JavaScript is disabled in your web browser or browser is too old to support JavaScript. Today almost all web pages contain JavaScript, a scripting programming language that runs on visitor's web browser. It makes web pages functional for specific purposes and if disabled for some reason, the content or the functionality of the web page can be limited or unavailable.

Takk for at du vil dele artikkelen

Den du deler artikkelen med, kan lese og eventuelt lytte til heile artikkelen.
Det gjer vi for at fleire skal oppdage DAG OG TID.

Namnet ditt vert synleg for alle du deler artikkelen med.

BokMeldingar

Frustrerte fruer

Heidi Linde skriv lett underhaldande om misnøgde kvinner.

Kvar veke les vi inn utvalde artiklar, som abonnentane våre kan lytte til.
Lytt til artikkelen
Heidi Linde har skrive mange romanar og bøker for barn og unge sidan debuten i 2002.

Heidi Linde har skrive mange romanar og bøker for barn og unge sidan debuten i 2002.

Foto: Carl Christian Raabe

Heidi Linde har skrive mange romanar og bøker for barn og unge sidan debuten i 2002.

Heidi Linde har skrive mange romanar og bøker for barn og unge sidan debuten i 2002.

Foto: Carl Christian Raabe

3664
20201106
3664
20201106

Roman

Heidi Linde:

Hva hun klager over når hun klager over husarbeidet

Gyldendal

Heidi Linde er ein røynd forfattar av både bøker og dramatikk for barn og vaksne. Hva hun klager over når hun klager over husarbeidet føyer seg inn i sjangeren som framleis ofte litt nedsetjande blir kalla «kvinnelitteratur»: Bøker om kvinners kjærleiks- og kvardagsliv som viser at vilkåra for å realisere eige livsprosjekt ikkje er dei same for kvinner som for menn.

Heilt frå Camilla Collett, og særleg frå og med den store likestillingskampen i 1970-åra, har det kome mange slike bøker i den norske bokheimen – viktige romanar som skildrar vilkåra for halvparten av menneskeslekta. Dei beste løftar dei etter kvart velkjende motiva opp på eit plan som seier noko eksistensielt om levevilkåra for både kvinner og menn og/eller lagar skarp satire av misera. Lindes siste roman lykkast ikkje fullt ut med dette.

Dobbeltarbeidet

Vigdis på straks femti og Linn som er nokre år yngre, vekslar mellom å ha synsvinkelen i romanen. Båe kjenner seg fanga og frustrerte, særleg i høve til mennene dei lever saman med.

Det første kapittelet om Vigdis er både oppslukande og morosamt, og med ein overraskande vri. Vigdis-delane av boka er også vidare dei mest solide. Skildringane frå eit altfor hektisk kvardags- og familieliv er tekne på kornet. Trebarnsmora kjenner ein stigande desperasjon. Ho er dedikert til og velfungerande i jobben som jordmor, men på heimebane haltar det meste. Tenåringsbarna er i ferd med å bli personar ho ikkje kjenner, og eldstemann har flytta langt vekk. Dette taklar ho likevel betre enn tilhøvet til mannen, der futten heilt er forsvunnen. Skal ho gå? Brått ein kveld får ho røynda i hovudet med eit brak, i form av ein SMS ho ikkje skulle ha sett.

Linn er ei kvinne som i stor grad har bygd eigenverdi gjennom det ytre. Ho var den penaste i klassa og kunne velje den ho ville ha. Tidlegare har ho valt feil, men no har ho landa i eit samliv med ein god mann. Det hindrar ikkje at ho nærast blir desperat når menn ikkje gir henne like mykje merksemd som før. Også her blandar Linde komikk inn i det såre, og det fungerer til ein viss grad. Men her er potensial for mykje meir, større tema som forfattaren gjer for lite ut av: Spørsmålet om kva det gjer med identiteten å vere så definert av andre sine blikk, og dessutan om det er nødvendig for ei kvinne å bli mor. Desse viktige spørsmåla blir handsama for overflatisk, og teksten går seg bort i for mange farseaktige scener.

Litt på tomgang

Linn og Vigdis er forskjellige typar og har ulike livssituasjonar. Ved å ha to hovudpersonar får boka illustrert eit litt vidare spekter. Når livet til dei to kvinnene blir vikla inn i kvarandre, skjer det på ganske føreseieleg vis, og eg er difor usikker på om teksten eigentleg vinn på denne komposisjonen. Det ville vore betre om forfattaren hadde utforska ein av karakterane meir i djupna.

Ganske store delar av Lindes roman er underhaldande, med stort overskot og ikkje så reint lite humoristisk brodd. Heilskapleg sett er det likevel for lite som verkeleg gir innsikt, eller som løftar leseopplevinga ut over det trivielle. Nokre scener går heilt på tomgang, som i den altfor lange bolken der ein person gong på gong blir omtalt som «kona til broren». Her må ein lure på om forfattaren ikkje har tatt seg bryet med å finne på eit namn. Kanskje personen er uviktig, men då blir òg heile scena uinteressant for lesaren.

Hilde Vesaas

Hilde Vesaas er lektor, forfattar og fast meldar for Dag og Tid.

Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding

Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.


