Etter kvinnene
Casey Affleck har godt grep om regi og skodespel i ein fin dystopi med eit kjent univers.
Far (Casey Affleck) og dotter (Anna Pniowsky) held seg helst for seg sjølve.
Foto: Cate Cameron
DRAMA / THRILLER
Regi: Casey Affleck
The Light of My Life
Med: Casey Affleck, Anna Pniowsky, Elisabeth Moss
Ein epidemi har reinska kloden for kvinner. Igjen står ei mengd menn som trugar dei få immune kvinnene. Den elleve år gamle jenta Rag (Pniowsky) og faren (Affleck) luskar rundt sørvest i Canada. Dei er helst aleine. Rag må late som ho er gut, og ho har aldri sett ei kvinne.
Tradisjon
Postapokalypsen har vore populær lenge. Det er noko kjent med The Light of My Life. Filmversjonen av Cormac McMarthys dystopi The Road er ein slektning, medan tankane streifar innom nyare sjangerfilmar som It Comes at Night og The Survivalist. Tematiske skuggar frå Menneskenes barn av Alfonso Cuarón eller serien basert på Tjenerinnens beretning av Margaret Atwood, The Handmaid’s Tale, lurer i bakgrunnen, men The Light of My Life er meir smålåten og fokuserer på far og dotter. Ein finn spor av Leave no Trace av Debra Granik, men den mest forfriskande fantasifulle varianten av «far skjuler dotter som son i eit kollapsa Nord-Amerika», er meksikanske Buy Me a Gun av Julio Hernández Cordón.
Den nye filmen til Affleck kjennest altså ikkje særleg nyskapande, men han er vellaga i alle ledd. Dramaet vekkjer tankar og skaper spenning utan store fakter.
Fag
Den unge kanadiaren Anna Pniowsky skin stille som ljoset ho er i livet til faren. Affleck er dønn solid som skodespelar, og dei fleste smårollene speglar vekta han legg på faget. Kvalitet gjennomsyrar òg fotografiet, fargane og musikken. Dei kalde, matte fargane frå kald nordamerikansk skog er flotte og står i kontrast til varmen i bilete av minne med mora (Moss). Lydbiletet er effektivt og fryktar ikkje stilla. Manuset har tydelege tematiske trådar om forholdet mellom dei to hovudfigurane. Skildringa av dynamikken mellom dei to er fin. Ein seanse med far som forklarar reproduksjon, rasisme og menstruasjon, er løyen. Snedige blikk på Noahs ark er blant bibelske referansar som gjev rikdom. Moralfilosofi møter rasjonelt, realistisk overlevingsdrama. Kjønn er diverre eit naturleg tema, og Affleck gjer det smart og fint.
The Light of My Life er ikkje den første gode filmen av sitt slag. Han blir neppe den siste.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latin-
amerikansk kultur og historie
ved Universitetet i Bergen
og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
DRAMA / THRILLER
Regi: Casey Affleck
The Light of My Life
Med: Casey Affleck, Anna Pniowsky, Elisabeth Moss
Ein epidemi har reinska kloden for kvinner. Igjen står ei mengd menn som trugar dei få immune kvinnene. Den elleve år gamle jenta Rag (Pniowsky) og faren (Affleck) luskar rundt sørvest i Canada. Dei er helst aleine. Rag må late som ho er gut, og ho har aldri sett ei kvinne.
Tradisjon
Postapokalypsen har vore populær lenge. Det er noko kjent med The Light of My Life. Filmversjonen av Cormac McMarthys dystopi The Road er ein slektning, medan tankane streifar innom nyare sjangerfilmar som It Comes at Night og The Survivalist. Tematiske skuggar frå Menneskenes barn av Alfonso Cuarón eller serien basert på Tjenerinnens beretning av Margaret Atwood, The Handmaid’s Tale, lurer i bakgrunnen, men The Light of My Life er meir smålåten og fokuserer på far og dotter. Ein finn spor av Leave no Trace av Debra Granik, men den mest forfriskande fantasifulle varianten av «far skjuler dotter som son i eit kollapsa Nord-Amerika», er meksikanske Buy Me a Gun av Julio Hernández Cordón.
Den nye filmen til Affleck kjennest altså ikkje særleg nyskapande, men han er vellaga i alle ledd. Dramaet vekkjer tankar og skaper spenning utan store fakter.
Fag
Den unge kanadiaren Anna Pniowsky skin stille som ljoset ho er i livet til faren. Affleck er dønn solid som skodespelar, og dei fleste smårollene speglar vekta han legg på faget. Kvalitet gjennomsyrar òg fotografiet, fargane og musikken. Dei kalde, matte fargane frå kald nordamerikansk skog er flotte og står i kontrast til varmen i bilete av minne med mora (Moss). Lydbiletet er effektivt og fryktar ikkje stilla. Manuset har tydelege tematiske trådar om forholdet mellom dei to hovudfigurane. Skildringa av dynamikken mellom dei to er fin. Ein seanse med far som forklarar reproduksjon, rasisme og menstruasjon, er løyen. Snedige blikk på Noahs ark er blant bibelske referansar som gjev rikdom. Moralfilosofi møter rasjonelt, realistisk overlevingsdrama. Kjønn er diverre eit naturleg tema, og Affleck gjer det smart og fint.
The Light of My Life er ikkje den første gode filmen av sitt slag. Han blir neppe den siste.
Håkon Tveit
Håkon Tveit er lektor i latin-
amerikansk kultur og historie
ved Universitetet i Bergen
og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Det er ein svir å oppleve korleis den bokelskande Matilda tar eit oppgjer med vonde rektor Trunchbull.
Foto: Grethe Nygaard, Rogaland Teater
Festleg framsyning av musikalen Matilda
Matilda har i årevis gjort suksess som musikal. No også på Rogaland Teater.
Den tsjekkiske nasjonalromantikaren Antonín Dvořák (1841–1904).
Grått og keisamt
Bestion mislukkast i å modernisera Scarlatti og Dvořák.
Judith Butler er filosof og ein frontfigur innanfor kjønnsteori.
Foto: Elliott Verdier / The New York Times / NTB
Ein endrar ikkje naturen med talemåtar
Dombås Hotell brenn 19. mai 2007.
Foto: Kari Anette Austvik / NTB
Frå bridgeverda: Svidd utgang
Det er naturleg å rykkja til når ein skjønar at laget ein spelar eller heiar på, rykkjer ned (jf. opprykk, nedrykk), skriv Kristin Fridtun. Her tek Ranheims Mads Reginiussen til tårene etter nedrykk i eliteseriekampen i fotball mellom Rosenborg og Ranheim på Lerkendal Stadion (3-2).
Foto: Ole Martin Wold / NTB
I rykk og napp
Det er naturleg å rykkja til når ein skjønar at laget ein spelar eller heiar på, rykkjer ned.
Papiravisa