Dikt / Tekst­samling

Joakim Kjørsvik:

Min døde hund

Kolon

Min døde hund er den fjerde boka frå Joakim Kjørsvik sidan debuten i 2007. Så langt har han gitt ut forteljingar, ein roman og ei samling portrett (Folk jeg husker). Han balanserer fint mellom det tragiske og det komiske, og det ser ein også i årets bok, men her er det også ein god porsjon alvor og ei djup sorg på grensa til desperasjon etter tapet av hunden.

Referansar

Det har seg slik at Kjørsvik og kjærasten på ferie i Marokko kjøper ein kvalp i Casablanca, ein bastard henta rett frå gata. Nokre år seinare blir denne hunden mosa under ein bil i ei bakgate på Sagene, og det er dette som er bakteppet for ei flott dikt- og tekstsamling som spenner over eit vidt register av referansar til religion, mytologi, historie, litteratur og personlege minne fletta saman til noko som nærmar seg hundens kulturhistorie.

Nana, som hunden heiter, blir dermed løfta til noko som er større og viktigare enn eit kort hundeliv. Ja, Nana blir jamvel helgenkåra til Sankt Nana, ho blir «en helgen med hundehode», og ho blir kopla til «Sankt Rochus, bikkjenes skytshelgen. Slikk såret hans, Nana – bli udødeliggjort».

Og det finst også ein kosmisk dimensjon der Nana blir til Laika som svevar i bane der ute med «fem og trekvart dollar, til den intergalaktiske bomringen».

Hunden er menneskets beste venn, heiter det, trufast inn til døden, og dette speler Kjørsvik på når han trekker inn Alexander den stores hund Peritas som ofrar livet for å redde kongen. Peritas får ein by oppkalla etter seg, og på torget i denne byen blir det reist ein marmorstatue av hunden.

Samtidig viser Kjørsvik at hunden også kan sørge over herren sin og springe inn i flammane og la seg kremere, slik hunden til Pyrrhos gjorde, og slik Hyrkanos, hunden til kong Lysimakhos, også gjorde. Og slik endar Nana sine dagar: «Søppelpose til kiste. Flammer til grav.»

Hunden i litteraturen

Ei eiga avdeling er vigd hunden i litteraturen, «Hunden som muse», og her finn ein blant andre Wergelands Bella: «I min hunds Øie sænker jeg mine Sorger som i en dyb Brønd.» Picassos hundar er også med. William Carlos Williams, Brautigans hundar og Hitlers ni hundar er lista opp med namn, og ikkje uventa heitte ein av dei Wolf. Men for Kjørsvik er det hundens evne til å registrere det usynlege og dimensjonslause som er det viktigaste, slik Montaigne nemner det i eit essay.

Eg håpar denne boka blir lagt merke til blant dei som fordeler pengar og deler ut prisar, for eg er ikkje i tvil om at dette er Kjørsviks beste bok så langt, musikalsk, variert og med eit originalt og nyskapande blikk på noko så alminneleg som Berre ein hund eller «Nothing but a hound dog».

Oddmund Hagen

Oddmund Hagen er forfattar og fast bokmeldar i Dag og Tid.