Eller kjøp eit anna abonnement

Roman

Heidi Linde:

Hva hun klager over når hun klager over husarbeidet

Gyldendal

Heidi Linde er ein røynd forfattar av både bøker og dramatikk for barn og vaksne. Hva hun klager over når hun klager over husarbeidet føyer seg inn i sjangeren som framleis ofte litt nedsetjande blir kalla «kvinnelitteratur»: Bøker om kvinners kjærleiks- og kvardagsliv som viser at vilkåra for å realisere eige livsprosjekt ikkje er dei same for kvinner som for menn.

Heilt frå Camilla Collett, og særleg frå og med den store likestillingskampen i 1970-åra, har det kome mange slike bøker i den norske bokheimen – viktige romanar som skildrar vilkåra for halvparten av menneskeslekta. Dei beste løftar dei etter kvart velkjende motiva opp på eit plan som seier noko eksistensielt om levevilkåra for både kvinner og menn og/eller lagar skarp satire av misera. Lindes siste roman lykkast ikkje fullt ut med dette.

Dobbeltarbeidet

Vigdis på straks femti og Linn som er nokre år yngre, vekslar mellom å ha synsvinkelen i romanen. Båe kjenner seg fanga og frustrerte, særleg i høve til mennene dei lever saman med.

Det første kapittelet om Vigdis er både oppslukande og morosamt, og med ein overraskande vri. Vigdis-delane av boka er også vidare dei mest solide. Skildringane frå eit altfor hektisk kvardags- og familieliv er tekne på kornet. Trebarnsmora kjenner ein stigande desperasjon. Ho er dedikert til og velfungerande i jobben som jordmor, men på heimebane haltar det meste. Tenåringsbarna er i ferd med å bli personar ho ikkje kjenner, og eldstemann har flytta langt vekk. Dette taklar ho likevel betre enn tilhøvet til mannen, der futten heilt er forsvunnen. Skal ho gå? Brått ein kveld får ho røynda i hovudet med eit brak, i form av ein SMS ho ikkje skulle ha sett.

Linn er ei kvinne som i stor grad har bygd eigenverdi gjennom det ytre. Ho var den penaste i klassa og kunne velje den ho ville ha. Tidlegare har ho valt feil, men no har ho landa i eit samliv med ein god mann. Det hindrar ikkje at ho nærast blir desperat når menn ikkje gir henne like mykje merksemd som før. Også her blandar Linde komikk inn i det såre, og det fungerer til ein viss grad. Men her er potensial for mykje meir, større tema som forfattaren gjer for lite ut av: Spørsmålet om kva det gjer med identiteten å vere så definert av andre sine blikk, og dessutan om det er nødvendig for ei kvinne å bli mor. Desse viktige spørsmåla blir handsama for overflatisk, og teksten går seg bort i for mange farseaktige scener.

Litt på tomgang

Linn og Vigdis er forskjellige typar og har ulike livssituasjonar. Ved å ha to hovudpersonar får boka illustrert eit litt vidare spekter. Når livet til dei to kvinnene blir vikla inn i kvarandre, skjer det på ganske føreseieleg vis, og eg er difor usikker på om teksten eigentleg vinn på denne komposisjonen. Det ville vore betre om forfattaren hadde utforska ein av karakterane meir i djupna.

Ganske store delar av Lindes roman er underhaldande, med stort overskot og ikkje så reint lite humoristisk brodd. Heilskapleg sett er det likevel for lite som verkeleg gir innsikt, eller som løftar leseopplevinga ut over det trivielle. Nokre scener går heilt på tomgang, som i den altfor lange bolken der ein person gong på gong blir omtalt som «kona til broren». Her må ein lure på om forfattaren ikkje har tatt seg bryet med å finne på eit namn. Kanskje personen er uviktig, men då blir òg heile scena uinteressant for lesaren.

Hilde Vesaas

Hilde Vesaas er lektor, forfattar og fast meldar for Dag og Tid.

Heilskapleg sett er det likevel for lite som løftar leseopplevinga ut over det trivielle.

Emneknaggar

Fleire artiklar

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt
Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Etter valet i 2016 blei det vanleg å seie at Trump vann fordi folk hadde oversett kjenslene til den kvite arbeiderklassa. Er biletet eit anna i denne omgangen?

Foto: Dustin Chambers / Reuters / NTB

UtanriksSamfunn

Overkorrigeringa

NEW YORK: Mark Lilla fekk enorm merksemd for sin diagnose av presidentvalet i USA i 2016. Eg oppsøker han for å få oppdaterte psykologiseringar av den amerikanske folkesjela anno 2024.

Ida Lødemel Tvedt
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.

Foto: Ole Berg-Rusten / NTB

Samfunn
Eva Aalberg Undheim

Eit spørsmål om kontroll

I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?

Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.

Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.

Foto: Samlaget

BokMeldingar
ArildBye

Ein av oss

Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.

Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.

Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.

Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB

IntervjuSamfunn
Christiane Jordheim Larsen

Nato-toppen som sa det han tenkte

Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.

Feature

Greske byggjeklossar

Eg dreg til Kreta og lærer om skilnaden på tyske og britiske turistar.

May Linn Clement
Feature

Greske byggjeklossar

Eg dreg til Kreta og lærer om skilnaden på tyske og britiske turistar.

May Linn Clement

les DAG OG TID.
Vil du òg prøve?

Her kan du prøve vekeavisa DAG OG TID gratis i tre veker.
Prøveperioden stoppar av seg sjølv.

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Komplett

Papiravisa
Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis

Digital

Digital utgåve av papiravisa
Digitale artiklar
Digitalt arkiv
Lydavis