Teater
Bra musikk, flautt teater
Kroatisk klassikar vert støyfestival og raveparty på Scene 2.
Det einaste i framsyninga som gjer inntrykk, og som faktisk imponerer, er dei musikalske innslaga, skriv Bent Kvalvik.
Foto: Siren Høyland
Det er sikkert mykje godt å hente frå dei hjørna av verdsdramatikken norsk teater ikkje har utforska så mykje enno. I utgangspunktet vil vi da gjerne sjå eit stykke av denne Miroslav Krleza, som skal vere ein av Kroatias viktigaste dramatikarar. Stykket Den siste kongsfesten er skrive under første verdskrigen, altså i ei særs turbulent tid. Ifølge førehandsomtala handlar stykket om forelska og sjalu menneske på ein hausttakkefest, der intrigane på ekspresjonistisk vis speglar den storpolitiske maktkampen. Det kunne kan hende ha appell og aktualitet i dag òg.
Moteriktig
Scene 2 på Det Norske er for høvet innramma av eit digert svart sirkustelt, og stykket opnar med at ei kvinne kjem splitter naken ut på framscena, smiler til publikum, kler på seg og ber ein åskodar på første benk om å hjelpe henne med å ta på leppestift. Ein slik interaksjon med publikum er svært moteriktig, vi byrjar å venje oss til det. Men denne gongen vert det i meste laget. Folk frå både første og andre benk vert tvinga ut på scena for å vere med og danse, nokre av oss vert skjelte ut og somme vert forsøkt sjekka opp som horekundar. Etter kvart vert vi bedne på pølser og vin, og det hjelper ikkje å takke nei ein gong. Dei kjem om att og om att.
I det heile tek det ei god stund før vi får oppleve brokkar av noko som kan likne eit skodespel, og desse sekvensane vert så fysiske og valdelege at det meste av teksten forsvinn. Her er til sjuande og sist mogleg å oppfatte korkje konkret eller overført handling. Det einaste i framsyninga som gjer inntrykk, og som faktisk imponerer, er dei musikalske innslaga. Skodespelarane både dansar, syng og trakterer instrument med naturleg og perfeksjonistisk herredøme, og musikken er fin. I desse augneblinkane får vi i det minste ei aning om kor framsyninga vil hen. Resten av tida vert det mest slåssing og støy og vræl.
Krevjande
Og no må dei norske institusjonsteatra snart skjøne at ein ikkje kan spele utanlandske, for nordmenn totalt ukjente, klassikarar i moderne, dekonstruerte oppsetjingar. Vi må faktisk kjenne tradisjonen for å kunne fordøye fornyinga. Elles skjøner vi ikkje bæret. Slik er det berre.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
