Drama

Regi: Felix van
Groeningen

Beautiful Boy

Med: Steve Carell, Timothée Chalamet, Maura Tierney

Far–son-forholdet kunne knapt vore betre mellom David (Carell) og Nic (Chalamet), og oppvekstvilkåra med journalistfar og høg kulturell kapital i tillegg til trygt middelklassetilvære, burde sikra ein bra overgang til vaksenlivet. Foreldra er skilde, men Karen (Tierney) er på ingen måte noka slem stemor, tvert imot. Likevel slit Nic med narkotikamisbruk. Om det høyrest ut som noko du har høyrt før, så kan eg forsikra deg om at det har du rett i.

Dopingkontroll

Eg seier ikkje at ein skal slutta å laga tåredryppande filmar om stoffmisbruk, men skal det verkeleg vera nødvendig å leggja så lite nyskaping i det? Beautiful Boy er basert på den bestseljande boka til New York Times-journalist David Sheff og sonen Nic. Såleis kan ein jo ikkje seia at røynda er betre enn fiksjonen (eller verre), men må ein laga film av alt som putrar opp i grinegryta?

Sjølvsagt er det utruleg trist når eit ungt, fint menneske (eller ein nydeleg gut, som tittelen kan fortelja oss) hamnar i uføret, men det endar svimlande fort på klisjéhylla saman med ein haug andre døme heilt tilbake til filmens oppstart: frå dei triste lagnadene i opiumsbulene til vår eigen Himmel og helvete (Victor Borg og Øyvind Vennerød sitt (u)dødelege dopdrama frå 1969). Det er tydelegvis berre heilt uimotståeleg, og eg mistenkjer at den belgiske regissøren Felix van Groeningen hoppar på tårebåten for å få eit innpass i den glitrande filmbransjen over Atlanteren.

Opplagt

No er ikkje van Groeningen heilt ukjent med substanstemaet eller dramasjangeren frå før, med Belgica (2016) og ikkje minst hjarteflengande triste Alabama & Monroe (2014). Når eg no ser kva han gjer med Beautiful Boy, tenkjer eg dei to før nemnde filmane i stor grad blir redda bra av det dei får gratis ved at språket er flamsk og skodespelarane er salig lite oppbrukte, sett med norske auge. Som med dei andre filmane er filmmusikken viktig, men å bruka Massive Attack og Sigur Rós blir i overkant ladd. Det kjennest gjennomskodeleg og kalkulert, som med resten av filmen.

Med springande personfokus får eg kjensla av å bli mata med teskei, som at det sonen Nic kjem med, eigentleg kunne vore utelate, at det eigentleg var meininga at dette var farens historie. Denne blandinga av synsvinklar bidreg til ei kjensle av at filmen er meint som ein god, gamaldags skremselsplakat for unge, privilegerte menneske som enno kan bli redda frå den farlege, men fjerne dopverda.

Det er ikkje det at eg ikkje trur på det som skjer, det er berre at det er så drøvtygd at det glir rett gjennom systemet utan å røra ved ei einaste nervecelle. Og der skal eg stoppa metaforen før han blir for innlysande.

Brit Aksnes

Brit Aksnes er frilans kulturarbeidar og fast filmmeldar i Dag og Tid.