Grådig gøy i Groruddalen
Filmen basert på den populære romanen Hør her’a sprudlar.
Onkel Ji (Asim Chaudry), Ali/Alia (Liza Haider) og Mahmoud (Mohammed Ahmed) på sightseeing utanfor operaen i Oslo.
Foto: Motlys
Drama / Komedie
Regi: Kaveh Tehrani
Hør her’a
Med: Mohammed Ahmed, Liza Haider, Asim Chaudhry, Kriti Surjan Thepade
Kinofilm
Det er sommar i Oslo. Mahmoud (Ahmed) heng heime i Groruddalen, medan «norske nordmenn» er i Syden. Onkel Ji (Chaudhry) kjem på besøk frå Pakistan. Det uroar alle. Mora (Thepade) må lage imponerande mat. Mahmoud må fungere som guide for onkelen, medan faren køyrer drosje.
Vetlebror Ali (Haider) er i overkant interessert i rosa einhyrningar, regnbogar og sminka til Arisha, jenta Mahmoud er forelska i. Snart vil Ali bli kalla Alia. Mahmoud har ei mengd problem.
Snakkis
Mahmoud snakkar rett til kamera på vegner av «vi pakkisbarn». Han rettar seg til publikum og forklarar korleis livet som norskpakistansk gut utan pengar er i Groruddalen.
De norske nordmenn lyt lære! Her blir det hersa vilt med alle stereotypar.
Alle kurdarane heiter Goran. Alle dei pakistanske mødrene sladrar mellom balkongane. Smilande somaliske menn diskuterer ein ny blazer og norsk forbod mot khat. Eller har Sylvi Listhaug rett i at småpraten handlar om at det kanskje er på tide å byrje å ta over landet? Hør her’a blir omtala som drama, men har minst like mykje komedie i seg. Blikket på det norske er stundom hylande morosamt. Filmen boblar av idear og forteljarglede.
Det er mange ting ein pakistansk far kan sette etter: «Eg kom ikkje til Noreg for å...». Karikerte figurar er utgangspunkt for leik som etter kvart gjev djupn. Onkel Ji er ein stereotyp parodi som blomstrar til å få fleire sider i løpet av filmen. Etter kvart tek dramaa større plass. Trass i tunge tema er dette ein lettbeint film som eg forstår at vann gledespreiarprisen på filmfestivalen i Haugesund. Boka til Gulraiz Sharif, som filmen er basert på, er vilt populær. Filmen vinn sikkert òg flust av hjarte.
Kjære Oslo
Mohammed Ahmed har eit vinnande vesen og er perfekt for hovudrolla. Tenåringsbarten er topp. Den keitete kroppsstillinga òg. Du kastar deg med på turen hans med det same. Han er ein betre guide for oss enn for Onkel Ji. Animasjon, fjernsynsklipp og høgt tempo gjev ei livleg opning. Filmen fyller sommaren med sprakande fargar.
Mahmoud er ikkje overtydd om at paradiset ligg blant blokkene, slik onkelen verkar tru. Men fridomen er ikkje verst. Kanskje Alia høyrer heime og er «pakkis som alle andre», eventuelt hijra i pakistansk tradisjon?
Vi får rørande brot i den fleipete tonen. Regissør Kaveh Tehrani ber bodskap om forståing og respekt både mellom grupper i Noreg og i det pakistanske miljøet historia kjem frå, aust i Oslo. Mahmoud seier at han er «oslosk». Denne filmen er tvillaust veldig oslosk. Likevel lokkar han låtten fram hjå ein bergensar som er programforplikta til mild irritasjon over hovudstaden. Dette var ein kjekk kinotur.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama / Komedie
Regi: Kaveh Tehrani
Hør her’a
Med: Mohammed Ahmed, Liza Haider, Asim Chaudhry, Kriti Surjan Thepade
Kinofilm
Det er sommar i Oslo. Mahmoud (Ahmed) heng heime i Groruddalen, medan «norske nordmenn» er i Syden. Onkel Ji (Chaudhry) kjem på besøk frå Pakistan. Det uroar alle. Mora (Thepade) må lage imponerande mat. Mahmoud må fungere som guide for onkelen, medan faren køyrer drosje.
