Kvar kom folkevisene frå?
Eit truverdig svar på gåta får vi i boka Harpe og sverd. Litteraturhistoriske essay om den norske balladen av Olav Solberg.
Sakprosa
Olav Solberg:
Harpe og sverd. Litteraturhistoriske essay om den norske balladen
Cappelen Damm Akademisk
Folkevisene har ord på seg for å ha komme «rekande på ei fjøl», altså slik at ingen kan vite kvar dei kjem frå. Men dette er ikkje lenger rett – det vil seie om vi avgrensar oss til dei folkevisene som ein reknar til mellomalderballaden.
Men vi får meir enn tittelen lovar: Solberg skriv 350 sider om den nordiske balladen i ein europeisk kontekst – frå dei franske mellomalderromanane til britisk og tysk skrekkromantikk på 1700-talet. Han var med i den dugnadsgjengen som gav ut Norske mellomalderballadar i 2016 – med Nasjonalbiblioteket, Norsk visearkiv og Norsk Folkeminnelag: åtte (digitale) band om tekstane (på bokselskap.no) og fire bokband med melodiar og biografiar over songarar og samlarar. No har han nytta dei vitskaplege referansane som ligg føre i og med dette samleverket, til å dokumentere ferske forskingsresultat for ålmenta.
Stil og sjanger
Første halvdelen av Harpe og sverd underbygger teoriane til svenske Bengt R. Jonsson: Lenge trudde balladeforskarane at den nordiske balladen utvikla seg frå Danmark; andre hevda at sjangeren ikkje kan vere eldre enn reformasjonen. Men Jonsson og Solberg argumenterer – overtydande, så vidt eg kan sjå – for at sjangeren var levande og produktiv i Noreg omkring hundreårsskiftet 1300.
Argumentasjonen går hovudsakleg på stil, sjanger og språkhistorie: Stilen først – dei typiske balladeformlane («nytan drengjen», «fljotan folen», «falske terna») finst alt i «Eufemia-visene», som ein tidfester til tidleg 1300-tal – frå adelsmiljøet på Akershus. Og truleg har denne stilfiguren vore etablert før «Eufemia-visene» – diktaren må ha hatt han klingande i øyret mens han skreiv. Solberg har også funne balladeformlar i daterte brev frå perioden.
Kva med sjangeren? Medan riddarvisene peiker bakover mot dei romantiske riddarromanane som Håkon Håkonsson fekk omsett til norrønt på 1200-talet, peiker kjempe- og trollvisene mot dei norrøne fornaldersagaene – om troll og gygrer og kjempekarar og mirakuløse omskapingar – altså 1200-tal, det også.
Det eldste ballademanuskriptet som finst bevart av nordiske mellomalderballadar – om «Riddaren i hjorteham» – er eit døme, og analysen av det er sentral i argumentasjonen her. Manuskriptet er frå Skiens-kanten på 1400-talet, men visa er sjølvsagt eldre enn manuskriptet.
Språkskifte
Og kva med språket? Ettersom balladen går i bunden form med rytme og rim, korleis har han kunna klare overgangen frå det arkaiske norrøne språksystemet til dei nynorske dialektane?
Ifølgje Solberg må sjangeren ha blitt til i ein språkleg overgangsfase: Skriftspråk er konservative, språkhistorikarane bygger på skriftlege kjelder og oppfattar derfor denne perioden som norrøn – språkhistorisk sett. Men balladen var ein munnleg sjanger, og tale- og syngespråket har – som i vår eiga tid – utvikla seg fortare enn skrifta og var truleg meir «avansert» i retning av mellomnorsk og nynorsk. Derfor var det berre mindre justeringar som måtte til for at balladetekstane skulle overleve språkskiftet.
Solberg skal ha honnør for at han deler heilt nye forskingsresultat med oss som ikkje er balladeekspertar. Han skriv ledig og lett – er ein god forteljar – og det høver til emnet.
Gudleiv Bø
Gudleiv Bø er professor emeritus i nordisk litteratur ved Universitetet i Oslo.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Sakprosa
Olav Solberg:
Harpe og sverd. Litteraturhistoriske essay om den norske balladen
Cappelen Damm Akademisk
Folkevisene har ord på seg for å ha komme «rekande på ei fjøl», altså slik at ingen kan vite kvar dei kjem frå. Men dette er ikkje lenger rett – det vil seie om vi avgrensar oss til dei folkevisene som ein reknar til mellomalderballaden.
