.
Judith Butler er filosof og ein frontfigur innanfor kjønnsteori.
Foto: Elliott Verdier / The New York Times / NTB
Ein endrar ikkje naturen med talemåtar
Dombås Hotell brenn 19. mai 2007.
Foto: Kari Anette Austvik / NTB
Frå bridgeverda: Svidd utgang
Det er naturleg å rykkja til når ein skjønar at laget ein spelar eller heiar på, rykkjer ned (jf. opprykk, nedrykk), skriv Kristin Fridtun. Her tek Ranheims Mads Reginiussen til tårene etter nedrykk i eliteseriekampen i fotball mellom Rosenborg og Ranheim på Lerkendal Stadion (3-2).
Foto: Ole Martin Wold / NTB
I rykk og napp
Det er naturleg å rykkja til når ein skjønar at laget ein spelar eller heiar på, rykkjer ned.
Papiravisa