Eit glas til
Om du likte En ny dag truer, kjem til du å synast Palm Springs er ganske gøy.
Lyden av ein ny ølboks som blir opna, held rytmen, skriv Håkon Tveit om filmen der Andy Samberg har rolla som Nyles.
Foto: Another World Entertainment
KOMEDIE
Regi: Max Barbakow
Palm Springs
Med: Andy Samberg, Cristin Milioti, J.K. Simmons
Kinofilm
Minnest du då Bill Murray måtte leve gjennom den same skogmurmeldyrdagen kvar dag i det uendelege? En ny dag truer frå 1993 står som ein påle i historia om komediar frå USA. No debuterer Max Barbakow med ein komedie som tek utgangspunkt i same premiss. Nyles (Samberg) og etter kvart Sarah (Milioti) vaknar kvar dag i det same overdådige bryllaupet i ørkenen i California.
God stemning
Kva gjer du om handlingane dine ikkje får konsekvensar? Første valet for Nyles er å vere ganske grei mot folk, drikke uavgrensa med øl og elles duppe på eit oppblåst plastpizzastykke i bassenget. Sarah stikk snarast råd frå den kvalmande feilfrie familien sin og det blankpussa bryllaupet deira.
Lågterskeltilbod
Når kjensler kjem snikande, blir det meir komplisert. Palm Springs har mange typiske element frå hollywoodkomediar. Dei romantiske sidene er slappe, men filmen er smart nok til å by på uventa, vittige vendingar. Variasjonen i det repeterande mønsteret er nok til å halde humøret og nyfikna oppe. Dei irriterande figurane held seg i utkanten. Med fikse triks og to likande figurar i fokus sikrar Max Barbakow god stemning.
Låtten sit ganske laust og smila lausare. Lyden av ein ny ølboks som blir opna, held rytmen og akkompagnerer innsirklinga av kva dei to kumpanane vil med dette meiningslause livet. Filosofien er ganske banal, og moralen langt frå radikal, men som moro med låg terskel er dette tipp topp. Skikkeleg gode komediar er sjeldne.
Å utfordre status quo duger sjeldan lettbeinte komediar frå USA til, men lett tilgjengeleg tull kan dei. Å flykte frå hauststormar og andre uromoment til eit lunt kinosete med sol, øl og humor i nitti minutt, burde lækjarar tilrå no. Etter nokre dagar glir mogeleg substans ut av sinnet, men ein minnest at ein hadde det kjekt. Palm Springs er ein av dei beste komediane i år, trur eg.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
KOMEDIE
Regi: Max Barbakow
Palm Springs
Med: Andy Samberg, Cristin Milioti, J.K. Simmons
Kinofilm
Minnest du då Bill Murray måtte leve gjennom den same skogmurmeldyrdagen kvar dag i det uendelege? En ny dag truer frå 1993 står som ein påle i historia om komediar frå USA. No debuterer Max Barbakow med ein komedie som tek utgangspunkt i same premiss. Nyles (Samberg) og etter kvart Sarah (Milioti) vaknar kvar dag i det same overdådige bryllaupet i ørkenen i California.
God stemning
Kva gjer du om handlingane dine ikkje får konsekvensar? Første valet for Nyles er å vere ganske grei mot folk, drikke uavgrensa med øl og elles duppe på eit oppblåst plastpizzastykke i bassenget. Sarah stikk snarast råd frå den kvalmande feilfrie familien sin og det blankpussa bryllaupet deira.
Lågterskeltilbod
Når kjensler kjem snikande, blir det meir komplisert. Palm Springs har mange typiske element frå hollywoodkomediar. Dei romantiske sidene er slappe, men filmen er smart nok til å by på uventa, vittige vendingar. Variasjonen i det repeterande mønsteret er nok til å halde humøret og nyfikna oppe. Dei irriterande figurane held seg i utkanten. Med fikse triks og to likande figurar i fokus sikrar Max Barbakow god stemning.
Låtten sit ganske laust og smila lausare. Lyden av ein ny ølboks som blir opna, held rytmen og akkompagnerer innsirklinga av kva dei to kumpanane vil med dette meiningslause livet. Filosofien er ganske banal, og moralen langt frå radikal, men som moro med låg terskel er dette tipp topp. Skikkeleg gode komediar er sjeldne.
Å utfordre status quo duger sjeldan lettbeinte komediar frå USA til, men lett tilgjengeleg tull kan dei. Å flykte frå hauststormar og andre uromoment til eit lunt kinosete med sol, øl og humor i nitti minutt, burde lækjarar tilrå no. Etter nokre dagar glir mogeleg substans ut av sinnet, men ein minnest at ein hadde det kjekt. Palm Springs er ein av dei beste komediane i år, trur eg.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Filosofien er ganske banal, men som moro med låg terskel er det tipp topp.
Fleire artiklar
Stillinga i VM-kampen mellom Ding Liren og Gukesh var 4–4 etter 8 av 14 parti.
Foto: Eng Chin An / FIDE
Sjakken lever vidare som eit kuriosum og freak-show, noko som passar meg ganske bra i denne spalta, skriv Atle Grønn.
Når den ambisiøse kokken Almut (Florence Pugh) møter nyskilde Tobias (Andrew Garfield), endrar livet seg for alltid.
Foto: Ymer Media
At eg tek til tårene, betyr ikkje at eg elskar We Live in Time.
Gjennom foto og tekst dokumenterte Maria Gros Vatne eit annleis liv på bloggen Wildandfree.no. Ho og mannen Nik Payne forlét bylivet og trygge jobbar til fordel for økologisk gardsbruk og heimeskule. Her ser me sonen Falk.
Foto: Maria Gros Vatne
Frå draum til sorg
Ukjent landskap vinn den eine prisen etter den andre. No er den å finne på lista over filmar som er kvalifiserte til vurdering av Oscar-akademiet i kategorien «Beste dokumentarfilm».
Peter Flamm (1891–1963) var ein tysk lege med jødisk familiebakgrunn som i 1926 gjorde furore med debutromanen.
Foto: Otto Kurt Vogelsang / Ullstein bild
«Jeg? er ein djupt fascinerande og høgst moderne tekst om sinnsforvirring og dobbeltgjengeri»
Marie Blokhus, Gard Skagestad og Kirsti Refseth spelar stykket til den tyske dramatikaren Marius von Mayenburg.
Foto: Monica Tormassy / Det Norske Teatret
Kven har makt over kven?
Velspelt om medviten og umedviten makt, sanning, manipulasjon og illusjon.
Papiravisa