Homokamp på kammerset – og i gata
Rått, realistisk og utmattande portrett av aidsaktivisme i nittitalets Paris.
Gruppa ACT UP Paris demonstrerer mot måten politikarane handterer aidsepidemien på.
Foto: Céline Nieszawer / Arthaus
Drama
Regi: Robin Campillo
120 slag i minuttet (orig.tittel: 120 battements par minute)
Med: Nahuel Pérez, Sean Biscayart, Arnaud Valois, Adéle Haenel
Paris, tidleg på 90-talet: Ei hivsmitta aktivistgruppe stormar eit regjeringsmøte og ber politikarane svare for den svake handteringa av aidsepidemien. Konfrontasjonen tar ei dramatisk vending, og filmen hoppar til gruppemøtet i etterkant. Gruppa kallar seg ACT UP Paris, og intens diskusjon følger. Var det rett å dra provokasjonen så langt? Korleis kan vi best bli høyrde? Har media skrive om hendinga?
Her er filmskapar Robin Campillo på sitt beste. Han var sjølv ein del av ACT UP-miljøet, men gir meir til scenene enn personleg røynsle. Han gir dei konflikt, framdrift og liv. Nett som han gjorde då han skreiv manuset til den prisvinnande Klassen (2008), der samtalen mellom ein lærar og elevane i eit klasserom er heile historia.
120 slag i minuttet har også mikroperspektivet som metode, men med meir rørsle: Rollefigurane flyttar seg frå møterom til offentlege protestar, frå homoparadar til nattklubben, frå interne konfliktar i gruppa til samhaldet ved sjukesenga.
Om Campillo er ein sterk manusforfattar, har han større problem med regien: Filmen klokkar inn på 140 minutt, og det er for langt. Mikroperspektivet bit også Campillo i halen: kjensla av storsamfunnet rundt gruppa er så å seie fråverande. Det er denne ytre underteksten – korleis samfunnet, politikarane såg på aids – Campillo tar for gitt. Han vender seg i staden mot ei kjærleikshistorie mellom Sean og Nathan (Valoiss). Han vender tilbake til møterommet, nattklubben og gatedemonstrasjonane. 120 slag i minuttet slår og slår, om det så går på tomgang.
Sondre Åkervik
Sondre Åkervik er student, skribent og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Robin Campillo
120 slag i minuttet (orig.tittel: 120 battements par minute)
Med: Nahuel Pérez, Sean Biscayart, Arnaud Valois, Adéle Haenel
Paris, tidleg på 90-talet: Ei hivsmitta aktivistgruppe stormar eit regjeringsmøte og ber politikarane svare for den svake handteringa av aidsepidemien. Konfrontasjonen tar ei dramatisk vending, og filmen hoppar til gruppemøtet i etterkant. Gruppa kallar seg ACT UP Paris, og intens diskusjon følger. Var det rett å dra provokasjonen så langt? Korleis kan vi best bli høyrde? Har media skrive om hendinga?
Her er filmskapar Robin Campillo på sitt beste. Han var sjølv ein del av ACT UP-miljøet, men gir meir til scenene enn personleg røynsle. Han gir dei konflikt, framdrift og liv. Nett som han gjorde då han skreiv manuset til den prisvinnande Klassen (2008), der samtalen mellom ein lærar og elevane i eit klasserom er heile historia.
120 slag i minuttet har også mikroperspektivet som metode, men med meir rørsle: Rollefigurane flyttar seg frå møterom til offentlege protestar, frå homoparadar til nattklubben, frå interne konfliktar i gruppa til samhaldet ved sjukesenga.
Om Campillo er ein sterk manusforfattar, har han større problem med regien: Filmen klokkar inn på 140 minutt, og det er for langt. Mikroperspektivet bit også Campillo i halen: kjensla av storsamfunnet rundt gruppa er så å seie fråverande. Det er denne ytre underteksten – korleis samfunnet, politikarane såg på aids – Campillo tar for gitt. Han vender seg i staden mot ei kjærleikshistorie mellom Sean og Nathan (Valoiss). Han vender tilbake til møterommet, nattklubben og gatedemonstrasjonane. 120 slag i minuttet slår og slår, om det så går på tomgang.
Sondre Åkervik
Sondre Åkervik er student, skribent og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Skodespelar Svein Tindberg flettar saman eigne barndomserfaringar med 4000 år gamle forteljingar frå Bibelen.
Foto: Marcel Leliënhof
Høgaktuelle forteljingar frå Midtausten
Trur vi Bibelen er ei utdatert bok, tek vi feil. Svein Tindberg syner korleis gamle jødisk-kristne soger talar til vår eksistens no når bombene fell mellom folkeslag.
Foto: Dag Aanderaa
Pyntesjuke og luksuslov
Christian Kvart ville styre pynten, krydderet og konfekten.
Miridae, ei bladtege med oval form.
Foto: via Wikimedia Commons
Levande innsikt om døyande insekt
Ein optimistisk tone råder i ei tettpakka faktabok om dystre utsikter for insekta.
Moss–Horten-ferja er den mest trafikkerte i landet. Skjer det noko uføresett, som då dei tilsette blei tatt ut i LO-streik i fjor, veks køane på begge sider av fjorden.
Foto: Terje Bendiksby / AP / NTB
Pengegaloppen i ferjetoppen
Det står ei Norled-ferje her og ei Torghatten-ferje der – innstilte. Ferja, ein livsnerve for mange, er eigd av folk vi ikkje aner kven er, utanfor vår kontroll.
Yrka med det høgste sjukefråværet er kvinnedominerte med relasjonelt arbeid og høge emosjonelle krav, skriv Lill Sverresdatter Larsen.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Langvarig overbelastning gir rekordhøyt sykefravær
«Vi har lenge drevet en dugnad for å holde skuta flytende.»
Papiravisa