Fabelaktig naturalisme
Ein forunderleg og fornøyeleg fabel fortel om likskap mellom det føydale Italia og urban naud i dag.
Vêrbitne amatørar spelar sterkt saman med erfarne skodespelarar som Adriano Tardiolo og Alba Rohrwacher.
Foto: Simona Pampallona / Arthaus
Drama
Regi: Alice Rohrwacher
Lykkelige Lazzaro
Med: Adriano Tardiolo, Alba Rohrwacher, Sergi López
Lazzaro (Tardiolo) er ein rar figur. Han er open og ærleg, klar for å hjelpe kven som helst med kva som helst kva tid som helst. Alle hersar med han, men han vender det andre kinnet til med eit konstant naivt andlet. Uhøyrt, altså. Lite med Lazzaro er realistisk, men han speglar røynder.
Åndenes hus
Miljøet hans er nesten naturalistisk skildra, og eg må igjen vise til Tarvelige, heslige, vemmelige av Ettore Scola. Dei fattige arbeidarane har blitt harde av omstenda dei lever under. Toscana er ingen idyll trass i nydeleg natur. Den tallause slekta til tittelfiguren arbeider for baronesse da Luna. Ho er ein slavedrivar med presten på lag som plage. Samfunnet er føydalt. At den unge baronen har mobiltelefon og Walkman, er anakronismar.
Regissør Alice Rohrwacher har eit fritt forhold til tid. Ho veit kva reglar ho bryt, og er van med vestlege, narrative rammer. Ulverop gjev undring om den romerske myten om Romulus og Remus. Filmen er ein fabel, og tittelen er bibelsk. Når ulukka er ute, løner det seg å heite Lazzaro.
La strada
Miraklene i Toscana av Rohrwacher var ei skildring av livet på landet som det smått utslitne ordet «sanseleg» passa perfekt på. Ein kunne nesten smake honningen. No òg set Rohrwacher sansane på prøve. Ein kjenner halmen i halsen.
Magiske eller fantastiske element er tydelegare enn i Miraklene i Toscana, og magisk realisme er ein grei merkelapp for Lykkelige Lazzaro. Det visuelle uttrykket fascinerer. Fargetonane får fram fortida. Når vi hamnar i ein moderne italiensk storby, slår kontrasten oss med prangande parallellar. Same sort lever på gata som før var liveigne bønder. Ferda går frå føydalt jordbrukssamfunn til urban marginalisering.
Vêrbitne amatørar spelar sterkt mot garva skodespelarar som Alba Rohrwacher. Ho er alltid trygg. Regissørsyster Alice er modig.
Somme vil nok dette av lasset på ferda inn til byen og den andre delen av filmen. Eg blir glad av viljen til å ty til nye vegar med uverkelege vendingar og tilrår å følgje Lazzaro i påsken.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Drama
Regi: Alice Rohrwacher
Lykkelige Lazzaro
Med: Adriano Tardiolo, Alba Rohrwacher, Sergi López
Lazzaro (Tardiolo) er ein rar figur. Han er open og ærleg, klar for å hjelpe kven som helst med kva som helst kva tid som helst. Alle hersar med han, men han vender det andre kinnet til med eit konstant naivt andlet. Uhøyrt, altså. Lite med Lazzaro er realistisk, men han speglar røynder.
Åndenes hus
Miljøet hans er nesten naturalistisk skildra, og eg må igjen vise til Tarvelige, heslige, vemmelige av Ettore Scola. Dei fattige arbeidarane har blitt harde av omstenda dei lever under. Toscana er ingen idyll trass i nydeleg natur. Den tallause slekta til tittelfiguren arbeider for baronesse da Luna. Ho er ein slavedrivar med presten på lag som plage. Samfunnet er føydalt. At den unge baronen har mobiltelefon og Walkman, er anakronismar.
Regissør Alice Rohrwacher har eit fritt forhold til tid. Ho veit kva reglar ho bryt, og er van med vestlege, narrative rammer. Ulverop gjev undring om den romerske myten om Romulus og Remus. Filmen er ein fabel, og tittelen er bibelsk. Når ulukka er ute, løner det seg å heite Lazzaro.
La strada
Miraklene i Toscana av Rohrwacher var ei skildring av livet på landet som det smått utslitne ordet «sanseleg» passa perfekt på. Ein kunne nesten smake honningen. No òg set Rohrwacher sansane på prøve. Ein kjenner halmen i halsen.
Magiske eller fantastiske element er tydelegare enn i Miraklene i Toscana, og magisk realisme er ein grei merkelapp for Lykkelige Lazzaro. Det visuelle uttrykket fascinerer. Fargetonane får fram fortida. Når vi hamnar i ein moderne italiensk storby, slår kontrasten oss med prangande parallellar. Same sort lever på gata som før var liveigne bønder. Ferda går frå føydalt jordbrukssamfunn til urban marginalisering.
Vêrbitne amatørar spelar sterkt mot garva skodespelarar som Alba Rohrwacher. Ho er alltid trygg. Regissørsyster Alice er modig.
Somme vil nok dette av lasset på ferda inn til byen og den andre delen av filmen. Eg blir glad av viljen til å ty til nye vegar med uverkelege vendingar og tilrår å følgje Lazzaro i påsken.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Det visuelle uttrykket fascinerer. Fargetonane får fram fortida.
Fleire artiklar
Teikning: May Linn Clement
Å forveksla aggressor med forsvarar
«Etter at Putin kom til makta hausten 1999, har Russland ført ei heil rad med krigar.»
Den nyfødde kalven.
Foto: Hilde Lussand Selheim
Ei ny Ameline er fødd
Vårsøg – også kalla Tripso sidan ho var så skvetten som ung, spissa øyro for ingenting og trippa med beina inn og ut av fjøset – fekk ein ny kalv natt til 13. mai.
Emma (Fanny L. Bornedal) arbeider som nattevakt ved rettsmedisinsk institutt, der foreldra i si tid vart utsette for drapsforsøk.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkeleg skuffande
Likte du Nattevakten, kjem du ikkje til å elska Nattevakten: Demoner går i arv, dersom det var det du håpte på.
Som låtskrivar er Jessica Pratt meir oppteken av stemningar enn forteljingar, meiner Øyvind Vågnes.
Foto: Samuel Hess
Mindre er meir
Den nye plata til Jessica Pratt, Here in the Pitch, er hennar beste så langt.
Blaz (Aristote Luyindula) (t.v.) har ikkje stor tiltru til systemet, men aktivisten Haby (Anta Diaw) kjempar for å forbetre tilhøva i den falleferdige bustadblokka deira.
Foto: Laurent le Crabe
Oppussinga
Ladj Ly lenar seg mot melodrama etter ein rå debut.
Papiravisa