Elegant og eventyrleg
Eskil Vogt har laga ein usannsynleg vakker og urovekkande skrekkfilm med born.
Rakel Lenora Fløttum som Ida og Sam Ashraf som Ben i filmen om dei uskuldige.
Foto: Mer Film
Thriller / Drama / Grøssar
Regi: Eskil Vogt
De uskyldige
Med: Rakel Lenora Fløttum, Sam Ashraf, Ellen Dorrit Petersen
Kinofilm frå 3. september
Niåringen Ida (Fløttum) flyttar til Groruddalen i lag med foreldra og den autistiske storesystera Anna. Ho får fort ein ven i Ben (Ashraf), som deler dei smått sadistiske trekka til Ida. Og kanskje litt attåt. Samstundes verkar den elles lite kommunikative Anna å finne ein fin tone med godlynte vetle Aisha. Ei eiga magisk verd veks fram, men med krefter utanom det vanlege kjem potensialet til godt og vondt. At Ida må ta vare på storesystera, blir snart det minste problemet hennar.
Sanseriket
Eskil Vogt viste stor sans for å vie spesifikke sansar merksemd med den glitrande debuten Blind. Lydbiletet er det første som breier seg i meg i møte med De uskyldige. Alle moglege detaljar får god, presis plass, anten det er tygging av sand eller smelling av bobleplast. Lydane er sentrale i å sette publikum inn i sanseverda til dei små.
Sturla Brandth Grøvlen er ein framifrå filmfotograf. Han bidreg til eit intimt og skummelt uttrykk. Alle dei involverte står for handverk av høgste klasse. Skodespelet til borna er briljant. Rakel Lenora Fløttum er heilt formidabel i hovudrolla som Ida. Ho er heilt på nivå med mora, Ellen Dorrit Petersen. Sistnemnde er jo ei av dei beste vi har i landet, så det eplet har falle heilt inntil stamma.
Barnetrua
Skildringa av smårollingane er strålande. Vogt tek borna brutalt seriøst. Dei veit kva vaksne kjem til å tru på, og kva dei vil avfeie, og veg sine ord deretter. Dei kan bere på utenkjeleg mørker. Vald er òg ei del av verda deira.
Ein engasjerer seg fullt ut i utfordringane Ida støyter på. Ho og venene møter moralske dilemma om skuld, og dei slåst mot magiske makter som det krev staute småjenter å stå imot. Ida har ei truverdig og skilsetjande utvikling.
Alt skjer i eit filmspråk for vaksne. Det er ei smart, stilig og særmerkt verd det er herleg ekkelt å vere fanga i. Anten du likar grøss eller gode drama, er dette film frå øvste hylle. Dette norske filmåret blir berre betre og betre.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Thriller / Drama / Grøssar
Regi: Eskil Vogt
De uskyldige
Med: Rakel Lenora Fløttum, Sam Ashraf, Ellen Dorrit Petersen
Kinofilm frå 3. september
Niåringen Ida (Fløttum) flyttar til Groruddalen i lag med foreldra og den autistiske storesystera Anna. Ho får fort ein ven i Ben (Ashraf), som deler dei smått sadistiske trekka til Ida. Og kanskje litt attåt. Samstundes verkar den elles lite kommunikative Anna å finne ein fin tone med godlynte vetle Aisha. Ei eiga magisk verd veks fram, men med krefter utanom det vanlege kjem potensialet til godt og vondt. At Ida må ta vare på storesystera, blir snart det minste problemet hennar.
Sanseriket
Eskil Vogt viste stor sans for å vie spesifikke sansar merksemd med den glitrande debuten Blind. Lydbiletet er det første som breier seg i meg i møte med De uskyldige. Alle moglege detaljar får god, presis plass, anten det er tygging av sand eller smelling av bobleplast. Lydane er sentrale i å sette publikum inn i sanseverda til dei små.
Sturla Brandth Grøvlen er ein framifrå filmfotograf. Han bidreg til eit intimt og skummelt uttrykk. Alle dei involverte står for handverk av høgste klasse. Skodespelet til borna er briljant. Rakel Lenora Fløttum er heilt formidabel i hovudrolla som Ida. Ho er heilt på nivå med mora, Ellen Dorrit Petersen. Sistnemnde er jo ei av dei beste vi har i landet, så det eplet har falle heilt inntil stamma.
Barnetrua
Skildringa av smårollingane er strålande. Vogt tek borna brutalt seriøst. Dei veit kva vaksne kjem til å tru på, og kva dei vil avfeie, og veg sine ord deretter. Dei kan bere på utenkjeleg mørker. Vald er òg ei del av verda deira.
Ein engasjerer seg fullt ut i utfordringane Ida støyter på. Ho og venene møter moralske dilemma om skuld, og dei slåst mot magiske makter som det krev staute småjenter å stå imot. Ida har ei truverdig og skilsetjande utvikling.
Alt skjer i eit filmspråk for vaksne. Det er ei smart, stilig og særmerkt verd det er herleg ekkelt å vere fanga i. Anten du likar grøss eller gode drama, er dette film frå øvste hylle. Dette norske filmåret blir berre betre og betre.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Anten du likar grøss eller gode drama, er dette film frå øvste hylle.
Fleire artiklar
James Rebanks på Lillehammer sist veke.
Foto: Morten A. Strøksnes
Ein mann for alle årstider
LILLEHAMMER: Etter å ha skrive to svært populære bøker om landbruk og sauehald hamna James Rebanks i ei krise som førte han til eit dunvær på Helgeland.
Teikning: May Linn Clement
Tid for realitetsorientering
Valet av Donald Trump til president er ikkje noka tilfeldig ulukke, men ei fylgje av dårleg politisk handverk gjennom lang tid.
Ruslan Gorovij sender pengane han tener som artist, heim til Kyiv, der vener kjøper vedlass til ukrainarar som treng varme i vinter.
Foto: Ukrainian online sales
Eit nytt lovframlegg som legg opp til at det skal bli straffbart å selje ulovleg hogd skog, vil ikkje minst råke folk i øydelagde hus.
Ein førjulsdag får Vilma (Kjersti Dalseide) patologen Robert (Ole Christoffer Ertvaag) og presten Ivar (Tobias Santelmann) på døra. Dei har med seg ein dødsbodskap.
Foto: Nordisk Film Distribusjon
Julefilmen til Charlotte Blom er litt frisk, litt traust og litt tam.
Den neste presidenten i USA, Donald Trump, har sterke retoriske evner, meiner Gjermund Stenberg Eriksen.
Foto: Brian Snyder / Reuters / NTB