I svevet

Vitskapen når stadig nye høgder og finn ut det eine etter det andre. Det ingen veit enno, kjem nokon til å vita, og mellom oss har me allereie folk som kan dei mest fantastiske ting. Hjernekirurgar og kvantefysikarar, og til og med – visstnok – folk som kan falda eit jerseylaken på ein estetisk akseptabel måte, men å sveva i lause lufta utan hjelp av noko slag, det er det ikkje noko menneske som kan.

Samstundes har sjølv dei aller klokaste framleis til gode å forstå det me oppfattar som tyngdekraft, fullt ut. Men eitkvart er det som gjer at brødskiva ramlar på golvet, med smørsida ned, og ikkje av seg sjølv sprett opp i taket.

Svevekunst

I fabelen – eller romanen – Sveveren skriv Ole Sverre Olsen om ein viss Fernando Nostrami frå Lombardia, ein kar som til tider vert vektlaus og svevar. Ein dag kjem det fram at andre også har byrja å sveva ikring, også dei i Italia, og Fernando vert oppringd av ein barndomskamerat, Martinelli, som no er borgarmeister i Como, i høve saka.

Brått vert det om å gjera å finna ut av årsaka til fenomenet, som det ikkje ser ut til at Fernando har undra seg mykje over i dei mange åra han har meistra svevekunsten. Ikkje har han nytta evna til noko særs heller, og vitskapen, ikkje minst den medisinske, ser ut til å ha ignorert han fullstendig.

Saman med Martinelli tek Fernando til med etterforsking på området, og etter litt om og men kjem dei på sporet av ein alkymist og tidlegare apotekarlærling, Luigi Seriani, som, ikkje uventa for lesaren, er personen bak den tidvise opphevinga av gravitasjonen.

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare

Digital tilgang – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.

E-postadressa di

Eg godtek vilkåra

Eller kjøp eit anna abonnement

Er du abonnent? Logg på for å lese vidare