DRAMA

Regi: Xavier Dolan

Matthias & Maxime

Med: Xavier Dolan, Gabriel D’ Almeida Freitas, Anne Dorval
Kinofilm

Matthias (Almeida Freitas) og Maxime (Dolan) har vore venner heile livet. På tampen av tjueåra er det brytningstid. Maxime skal forlate Montreal til fordel for Australia, men etter at dei to kameratane måtte kysse i ei studentfilmscene, bryggar brått andre kjensler under overflata dei siste vekene. Anten brenn vennskapen ut, eller så kan ein ny flamme bli tend.

Formfull

Då den fjollete filmstudenten seier at ho lagar ein film som er både ekspresjonistisk og impresjonistisk samstundes, himlar folk med auga, men ein undrar etter kvart på om ikkje Dolan klarar å gjere nettopp det. Skifta i stemning er klare. Det svingar frå detaljrik intimisme til nærast outrert uttrykk frå hektisk musikkvideoterreng.

Pusteromma skin. Både rask og sakte film er lov for Xavier Dolan. Regissøren er innfallsrik og original, sjølv om filmane hans har mykje til felles. Fyrar som pratar hol i hovudet på deg, ei grufull mor, Dolan i rolla som ein plaga kar. Matthias & Maxime kjennest dels som om ein har sett han før, men likevel er han forbausande frisk.

I Mamma smalna Dolan formatet på biletet kvelande inn, og no går han over i full vidvinkel når kjensler får breie seg. Leiken med kamera og medvitet om nærværet det har, gjennomsyrar filmen. Hadde ikkje Dolan vore så proppfull av talent, hadde pretensjonane plaga publikumet til barnestjerna som fekk sin første film som regissør inn i Cannes då han var tjue. Pianomusikken til kanadiske Jean-Michel Blais gjev minimalistisk magi mellom bognande scener med Pet Shop Boys-versjonen av «Always on My Mind», slagarar frå Arcade Fire og Florence and The Machine og perfekt bruk av nydelege «Song for Zula» av Phosphorescent.

Kjenslevar

Gutegjengen er heseblesande truverdig. Dei er teite og ganske greie. Språklege spark haglar, og nåde den som snik inn engelske gloser i hip fransk frå Quebec. Det er skikkeleg vittig. Matthias har ei indre krise som gjer at han ikkje maktar å oppføra seg. Fråværet av kjensleprat er påtrengande. Blikka renn over av meining.

Xavier Dolan spelar ei hovudrolle, men i gjengen held han seg tilbake. Han formidlar den indre konflikten til figuren Max heilt strålande utan store fakter og ord. Supertalentet har laga ein visuelt flott film om vennskap og kjærleik med eit sterkt, stillfare hjarte.

Håkon Tveit

Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.