Forgløymmegei
Kanadisk-libanesiske Memory Box er vakker, rørande, aktuell, kreativ og kanongod.
Åleinemor Maia (Manal Issa) (t.h.) bur i Montreal saman med tenåringsdottera Alex (Paloma Cauthier) og bestemor, som var ung under borgarkrigen i Libanon.
Foto: Haut et Court / Abbout Productions
Drama
Regi: Joana Hadjithomas, Khalil Joreige
Memory Box – en historie om kjærlighet (Orig.tit.: Memory Box)
Med: Manal Issa, Rom Turkhi, Paloma Vauthier
Kinofilm
Tenåringen Alex (Vauthier) bur saman med mora Maia (Issa) og bestemora i Montreal. Rett før jul kjem ein stor kasse på døra. Han er frå den avdøde barndomsvenninna til Maia. Medan bestemora helst vil gøyme sorga, snokar Alex. Ho finn tallause minne frå då mora var på hennar alder under borgarkrigen i Libanon.
Bilete, songar og små tekstar fortel om ei rebelsk jente som levde livet fullt ut. Alex fantaserer om livet i eit fjernt Libanon og ei mor ho trudde ho kjende.
Inderleg idérik
Memory Box er basert på ymse restar frå livet til dei to regissørane frå åttitalet, som notatbøker, foto, kassettar og kinobillettar. Kunstnarane kombinerer det beste frå dokumentarfilm med ein framifrå straum av fantasi og fiksjon i eit mektig drama.
Arkivbruken og blandinga av stilar og format mellom smeltande celluloid og chat på smarttelefon, er gyseleg godt gjennomført. Alt er estetisk elegant og innfallsrikt. Vi vekslar i tid og stad som i ein draum. Forholdet mellom mor og dotter, tenåring og bestemor er realistisk og vart skildra. Det intime balanserer perfekt med vissa om den overveldande historiske relevansen filmen har.
Eg vil leve
Det handlar om å leve. Det handlar om å elske. Det handlar om vennskap, død, om generasjonskløft og om flukt til framande land. Dei dansar til Blondie og Kim Wilde mellom bomber og snikskyttarar. Dei dansar for livet.
Ein kan ikkje unngå å tenkje på kor aktuell denne forteljinga er. Tankane flyg til Jemen, Ukraina og Syria. Eg kan ikkje førestille meg ei meir levande skildring av det å vere ung når krigen breier om seg. Skal ein flykte eller krige? Ei seier: «Eg vil leve.»
Filmen er full av glede og kjærleik, som gjer at kjenslene treffer sterkare. Eg hugsar ikkje sist eg grein så mykje. Eg vil minnast Memory Box.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Joana Hadjithomas, Khalil Joreige
Memory Box – en historie om kjærlighet (Orig.tit.: Memory Box)
Med: Manal Issa, Rom Turkhi, Paloma Vauthier
Kinofilm
Tenåringen Alex (Vauthier) bur saman med mora Maia (Issa) og bestemora i Montreal. Rett før jul kjem ein stor kasse på døra. Han er frå den avdøde barndomsvenninna til Maia. Medan bestemora helst vil gøyme sorga, snokar Alex. Ho finn tallause minne frå då mora var på hennar alder under borgarkrigen i Libanon.
Bilete, songar og små tekstar fortel om ei rebelsk jente som levde livet fullt ut. Alex fantaserer om livet i eit fjernt Libanon og ei mor ho trudde ho kjende.
Inderleg idérik
Memory Box er basert på ymse restar frå livet til dei to regissørane frå åttitalet, som notatbøker, foto, kassettar og kinobillettar. Kunstnarane kombinerer det beste frå dokumentarfilm med ein framifrå straum av fantasi og fiksjon i eit mektig drama.
Arkivbruken og blandinga av stilar og format mellom smeltande celluloid og chat på smarttelefon, er gyseleg godt gjennomført. Alt er estetisk elegant og innfallsrikt. Vi vekslar i tid og stad som i ein draum. Forholdet mellom mor og dotter, tenåring og bestemor er realistisk og vart skildra. Det intime balanserer perfekt med vissa om den overveldande historiske relevansen filmen har.
Eg vil leve
Det handlar om å leve. Det handlar om å elske. Det handlar om vennskap, død, om generasjonskløft og om flukt til framande land. Dei dansar til Blondie og Kim Wilde mellom bomber og snikskyttarar. Dei dansar for livet.
Ein kan ikkje unngå å tenkje på kor aktuell denne forteljinga er. Tankane flyg til Jemen, Ukraina og Syria. Eg kan ikkje førestille meg ei meir levande skildring av det å vere ung når krigen breier om seg. Skal ein flykte eller krige? Ei seier: «Eg vil leve.»
Filmen er full av glede og kjærleik, som gjer at kjenslene treffer sterkare. Eg hugsar ikkje sist eg grein så mykje. Eg vil minnast Memory Box.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Alt er estetisk elegant og innfallsrikt.
Fleire artiklar
Skodespelar Svein Tindberg flettar saman eigne barndomserfaringar med 4000 år gamle forteljingar frå Bibelen.
Foto: Marcel Leliënhof
Høgaktuelle forteljingar frå Midtausten
Trur vi Bibelen er ei utdatert bok, tek vi feil. Svein Tindberg syner korleis gamle jødisk-kristne soger talar til vår eksistens no når bombene fell mellom folkeslag.
Foto: Dag Aanderaa
Pyntesjuke og luksuslov
Christian Kvart ville styre pynten, krydderet og konfekten.
Miridae, ei bladtege med oval form.
Foto: via Wikimedia Commons
Levande innsikt om døyande insekt
Ein optimistisk tone råder i ei tettpakka faktabok om dystre utsikter for insekta.
Moss–Horten-ferja er den mest trafikkerte i landet. Skjer det noko uføresett, som då dei tilsette blei tatt ut i LO-streik i fjor, veks køane på begge sider av fjorden.
Foto: Terje Bendiksby / AP / NTB
Pengegaloppen i ferjetoppen
Det står ei Norled-ferje her og ei Torghatten-ferje der – innstilte. Ferja, ein livsnerve for mange, er eigd av folk vi ikkje aner kven er, utanfor vår kontroll.
Yrka med det høgste sjukefråværet er kvinnedominerte med relasjonelt arbeid og høge emosjonelle krav, skriv Lill Sverresdatter Larsen.
Foto: Gorm Kallestad / NTB
Langvarig overbelastning gir rekordhøyt sykefravær
«Vi har lenge drevet en dugnad for å holde skuta flytende.»
Papiravisa