Det poetiske blikketDikta sirklar kring barnet og står litt for stilt.DIKTHege Susanne Bergan:Levepistolen

Barnet er eit vesen som enno ikkje er assimilert og disiplinert av utdanning og arbeidsliv. Barnet kan få den vaksne til å kome ut av vanetenkinga. Barneblikket på verda er i slekt med poesiblikket fordi verda for barnet framleis er fylt av moglege tydingar som ikkje har rotfest seg.

Hege Susanne Bergan er, i tillegg til å vere lyrikar, omsetjar av russisk skjønlitteratur. I Bergans tredje diktbok, Levepistolen, møter eller konfronterer barneperspektivet ståstaden til den vaksne. Då Cathrine Grøndahl gav ut Riv ruskende rytmer i 2009, ei poetisk utforsking av det å vere forelder, med vekt på omveltinga eit barn forårsakar i dagleglivet, representerte barnet ein ny dimensjon i samtidspoesien. Sidan har andre poetar gripe fatt i temaet.

Daglegliv

Sjølv om dagleglivet tek betydeleg plass i Bergans diktbok, er det likevel ikkje stresset, men gleda ved å ha barn og perspektivet barnet har på omverda, som spelar hovudrolla. Tittelen på diktboka, Levepistolen, kan lesast som eit våpen som får tinga i omverda til å verte fylt med liv att, og understrekar den leikande impulsen som forundrar og fascinerer vaksenblikket i desse dikta.

I Bergans diktbok er barnet uskuldsreint og har tilgang til ei ukjend verd, i mangt er det ein læremeister for dei vaksne, sjølv om ein ironisk distanse trer inn: «han spør og jeg svarer/ han som er barn og vet alt/ jeg som er mor og ikke vet noe». Sjølv om «barnet renner gjennom mor» og forelderen i dikta har sans for barneperspektivet, sit forelderen på den definerande makta som stenger og knuser den fortrolla barneverda.

Slåande bilete

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare