Bok
Utan høyrslevern i språkmaskina
Arne Henning Årskaug imponerer med musikalitet og språkkjensle i tekstar som ikkje skal nokon stad.
Arne Henning Årskaug kjem frå Holsen i Sunnfjord og arbeider som bibliotekar i Oslo.Arne Henning Årskaug kjem frå Holsen i Sunnfjord og arbeider som bibliotekar i Oslo.
Foto: Tove K. BreisteinFoto: Tove K. Breistein
Prosatekstar
På havsens botn ein stad ligg ei skute der eg ein gong var tilsett som kokekyndig dekksgut. Mellom pliktene eg hadde, var teneste i maskinrommet, der eg gjekk med eit høyrslevern som av og til spratt av utan annan årsak enn døde tings uvilje mot dei levande. Støyen var uuthaldeleg. Litt av den same kjensla får eg no når eg les i den nye boka til Arne Henning Årskaug, for språkmaskina køyrer for fullt, ein er midt inne i ho, forsvarslaus, men også fascinert. Det går rundt og rundt, det pumpar og syg, det surklar og dyn, pustar og smell og brakar.
Ein eigen formel
Maskinmetaforen får dure av seg sjølv, og eg kjem på ein heilt annan, for å lesa denne viltre boka er også som å delta i Frankrike rundt på ergometersykkel. Det er enormt mykje aktivitet, men sjeldan framdrift, forfattaren vil ikkje fortelja, han har kanskje ikkje noko på hjartet, berre på hjernen, som ein song ein ikkje vert kvitt, for nesten kvar einaste av desse tekstane har sin eigen formel, der eitkvart vert repetert eller inngår i tekstsløyfer eller ordhjul, spinnande i tomt rom, ustoppeleg.
Boka er berre på vel 120 sider, med luft mellom tekstane, men likevel sit ein att med inntrykk av at ho inneheld enormt mange ord, og at forfattaren har funne på dei fleste sjølv. Dei er likevel alltid til å forstå, i alle høve for folk med det eg har lyst til å kalla vestlandskompetanse, og når ein er vel inne i tekstane, er det eitt og anna mønster som kjem til syne, resultatet av ein negativ energi, ein dystopisk profets delirium, og kan hende kjem dystopien av at han ikkje er framsynt, men berre profeterer om det som er eller har vore.
Her er det, som undertittelen – eller beint fram sjangernemninga, for det finst elles inga – seier, mykje gørr, ja, slim og skit, rot og boss. Det er ikkje noko heilt eller reint, korkje i det eg-personen i tekstane observerer, eller i det han er. Men stundom får han sagt eitkvart, til dømes om kva eit handtrykk er, i ein tekst der protagonisten ser ut til å ha ein dårleg gjensidig relasjon til månen, av alle ting.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
