Gledeleg gjensyn
Downton Abbey, the movie, speler ut heile rollegalleriet og er akkura det fansen vil ha.
Tenarskapen i Downton Abbey likar ikkje å bli sette til side av tenarane kongen har med seg til godset.
Foto: United International Pictures
Drama
Regi: Michael Engler
Downton Abbey
Med: Hugh Bonneville, Maggie Smith
Har du ikkje sett TV-serien Downton Abbey, er denne filmen verdilaus. Er du derimot ein av dei som såg soga om familien Crawley og tenarane deira, kan du flytte inn att i det ferdig møblerte universet – og kose deg. TV-serien, som gjekk over seks sesongar frå 2010 til 2015, var ei utilslørt hyllest til det britiske aristokratiet, men med sensibilitet for tenarskapet.
Det er i desse downstairs-rollefigurane ein får noko som liknar kritikk av denne tida, sjølv om det heile først og fremst er estetisert overflate. Hovudingrediensen i Downton Abbey er og var tidskoloritten: all pompen og prakta, dei store salane og dei snirklete trappene, den konstante tedrikkinga og det interne intrigespelet. Plottet er berre krydder. Det er kulturell nostalgi som er motoren.
Filmen plukkar opp att tråden frå 1927. Downton-huset skal få det britiske kongeparet på besøk, og alt må skine. Stort meir er det ikkje å seie om handlinga. Det er møtet med det mangslungne persongalleriet som gjer filmen fornøyeleg. Og den beste karakteren er framleis Violet Crawley (Smith), enkegrevinne, matriark og mor til lord Grantham (Bonneville). Stadig på ferde for å sikre familiearven serverer ho replikkar som «Machiavelli hadde mange kvalitetar». Elles er solidariteten hjå tenarane, som denne gong blir spelte ut over sidelinja av kongehusets eigen stab. At dei hemnar seg på «sine eigne» og ikkje det undertrykkande aristokratiet, er ironisk, men talande for det Downton Abbey handlar om. Ei svunnen tid då alle, sjølv dei nede på den hierarkiske stigen, aksepterte rolla si av di Storbritannia er den største nasjonen. Og bakom dette syng brexit.
Sondre Åkervik
Sondre Åkervik er frilans kulturjournalist og fast filmmeldar i
Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Michael Engler
Downton Abbey
Med: Hugh Bonneville, Maggie Smith
Har du ikkje sett TV-serien Downton Abbey, er denne filmen verdilaus. Er du derimot ein av dei som såg soga om familien Crawley og tenarane deira, kan du flytte inn att i det ferdig møblerte universet – og kose deg. TV-serien, som gjekk over seks sesongar frå 2010 til 2015, var ei utilslørt hyllest til det britiske aristokratiet, men med sensibilitet for tenarskapet.
Det er i desse downstairs-rollefigurane ein får noko som liknar kritikk av denne tida, sjølv om det heile først og fremst er estetisert overflate. Hovudingrediensen i Downton Abbey er og var tidskoloritten: all pompen og prakta, dei store salane og dei snirklete trappene, den konstante tedrikkinga og det interne intrigespelet. Plottet er berre krydder. Det er kulturell nostalgi som er motoren.
Filmen plukkar opp att tråden frå 1927. Downton-huset skal få det britiske kongeparet på besøk, og alt må skine. Stort meir er det ikkje å seie om handlinga. Det er møtet med det mangslungne persongalleriet som gjer filmen fornøyeleg. Og den beste karakteren er framleis Violet Crawley (Smith), enkegrevinne, matriark og mor til lord Grantham (Bonneville). Stadig på ferde for å sikre familiearven serverer ho replikkar som «Machiavelli hadde mange kvalitetar». Elles er solidariteten hjå tenarane, som denne gong blir spelte ut over sidelinja av kongehusets eigen stab. At dei hemnar seg på «sine eigne» og ikkje det undertrykkande aristokratiet, er ironisk, men talande for det Downton Abbey handlar om. Ei svunnen tid då alle, sjølv dei nede på den hierarkiske stigen, aksepterte rolla si av di Storbritannia er den største nasjonen. Og bakom dette syng brexit.
Sondre Åkervik
Sondre Åkervik er frilans kulturjournalist og fast filmmeldar i
Dag og Tid.
Den beste rollefiguren er framleis Violet Crawley, enkegrevinne og matriark.
Fleire artiklar
Frå omslaget til ein utypisk roman om mellom anna sjakk.
Sjakknerden er litt av ein type. Men særleg i litteraturen vert det lite sex.
Dei fleste som satsar på eigen solkraftproduksjon, vil gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagassar.
Foto: Frank May / NTB
Solkraftproduksjon: «Dei fleste vil vel gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagass.»
Ane Barmen er utdanna skodespelar og musikkvitar. Ho har tidlegare skrive to romanar.
Foto: Maria Olivia Rivedal
Ane Barmen skriv med snert og humor og ein bit alvor om sånt som skjer seg.
Teikning: May Linn Clement
Oppbretta brok i bratta
«Å bretta er i grunnen ‘å gjera bratt’, og i norrønt hadde bretta just tydinga ‘reisa opp, reisa seg’.»
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.