Drama

Regi: Bradley Cooper

Maestro

Med: Bradley Cooper, Carey Mulligan, Maya Hawke
Kinofilm/ Netflix frå 20.
desember

Leonard Bernstein (Cooper) var ei stor stjerne i den vide musikkverda. I Maestro slår vi følgje med den musikalske og private reisa hans. Forholdet til kona Felicia Montealegre (Mulligan) er ein raud tråd. Det ekstraordinære talentet Bernstein får funkle med nyansar i eit litt typisk kunstnarportrett.

Eg vil så mykje

Folk sa at Bernstein måtte velje. Han ville helst ha alt. I ei definerande scene seier kona at han sprikar i fleire musikalske retningar. Når han svarar at han har lyst til så mangt, lyser blikket intenst mot ein dansande matros. Han har hug til mykje forskjellig, både kunstnarisk og seksuelt.

Replikken har klar dobbel tyding. Dirigenten, komponisten, pianisten, forelesaren og fjernsynsformidlaren stod for barnesongar, musikalar og standardverk for symfoniorkester. Eskapadane med andre menn var openlyse. Pose og sekk, takk.

Bradley Cooper identifiserer seg truleg med viljen til å prøve dei ulike talenta sine, om ikkje anna. Mannen som overraska med songstemma i regidebuten A Star Is Born, konsoliderer karrieren som seriøs skodespelar og regissør med Maestro. I rolla som Bernstein spelar Cooper på eit heilt anna register enn i filmar som American Sniper. Faktene og språket til den ekstravagante showmannen er imponerande innarbeidde.

Får det til

Få kan konkurrere med Carey Mulligan i kategorien såre smil. Ho er god. Dei triste augo får meir enn nok motivasjon i rolla som Montealegre. Som vanleg i filmar om store kunstnarar legg Cooper vekt på forsømd familie og kone. Figuren Felicia famlar litt i territoriet «bitter kone til stor kunstnar». Det kjennest uoriginalt, men ho verkar til tider skarp og raus.

Stundom tek forteljinga byks der dynamikk er endra utan innblikk i motivasjon, men forma er stabilt god i alt frå protesar i andlet til kostyme og kulissar. Kameraarbeid er klassisk med fine hint til filmhistoria. Flyten er god. Starten av karrieren er skildra i smalt format og svartkvitt. Filmen slår om til fargar i seinare periodar. Valet har god grunn, men dei fine fargetonane i andre halvdel viser at dei hadde folk i sving som kunne fått fleire rike bilete om ein brukte andre tidskodar.

Naturleg nok er musikken til Bernstein til stades heile vegen. Musikken er mektig og gjev filmen styrke. Dei mest kjende temaa frå The West Side Story er tona ned til fordel for storslagne symfoniar. Det kler filmen.

Maestro hyllar ein meister med få grenser. Filmen er rik, men noko avgrensa. Heilstøypt og vakker er han tvillaust. Stjerna til Bradley Cooper skin nok ei god stund til.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.