Jesus van Gogh
Så kjedeleg som dette kan galskap og genialitet framstillast.
Willem Dafoe er nominert til Oscar i kategorien beste mannlege hovudrolle som Vincent van Gogh.
Foto: Benoît Delhomme
Biografisk drama
Regi: Julian Schnabel
Van Gogh – At Eternity’s Gate
Med: Willem Dafoe, Oscar Isaac, Rupert Friend
Filmen tek for seg det vaksne livet til Vincent van Gogh (Dafoe), der han strevar rundt med staffeliet sitt på slep i Frankrike, finansiert av broren Theo (Friend) og med sosiale innslag som krovertinner, prostituerte og Paul Gaugin (Isaac).
Sprøtt
No skal det seiast at fjorårets fantastiske Loving Vincent gjer den biografiske delen av Julian Schnabels fanfilm ekstra lite informativ for akkurat meg. Det gjorde opplevinga mi ekstra uinspirerande. Så stiller eg meg også særs tvilande til alt som vert sagt og gjort i Van Gogh – At Eternity´s Gate. For mange detaljar kjem ut av Willem Dafoes tolking til at eg trur på det.
Såg han seg sjølv så klart i kontekst som det han uttrykkjer ved å seia at ja, det er han og Gaugin som må revolusjonera malarkunsten? Og at ja, han er, som Jesus, misforstått av samtida, som enno ikkje har oppdaga kor genial han er? For ikkje å snakka om teorien om korleis han fekk skotet i magen som tok livet av han kort tid etter. Kor tek manusforfattar og regissør Schnabel dette frå?
Samansurium
Eg sit att med kjensla av å ha sett eit samansurium av uoppgjevne kjelder, ynsketenking og halvkvedne teoriar som til alt overmål er sett saman på ein særdeles uoriginal og langdryg måte. Visst er det vakkert, men med eit godt kamera og Provence i linsa skulle det berre mangla.
Det verkar likevel overflatisk pent og som om den viktigaste grunnen til å laga filmen var at Willem Dafoe passar så godt til å spela van Gogh. For å få fram kor mentalt i ulage han var, vert lange dialogstykke gjentekne med ekkoaktig klang. Tenk, han må ha vore heilt sprø! Hadde filmen vore kutta ein times tid, hadde han vore ein klassisk laga-for-TV-biografi.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar
i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Biografisk drama
Regi: Julian Schnabel
Van Gogh – At Eternity’s Gate
Med: Willem Dafoe, Oscar Isaac, Rupert Friend
Filmen tek for seg det vaksne livet til Vincent van Gogh (Dafoe), der han strevar rundt med staffeliet sitt på slep i Frankrike, finansiert av broren Theo (Friend) og med sosiale innslag som krovertinner, prostituerte og Paul Gaugin (Isaac).
Sprøtt
No skal det seiast at fjorårets fantastiske Loving Vincent gjer den biografiske delen av Julian Schnabels fanfilm ekstra lite informativ for akkurat meg. Det gjorde opplevinga mi ekstra uinspirerande. Så stiller eg meg også særs tvilande til alt som vert sagt og gjort i Van Gogh – At Eternity´s Gate. For mange detaljar kjem ut av Willem Dafoes tolking til at eg trur på det.
Såg han seg sjølv så klart i kontekst som det han uttrykkjer ved å seia at ja, det er han og Gaugin som må revolusjonera malarkunsten? Og at ja, han er, som Jesus, misforstått av samtida, som enno ikkje har oppdaga kor genial han er? For ikkje å snakka om teorien om korleis han fekk skotet i magen som tok livet av han kort tid etter. Kor tek manusforfattar og regissør Schnabel dette frå?
Samansurium
Eg sit att med kjensla av å ha sett eit samansurium av uoppgjevne kjelder, ynsketenking og halvkvedne teoriar som til alt overmål er sett saman på ein særdeles uoriginal og langdryg måte. Visst er det vakkert, men med eit godt kamera og Provence i linsa skulle det berre mangla.
Det verkar likevel overflatisk pent og som om den viktigaste grunnen til å laga filmen var at Willem Dafoe passar så godt til å spela van Gogh. For å få fram kor mentalt i ulage han var, vert lange dialogstykke gjentekne med ekkoaktig klang. Tenk, han må ha vore heilt sprø! Hadde filmen vore kutta ein times tid, hadde han vore ein klassisk laga-for-TV-biografi.
Brit Aksnes
Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar
i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Greil Marcus er musikkskribent og kulturanalytikar.
Foto: Thierry Arditti / Courtesy of Yale University Press
Kvifor Marcus skriv
Den nye boka til Greil Marcus er ein kamuflert sjølvbiografi.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Erling Kittelsen er blant dei mest mangsidige av norske poetar, skriv Jan Erik Vold.
Rondanecupen på Otta er ei bridgetevling stinn av tradisjon.
Foto: Otta bridgeklubb
«Det finst bridgespelarar i kvar ein avkrok.»
Jill Stein på eit valkampmøte i Dearborn i Michigan 6. oktober. I vippestaten Michigan fryktar demokratane at Stein skal ta mange røyster frå Harris.
Foto: Rebecca Cook / Reuters / NTB
Stein kan velte lasset
Jill Stein, kandidaten til Dei grøne, er valjokeren demokratane gjerne skulle vore forutan.