Men vi får meir enn tittelen lovar: Solberg skriv 350 sider om den nordiske balladen i ein europeisk kontekst – frå dei franske mellomalderromanane til britisk og tysk skrekkromantikk på 1700-talet. Han var med i den dugnadsgjengen som gav ut Norske mellomalderballadar i 2016 – med Nasjonalbiblioteket, Norsk visearkiv og Norsk Folkeminnelag: åtte (digitale) band om tekstane (på bokselskap.no) og fire bokband med melodiar og biografiar over songarar og samlarar. No har han nytta dei vitskaplege referansane som ligg føre i og med dette samleverket, til å dokumentere ferske forskingsresultat for ålmenta.
Stil og sjanger
Første halvdelen av Harpe og sverd underbygger teoriane til svenske Bengt R. Jonsson: Lenge trudde balladeforskarane at den nordiske balladen utvikla seg frå Danmark; andre hevda at sjangeren ikkje kan vere eldre enn reformasjonen. Men Jonsson og Solberg argumenterer – overtydande, så vidt eg kan sjå – for at sjangeren var levande og produktiv i Noreg omkring hundreårsskiftet 1300.
Argumentasjonen går hovudsakleg på stil, sjanger og språkhistorie: Stilen først – dei typiske balladeformlane («nytan drengjen», «fljotan folen», «falske terna») finst alt i «Eufemia-visene», som ein tidfester til tidleg 1300-tal – frå adelsmiljøet på Akershus. Og truleg har denne stilfiguren vore etablert før «Eufemia-visene» – diktaren må ha hatt han klingande i øyret mens han skreiv. Solberg har også funne balladeformlar i daterte brev frå perioden.
Kva med sjangeren? Medan riddarvisene peiker bakover mot dei romantiske riddarromanane som Håkon Håkonsson fekk omsett til norrønt på 1200-talet, peiker kjempe- og trollvisene mot dei norrøne fornaldersagaene – om troll og gygrer og kjempekarar og mirakuløse omskapingar – altså 1200-tal, det også.
Det eldste ballademanuskriptet som finst bevart av nordiske mellomalderballadar – om «Riddaren i hjorteham» – er eit døme, og analysen av det er sentral i argumentasjonen her. Manuskriptet er frå Skiens-kanten på 1400-talet, men visa er sjølvsagt eldre enn manuskriptet.
Språkskifte
Og kva med språket? Ettersom balladen går i bunden form med rytme og rim, korleis har han kunna klare overgangen frå det arkaiske norrøne språksystemet til dei nynorske dialektane?
Ifølgje Solberg må sjangeren ha blitt til i ein språkleg overgangsfase: Skriftspråk er konservative, språkhistorikarane bygger på skriftlege kjelder og oppfattar derfor denne perioden som norrøn – språkhistorisk sett. Men balladen var ein munnleg sjanger, og tale- og syngespråket har – som i vår eiga tid – utvikla seg fortare enn skrifta og var truleg meir «avansert» i retning av mellomnorsk og nynorsk. Derfor var det berre mindre justeringar som måtte til for at balladetekstane skulle overleve språkskiftet.
Solberg skal ha honnør for at han deler heilt nye forskingsresultat med oss som ikkje er balladeekspertar. Han skriv ledig og lett – er ein god forteljar – og det høver til emnet.
Gudleiv Bø
Gudleiv Bø er professor emeritus i nordisk litteratur ved Universitetet i Oslo.
Solberg skal ha honnør for at han deler heilt nye forskingsresultat med oss.
Fleire artiklar
Keith Jarrett har med seg bassisten Gary Peacock og trommeslagaren Paul Motian.
Foto: Anne Colavito / Arne Reimer / Jimmy Katz / ECM
Peiskos på første klasse
Keith Jarrett byr på fleire perler frå Deer Head Inn.
Små-ulovleg: Godtet er smått, men er denne reklamen retta mot små eller store menneske? Det kan få alt å seie dersom ei ny forskrift vert vedteken.
Foto: Cornelius Poppe / NTB
«Om høyringsinnspela frå Helsedirektoratet vert inkluderte, risikerer ein å kriminalisere heilt vanleg mat.»
To unge mormonmisjonærar, søster Paxton (Sophie Thatcher) og søster Barnes (Chloe East), blir tvinga til å setje trua si på prøve i møtet med herr Reed (Hugh Grant).
Foto: Ymer Media
«Mange av skrekkfilmane no til dags liknar meir på filmar frå syttitalet»
I tillegg til å vere forfattar er Kristina Leganger Iversen også litteraturvitar, samfunnsdebattant og omsetjar.
Foto: Sara Olivia Sanderud
Nedslåande sanning
Kristina Leganger Iversen leverer eit grundig studium av noko som burde vere opplagt for fleire.
Teikning: May Linn Clement