Det er økonomien, dummen
Spenningsserie frå eit samla Europa skildrar finansverda med kunnskap og klisjear.
Spenningsserien frå eit samla Europa skildrar finansverda med kunnskap og klisjear.
THRILLER/DRAMA
Regi: Nick Hurran og Jan Maria Michelini
Devils
Med: Alessandro Borghi, Patrick Dempsey, Laia Costa
Serie på C More og TV2 Sumo
frå 10. mai
Italienske Massimo (Borghi) er høgt på strå i finansdistriktet i London i 2011. Jakt på makt og finansiell akrobatikk i global skala fyller ein thriller som opnar med at ein av toppane fell i døden frå skyskraparen til New York London Investment Bank. Er det sjølvmord? Spelet er skite i stor skala.
Eurosona
Fiksjonsforteljinga om finansfolka er kryssklipt med glimt frå nyhende frå arkivet. Protestar i Hellas, bombinga av Libya, eurokrise og krigen i Afghanistan heng saman. Finans er ikkje ei boble. Scenarioet er fullsett med ein fiktiv variant av Wikileaks. Serien er basert på ei bok av Guido Maria Brera. Han har bakgrunn som finansmann, og kunnskapen om feltet kjem tydeleg fram. Kriser er kjekke for dei som tenar på henne og skålar i champagne medan folk fell i fattigdom. Vala deira har katastrofale konsekvensar. Det blir hamra inn. Manusforfattar Ezio Abbate skyt skarpt mot finansverda, men viser sympati for folk der. Massimo er ein attraktiv figur, spelt med kraft og sjarm av Alessandro Borghi. Han frontar ein sterk stab frå ei rekke land. Produksjonen har røter i Italia, men Spania, Polen, Nederland og Danmark leverer òg topp talent til eit anglosentrisk univers.
Elementært
Skodespelarane er gode, og produksjonen er stor. Dei narrative rammene skapar spenning langt utover spel om sex og status. Likevel er det nokre grunnleggjande irriterande element i Devils. Dialogane er fullpakka av velbrukte vendingar. Det blir til tider keitete og teit. Musikken er grelt generisk. Tilbakeblikk og repetisjonar, sakte film og fjongt flimrande klipp som speglar hektisk modernitet, plagar meg. I innleiinga får vi obligatoriske scener frå skjermar med tal, telefonar og travle menneske i ein bygning av glas og metall. Dei er resirkulerte. Skildringa av finansfolka blandar fetisj og kritikk på stilistisk svakare vis enn nokre suksessfulle spelefilmar, men i innhald nokso nyansert. Etter halvspelt sesong er eg spend på slutten, men sliten av klisjeane. Ein lyt vel strøyma vidare til kinoane opnar.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
THRILLER/DRAMA
Regi: Nick Hurran og Jan Maria Michelini
Devils
Med: Alessandro Borghi, Patrick Dempsey, Laia Costa
Serie på C More og TV2 Sumo
frå 10. mai
Italienske Massimo (Borghi) er høgt på strå i finansdistriktet i London i 2011. Jakt på makt og finansiell akrobatikk i global skala fyller ein thriller som opnar med at ein av toppane fell i døden frå skyskraparen til New York London Investment Bank. Er det sjølvmord? Spelet er skite i stor skala.
Eurosona
Fiksjonsforteljinga om finansfolka er kryssklipt med glimt frå nyhende frå arkivet. Protestar i Hellas, bombinga av Libya, eurokrise og krigen i Afghanistan heng saman. Finans er ikkje ei boble. Scenarioet er fullsett med ein fiktiv variant av Wikileaks. Serien er basert på ei bok av Guido Maria Brera. Han har bakgrunn som finansmann, og kunnskapen om feltet kjem tydeleg fram. Kriser er kjekke for dei som tenar på henne og skålar i champagne medan folk fell i fattigdom. Vala deira har katastrofale konsekvensar. Det blir hamra inn. Manusforfattar Ezio Abbate skyt skarpt mot finansverda, men viser sympati for folk der. Massimo er ein attraktiv figur, spelt med kraft og sjarm av Alessandro Borghi. Han frontar ein sterk stab frå ei rekke land. Produksjonen har røter i Italia, men Spania, Polen, Nederland og Danmark leverer òg topp talent til eit anglosentrisk univers.
Elementært
Skodespelarane er gode, og produksjonen er stor. Dei narrative rammene skapar spenning langt utover spel om sex og status. Likevel er det nokre grunnleggjande irriterande element i Devils. Dialogane er fullpakka av velbrukte vendingar. Det blir til tider keitete og teit. Musikken er grelt generisk. Tilbakeblikk og repetisjonar, sakte film og fjongt flimrande klipp som speglar hektisk modernitet, plagar meg. I innleiinga får vi obligatoriske scener frå skjermar med tal, telefonar og travle menneske i ein bygning av glas og metall. Dei er resirkulerte. Skildringa av finansfolka blandar fetisj og kritikk på stilistisk svakare vis enn nokre suksessfulle spelefilmar, men i innhald nokso nyansert. Etter halvspelt sesong er eg spend på slutten, men sliten av klisjeane. Ein lyt vel strøyma vidare til kinoane opnar.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Abid Raja er advokat og Venstre- politikar.
Foto: Lina Hindrum
Det trugande utanforskapet
På sitt beste er Vår ære og vår frykt historia om ei integrering på retur og ei kraftig åtvaring om kva som kan skje som følgje av det.
Fargerikt om tolsemd
Me får garantert høyra meir til komponisten Eilertsen.
Birger Emanuelsen har skrive både romanar, essay og sakprosa etter debuten i 2012.
Foto: Christopher Helberg
Endringar til godt og vondt
Birger Emanuelsen skriv om folk slik at ein trur på det.
Me drog til månen av di det var teknologisk mogleg. Eit strålande døme på det teknologiske imperativet. Her vandrar astronaut Buzz Aldrin frå Apollo 11 rundt og les sjekklista si på venstre arm på ekte ingeniørvis.
Kjelde: Nasa
Teknologisk imperativ!
«Birkebeinerne på ski over fjellet med kongsbarnet».
Foto: Morten Henden Aamot
Eit ikonisk stykke kunst er kome heim
Medan gode krefter arbeider for å etablere eit museum for kunstnarbrørne Bergslien på Voss, har den lokale sparebanken sikra seg ein originalversjon av eit hovudverk av målaren Knud Bergslien.
Papiravisa