Dei obskure objekta til Deneuve
Frankrikes fyrstefrue og dottera er i form i ei fin litterær filmatisering.
Catherine Deneuve og Chiara Mastroanni i rollene som mor og dotter.
Foto: AS Fidalgo
DRAMA
Regi: Julie Bertuccelli
Claire Darlings siste påfunn
Med: Catherine Deneuve, Chiara Mastroianni
Claire Darling (Deneuve) held hagesal fordi Gud har sagt at ho skal døy til kvelden. Folk strømmar til det storslåtte, landlege herskapshuset. Ho, dottera og ei venninne freistar få orden på det staselege arvegodset og dei såre minna dei ber på. Dottera til Catherine Deneuve, Chiara Mastroianni, spelar dottera til Claire. Julie Bertuccelli har filma i huset til si eiga bestemor, så denne filmen har fleire familieprosjekt.
Mørk mor
Claire tutlar. Ho blandar naboguten med sonen og levande med døde. Mørke minne sklir saman med notid. Visuelt viklar regissøren fortid inn i bileta på dristig vis, og Claire er ikkje den einaste som ser rare ting. Minna er tydelege nok til at vi heng med på kva element som er draumlike, utan at dei er estetisk annleis. Smakfullt og subtilt får Bertuccelli fram kor vektige slike minne er, spesielt når nokon rotar til røynda.
Chiara Mastroianni er som snytt ut av nasen på faren Marcello. Ho spelar like godt som foreldra. Drivne Deneuve overtyder òg som ei til tider isande kald mor. Det er ikkje rart at det er lenge sidan dottera var innom. Tilbakeblikk tyder på at ting tar plassen til kjensler. Bit for bit får vi glimt som gjev forståing for friksjonen mellom generasjonane. Materien er mørk. Skildringa er leiken og tilgjengeleg.
Bok blir bra
Lyddetaljar frå alle dei tikkande og knirkande leikane frå attenhundretalet gjev eit rikt lydbilete med vind og vendingar i oppfatninga av røynda. Stilla slepp stundom til. Vi slepp ei forklarande forteljarstemme, slik film basert på bok ofte har. Ein anar at dei fasinerande tinga har tiltrekkingskraft av årsaker som vakar i skuggane av fortida.
Franske Julie Bertuccelli har filmatisert boka til texanaren Lynda Rutledge. Regissøren kan å krysse grenser. Tiden etter Otard (2003) var ein grådig god georgisk film om å bli igjen heime når sonen migrerer til Frankrike. La cour de Babel (Babels skulegard, 2013) var ein fantastisk flott dokumentarfilm om innvandrarborn i ei innføringsklasse. Claire Darlings siste påfunn er ikkje det beste Bertuccelli har laga, men stemninga er god og strukturen subtil nok. Publikum vil bli nøgd.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
DRAMA
Regi: Julie Bertuccelli
Claire Darlings siste påfunn
Med: Catherine Deneuve, Chiara Mastroianni
Claire Darling (Deneuve) held hagesal fordi Gud har sagt at ho skal døy til kvelden. Folk strømmar til det storslåtte, landlege herskapshuset. Ho, dottera og ei venninne freistar få orden på det staselege arvegodset og dei såre minna dei ber på. Dottera til Catherine Deneuve, Chiara Mastroianni, spelar dottera til Claire. Julie Bertuccelli har filma i huset til si eiga bestemor, så denne filmen har fleire familieprosjekt.
Mørk mor
Claire tutlar. Ho blandar naboguten med sonen og levande med døde. Mørke minne sklir saman med notid. Visuelt viklar regissøren fortid inn i bileta på dristig vis, og Claire er ikkje den einaste som ser rare ting. Minna er tydelege nok til at vi heng med på kva element som er draumlike, utan at dei er estetisk annleis. Smakfullt og subtilt får Bertuccelli fram kor vektige slike minne er, spesielt når nokon rotar til røynda.
Chiara Mastroianni er som snytt ut av nasen på faren Marcello. Ho spelar like godt som foreldra. Drivne Deneuve overtyder òg som ei til tider isande kald mor. Det er ikkje rart at det er lenge sidan dottera var innom. Tilbakeblikk tyder på at ting tar plassen til kjensler. Bit for bit får vi glimt som gjev forståing for friksjonen mellom generasjonane. Materien er mørk. Skildringa er leiken og tilgjengeleg.
Bok blir bra
Lyddetaljar frå alle dei tikkande og knirkande leikane frå attenhundretalet gjev eit rikt lydbilete med vind og vendingar i oppfatninga av røynda. Stilla slepp stundom til. Vi slepp ei forklarande forteljarstemme, slik film basert på bok ofte har. Ein anar at dei fasinerande tinga har tiltrekkingskraft av årsaker som vakar i skuggane av fortida.
Franske Julie Bertuccelli har filmatisert boka til texanaren Lynda Rutledge. Regissøren kan å krysse grenser. Tiden etter Otard (2003) var ein grådig god georgisk film om å bli igjen heime når sonen migrerer til Frankrike. La cour de Babel (Babels skulegard, 2013) var ein fantastisk flott dokumentarfilm om innvandrarborn i ei innføringsklasse. Claire Darlings siste påfunn er ikkje det beste Bertuccelli har laga, men stemninga er god og strukturen subtil nok. Publikum vil bli nøgd.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latinamerikansk kultur og historie ved Universitetet i Bergen og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.
President Joe Biden og visepresident Kamala Harris i august 2023. Den økonomiske politikken deira bidrog til å få ned arbeidsløysa, men inflasjonen som tok av i 2022, gjorde større inntrykk.
Foto: Evan Vucci / AP / NTB
Harris blir heimsøkt av inflasjonen
Kanskje vart presidentvalet i USA 2024 avgjort ved bensinpumpene og i matbutikkane.
Noreg er på tredjeplass i kokainbruk i Europa.
Foto: Beate Oma Dahle / NTB
– Meiningslaust å straffe sjuke
Ronny Rene Raveen, tidlegare politimann og rusmisbrukar, vil ha avkriminalisering av rusmisbrukarar og unge opp til 25 år.