Eit vittig, lite Marvel-sidespor
Årets sommarfilm frå Marvel-universet handlar om krymping
og ei popkulturell forståing av kvantemekanikk.
Sommarens Marvel-film er ein enkel, men underhaldande blockbuster.
Foto: Film Frame©Marvel Studios 2018
ACTION
Regi: Peyton Reed
Ant-Man and the Wasp
Med: Paul Rudd, Evangeline Lilly, Michael Douglas
Ant-Man and the Wasp føyer seg fint inn i rekka av likande Marvel-filmar. Handlinga går føre seg i rakettempo, då heltane våre som alltid kjempar mot klokka. Filmen har humor og sjarm, karakterar med personlegdom som vi likevel aldri blir heilt emosjonelt investerte i, og – den stadige kjepphesten min med Marvel-serien – filmspråket er flatt og fantasilaust, det vil seie at ting blir uttrykt altfor mykje gjennom ord og tale, framfor at ein viser det gjennom action og dramaturgiske konsekvensar fortalt i bilete.
Sidan førre film, Ant-Man (2015) har Scott «Ant-Man» Lang (Rudd) sete i husarrest. Han måtte rett nok ut og hjelpe Captain America med å redde verda i Captain America: Civil War (2016), men ikkje utan konsekvensar. Han stal den krympande drakta til den motviljuge mentoren og vitskapsmannen Hank Pym (Douglas), og han drog utan partnaren Hope «the Wasp» van Dyne (Lilly).
Tre dagar før han vert ein fri mann, skjer det derimot ting. Lang har ein særs levande draum om kona til Pym og mor til Hope – Janet (Michelle Pfeiffer). Under eit superheltoppdrag for 30 år sidan måtte ho krympe seg så mykje at ho «for alltid» vart fanga i det mikroskopiske kvanterommet. Men no har Pym funne ein veg inn i kvanterommet for å hente ut kona, som – viser deg seg – «snakkar» gjennom Lang.
Ant-Man and the Wasp handlar om ferda inn i kvanterommet, med eit par halvgode skurkar som gjer reisa vanskelegare. Trass i problema ved filmen, er dette ein underhaldande og vittig liten sommarblockbuster, medan vi ventar på den neste Avengers-filmen.
Sondre Åkervik
Sondre Åkervik er student, skribent
og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
ACTION
Regi: Peyton Reed
Ant-Man and the Wasp
Med: Paul Rudd, Evangeline Lilly, Michael Douglas
Ant-Man and the Wasp føyer seg fint inn i rekka av likande Marvel-filmar. Handlinga går føre seg i rakettempo, då heltane våre som alltid kjempar mot klokka. Filmen har humor og sjarm, karakterar med personlegdom som vi likevel aldri blir heilt emosjonelt investerte i, og – den stadige kjepphesten min med Marvel-serien – filmspråket er flatt og fantasilaust, det vil seie at ting blir uttrykt altfor mykje gjennom ord og tale, framfor at ein viser det gjennom action og dramaturgiske konsekvensar fortalt i bilete.
Sidan førre film, Ant-Man (2015) har Scott «Ant-Man» Lang (Rudd) sete i husarrest. Han måtte rett nok ut og hjelpe Captain America med å redde verda i Captain America: Civil War (2016), men ikkje utan konsekvensar. Han stal den krympande drakta til den motviljuge mentoren og vitskapsmannen Hank Pym (Douglas), og han drog utan partnaren Hope «the Wasp» van Dyne (Lilly).
Tre dagar før han vert ein fri mann, skjer det derimot ting. Lang har ein særs levande draum om kona til Pym og mor til Hope – Janet (Michelle Pfeiffer). Under eit superheltoppdrag for 30 år sidan måtte ho krympe seg så mykje at ho «for alltid» vart fanga i det mikroskopiske kvanterommet. Men no har Pym funne ein veg inn i kvanterommet for å hente ut kona, som – viser deg seg – «snakkar» gjennom Lang.
Ant-Man and the Wasp handlar om ferda inn i kvanterommet, med eit par halvgode skurkar som gjer reisa vanskelegare. Trass i problema ved filmen, er dette ein underhaldande og vittig liten sommarblockbuster, medan vi ventar på den neste Avengers-filmen.
Sondre Åkervik
Sondre Åkervik er student, skribent
og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Kjersti Halvorsen er psykolog og forfattar.
Foto: Lina Hindrum
Fadesar og fasadar
Roboten blir til mens vi ror.
Det er naturleg å rykkja til når ein skjønar at laget ein spelar eller heiar på, rykkjer ned (jf. opprykk, nedrykk), skriv Kristin Fridtun. Her tek Ranheims Mads Reginiussen til tårene etter nedrykk i eliteseriekampen i fotball mellom Rosenborg og Ranheim på Lerkendal Stadion (3-2).
Foto: Ole Martin Wold / NTB
I rykk og napp
Penélope Cruz i rolla som mor til Adriana eller Andrea, spelt av Luana Giuliani.
Foto: Wildside
Roma – ein lukka by
Filmmelding: Italiensk oppvekstdrama sveipt i 70-talet skildrar tronge kjønnsnormer og fridomstrong.
Studentar på Universitetsbiblioteket på Blindern i Oslo.
Foto: Håkon Mosvold Larsen / NTB
Ja til skule, nei til studentfabrikk
Diverre er samarbeidet mellom skulen og høgre utdanningsinstitusjonar ofte dårleg.
Ein soldat ber eit portrett av den drepne våpenbroren og aktivisten Pavel Petrisjenko i gravferdsseremonien hans i Kyiv 19. april. Petrisjenko døydde i kamp mot russiske okkupantar aust i Ukraina. Han er tidlegare omtalt i denne spalta fordi han arbeidde for å stogge pengespel som finansiering av det ukrainske forsvaret.
Foto: Valentyn Ogirenko / Reuters / NTB
Hagen til Kvilinskyj finst ikkje lenger
Alle historier, det gjeld òg dei som ser ut til å ha nådd slutten, har eit framhald.
Papiravisa