Formelsamlinga
Hollywoodmaskina resirkulerer litt artig action for nye nostalgiske nerdar.
Phoebe (Mckenna Grace) jaktar på skrømt.
Foto: Kimberley French / Columbia Pictures
ACTION/KOMEDIE/EVENTYR
Regi: Jason Reitman
Ghostbusters: Afterlife
Med: Mckenna Grace, Finn Wolfhard, Carrie Coo
Kinofilm
Phoebe (Grace) er ein nerd etter læreboka. Ho ser ut som ein tolv år gamal Timothée Chalamet med obligatoriske briller. Når ho, mora (Coon) og den enkle broren (Wolfhard) blir kasta ut fordi dei er blakke, fer dei til Summerville i Oklahoma.
Der har bestefaren nett døydd etter å ha levd som einstøing på ein falleferdig gard. Han hadde preika om undergang og skrømt. Snart dukkar sistnemnde opp. Phoebe kan nok om både seismologi, elektronikk og mekanikk til å ta opp kampen.
Gamal gøy
Idétørken i Hollywood er som kjent total. Ghostbusters: Afterlife er eit resultat av fantasiløyse, nostalgi og næringsvit. Etter at forsøket på å vekke til live franchisen med ein feministisk vri blei ein finansiell katastrofe i 2016, er vi no tilbake til full mimring med klare trådar frå klassikarane frå 1984 og 1989.
Bestefaren til Phoebe var ein original ghostbuster. På sommarskulen ser dei Child’s Play på VHS. Burgarsjappa i neon med servitørar på rulleskøyter får mora til å seie: «Eg visste ikkje at slikt fanst lenger.»
Dei tekniske duppedittane er mekaniske, frie for digital estetikk. Takk og pris. Og kven skal ein ringe når skrømta kjem flygande? Dan Aykroyd! Slikt fungerer føreseieleg godt for meg.
Forskarfrø
Dei godslege små marshmallowmennene og ein stor blå metal munchkin er artigare enn dei dystrare skrømta visuelt. Alt går sjølvsagt over styr etter kvart. Sumeriske demonar, grisk gruvedrift, fleire forelskingar og vissa om at familien kjem først, er i overkant. Det er vel ikkje anna å vente.
Marknaden for denne actionkomedien er tolvåringar og dei som saknar tida då dei var tolv på åttitalet. Han gjer nok jobben. Eg reagerer på at Bill Murray dukkar opp vel seint, og at eg skulle høyrt meir til den udødelege tittellåten av Ray Parker jr., men det er urimelege innvendingar for nye generasjonar filmforbrukarar.
Den hemningslause hyllinga av vitskap og den kunnskapshungrige ungen Phoebe stør eg heilt og fullt. Ho er ein fin figur som vonleg sår frø for framtidige forskarar.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
ACTION/KOMEDIE/EVENTYR
Regi: Jason Reitman
Ghostbusters: Afterlife
Med: Mckenna Grace, Finn Wolfhard, Carrie Coo
Kinofilm
Phoebe (Grace) er ein nerd etter læreboka. Ho ser ut som ein tolv år gamal Timothée Chalamet med obligatoriske briller. Når ho, mora (Coon) og den enkle broren (Wolfhard) blir kasta ut fordi dei er blakke, fer dei til Summerville i Oklahoma.
Der har bestefaren nett døydd etter å ha levd som einstøing på ein falleferdig gard. Han hadde preika om undergang og skrømt. Snart dukkar sistnemnde opp. Phoebe kan nok om både seismologi, elektronikk og mekanikk til å ta opp kampen.
Gamal gøy
Idétørken i Hollywood er som kjent total. Ghostbusters: Afterlife er eit resultat av fantasiløyse, nostalgi og næringsvit. Etter at forsøket på å vekke til live franchisen med ein feministisk vri blei ein finansiell katastrofe i 2016, er vi no tilbake til full mimring med klare trådar frå klassikarane frå 1984 og 1989.
Bestefaren til Phoebe var ein original ghostbuster. På sommarskulen ser dei Child’s Play på VHS. Burgarsjappa i neon med servitørar på rulleskøyter får mora til å seie: «Eg visste ikkje at slikt fanst lenger.»
Dei tekniske duppedittane er mekaniske, frie for digital estetikk. Takk og pris. Og kven skal ein ringe når skrømta kjem flygande? Dan Aykroyd! Slikt fungerer føreseieleg godt for meg.
Forskarfrø
Dei godslege små marshmallowmennene og ein stor blå metal munchkin er artigare enn dei dystrare skrømta visuelt. Alt går sjølvsagt over styr etter kvart. Sumeriske demonar, grisk gruvedrift, fleire forelskingar og vissa om at familien kjem først, er i overkant. Det er vel ikkje anna å vente.
Marknaden for denne actionkomedien er tolvåringar og dei som saknar tida då dei var tolv på åttitalet. Han gjer nok jobben. Eg reagerer på at Bill Murray dukkar opp vel seint, og at eg skulle høyrt meir til den udødelege tittellåten av Ray Parker jr., men det er urimelege innvendingar for nye generasjonar filmforbrukarar.
Den hemningslause hyllinga av vitskap og den kunnskapshungrige ungen Phoebe stør eg heilt og fullt. Ho er ein fin figur som vonleg sår frø for framtidige forskarar.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Marknaden for denne actionkomedien er tolvåringar. Han gjer nok jobben.
Fleire artiklar
Foto: Seth Wenig / AP / NTB
Eit teikn på frustrasjon
Korkje Trump eller Biden har i røynda full kontroll på auke og fall i inflasjon eller kriminalitet.
Else Hagen: «Familie» (1950), olje på lerret. Rolf E. Stenersens samling / Munchmuseet.
Etterlysing og turné
Else Hagen er i dag eit ukjent namn for mange, men det er i endring.
Anders Folkestad og Torbjørn Ryssevik meiner det er nødvendig å styrke den vidaregåande skulen si studieførebuande rolle.
Gorm Kallestad / NTB
Studieopptak og skulifisering
Statsråden gjer rett i å avvise opptaksprøver som hovudveg til høgare utdanning.
Stig Amdam og Ragnhild Gudbrandsen spelar hovudrollene i stykket av August Strindberg.
Foto: Magnus Skrede / Den Nationale Scene
Krigen mellom kjønna
Dødsdansen er eit ekteskapsdrama der komikken får for stor plass, men spelestilane utfordrar kvarandre på interessant vis.
Nana rise-Lynum er redaktør i Norsk Barneblad.
Foto: Per Anders Todal
Å gi barn det dei ikkje veit at dei vil ha
Norsk Barneblad vart skipa i 1887 og har kome ut kvart år sidan. Sist helg fekk Nana Rise-Lynum Målprisen frå Noregs Mållag for innsatsen som redaktør.
Papiravisa