Vetlebror Ali (Haider) er i overkant interessert i rosa einhyrningar, regnbogar og sminka til Arisha, jenta Mahmoud er forelska i. Snart vil Ali bli kalla Alia. Mahmoud har ei mengd problem.
Snakkis
Mahmoud snakkar rett til kamera på vegner av «vi pakkisbarn». Han rettar seg til publikum og forklarar korleis livet som norskpakistansk gut utan pengar er i Groruddalen.
De norske nordmenn lyt lære! Her blir det hersa vilt med alle stereotypar.
Alle kurdarane heiter Goran. Alle dei pakistanske mødrene sladrar mellom balkongane. Smilande somaliske menn diskuterer ein ny blazer og norsk forbod mot khat. Eller har Sylvi Listhaug rett i at småpraten handlar om at det kanskje er på tide å byrje å ta over landet? Hør her’a blir omtala som drama, men har minst like mykje komedie i seg. Blikket på det norske er stundom hylande morosamt. Filmen boblar av idear og forteljarglede.
Det er mange ting ein pakistansk far kan sette etter: «Eg kom ikkje til Noreg for å...». Karikerte figurar er utgangspunkt for leik som etter kvart gjev djupn. Onkel Ji er ein stereotyp parodi som blomstrar til å få fleire sider i løpet av filmen. Etter kvart tek dramaa større plass. Trass i tunge tema er dette ein lettbeint film som eg forstår at vann gledespreiarprisen på filmfestivalen i Haugesund. Boka til Gulraiz Sharif, som filmen er basert på, er vilt populær. Filmen vinn sikkert òg flust av hjarte.
Kjære Oslo
Mohammed Ahmed har eit vinnande vesen og er perfekt for hovudrolla. Tenåringsbarten er topp. Den keitete kroppsstillinga òg. Du kastar deg med på turen hans med det same. Han er ein betre guide for oss enn for Onkel Ji. Animasjon, fjernsynsklipp og høgt tempo gjev ei livleg opning. Filmen fyller sommaren med sprakande fargar.
Mahmoud er ikkje overtydd om at paradiset ligg blant blokkene, slik onkelen verkar tru. Men fridomen er ikkje verst. Kanskje Alia høyrer heime og er «pakkis som alle andre», eventuelt hijra i pakistansk tradisjon?
Vi får rørande brot i den fleipete tonen. Regissør Kaveh Tehrani ber bodskap om forståing og respekt både mellom grupper i Noreg og i det pakistanske miljøet historia kjem frå, aust i Oslo. Mahmoud seier at han er «oslosk». Denne filmen er tvillaust veldig oslosk. Likevel lokkar han låtten fram hjå ein bergensar som er programforplikta til mild irritasjon over hovudstaden. Dette var ein kjekk kinotur.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Cecilie Grundt med Vigleik Storaas, David Andersson og Fredrik Villmow.
Foto: Sigbjørn Berven
Solide røter
Cecilie Grundt har sett saman eit lojalt lyttande band.
Eivind Trædal har sete i Oslo bystyre for MDG sidan 2015. I vår kom det fram at han stiller seg til disposisjon for stortingslista til MDG.
Foto: Cappelen Damm
Den tunge kampen mot bileufori
Eivind Trædal viser fram politikkens fallitt på transportfeltet i boka På ville veier.
Donald Trump talar til tilhengarane i Traverse i Michigan 25. oktober.
Foto: Jim Watson / AFP / NTB
Trump ord for ord
Kva seier Trump på folkemøta? For å få eit inntrykk av kva han vil formidla til møtelyden, trykkjer vi den første delen av talen han heldt i vippestaten Michigan førre helg.
Una og Diddi er to storforelska studentar som må halde forholdet skjult, fordi Diddi alt har ein kjærast.
Foto: Arthaus
Gjennombrotet
Elín Hall herjar i dette vakre, velskrivne dramaet av Rúnar Rúnarsson.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.