Biografisk musikal

Regi: Dexter Fletcher

Rocketman

Med: Taron Egerton, Jamie Bell, Richard Madden

Korleis var fyrste halvdelen av livet til guten Reginald Dwight, som vart mannen Elton John? Som ein musikal, sjølvsagt! Slumpetreff førte til at Elton (Egerton) trefte tekstforfattar Bernie Taupin (Bell), noko som resulterte i fleire bestseljande plater. Når naturlege ingrediensar er ein fråverande far, ei dominerande mor og det glade sekstitalet i England, kan det ikkje bli meir høveleg for kommersialisering.

Krokodillerocketårar

No har både Rocketman og Bohemian Rhapsody vore planlagde i årevis, så Rocketman kan såleis ikkje seiast å vera ein film som skor seg på suksessen til sistnemnde. Likevel er det vanskeleg å ikkje samanlikna: gneistrande karismatiske engelskmenn som hadde si stjernetid på sytti- og åttitalet, begge med sceneutstråling og sansen for hitmaterial, og mannlege groupiar framfor kvinnelege. Og alt dei ville, var å bli elska. Som med Rami Malek i rolla som Freddie Mercury har Rocketman eit sterkt kort på hand med Taron Egerton som Elton John. Det er noko genuint hjartefølt over all smerte og frustrasjon han framviser, sjølv om det i stor grad er nøydt til å vera overdrive, sidan regissør Dexter Fletcher har hatt behov for å laga ein musikal. Om han tenkte å få ein slags Mamma mia!-effekt, burde han kanskje køyrt eit meir konvensjonelt manusgrep, for det blir nok altfor hard kost med sex, droger og rock ’n’ roll for potensielle tolvåringar på kino. Når det er sagt, håpar eg det ikkje kjem i vegen, for dette har dei inderleg godt av å sjå.

Helten John

Og så var det alle desse utbrota av dans og song, då. Anten likar ein det, eller så får ein eksem i auga og øyra av det. Eg tilhøyrer den siste kategorien, så eg klarar ikkje kosa meg skikkeleg, sjølv om eg har kost meg mykje med musikken til Elton John. Eg har sidan tenåra meint, og kjem sannsynlegvis alltid til å meina, at «Goodbye Yellow Brick Road» er ein av dei beste poplåtane som er skrivne nokosinne. Og når han blir tolka, får i det minste Bernie Taupin rettmessig heider – teksten er verkeleg halve songen. Framføringa blir uansett aldri så bra som originalen. Og sjølv om Taron Egerton ikkje er ein dårleg vokalist, vert heller ikkje han så bra som originalen.

Kostyma er derimot ein fest. Når rulleteksten går, får ein sjå dei side ved side, kopi og opphav – her har filmskaparane verkeleg gjort jobben sin, og det er ganske spektakulært. Like spektakulært som livsstilen Reginald Dwight skulle dyrka, med uhorvelege pengesummar ausande inn på kontoen. Den sjokkerande shoppegalskapen og promiskuøse framferda framstår i filmversjonen som ei slags ferdigutfylt fargeleggingsbok om livet hans – omriss av fjørprydar og paljettar, men ikkje så spennande å bla gjennom, nødvendigvis. Heldigvis har dei ikkje spart på gullflak og sølvdryss, så det er ei herleg rekke prangande tablå her, og ei fin nok historie om ein stor, stor artist og den sterke pennedragaren hans.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.