Frå arbeidarklassen til eliten
Tajik frir til sine eigne, med ei bok der Ap-nestleiaren presenterer seg sjølv som heil ved.
Hadia Tajik (Ap) i den munnlege spørjetimen på Stortinget onsdag i førre veke.
Foto: Håkon Mosvold Larsen / NTB
Sakprosa
Hadia Tajik:
Frihet. En politisk og personlig historie
Tiden Forlag
Det har vore mykje snakk om grøn velur etter at boka Frihet. En politisk og personlig historie kom i salshyllene. Det er vanskeleg å servere tolkingar av framsidebiletet som overgår dei fantasiane folk alt har presentert, så eg nøyer meg med å slå fast at bøker utgjevne av toppolitikarar, alltid ber preg av sjølvpresentasjon. Det gjeld ikkje minst innsida av denne boka.
Tajik har skrive ei bok der ho først og fremst frir til sine eigne. Og med sine eigne, meiner eg Arbeidarpartiet og omland. For å seie det slik: Ein har ikkje pløgd gjennom meir enn sju sider før ein sit og les om EL og IT Forbundet i Rogaland, arbeidskriminalitet og hennar eigne månadlege møte med LO i heimfylket.
Familiehistorie
Ved å presentere brotstykke frå eige liv presenterer Tajik også erfaringar som mange i fagrørsla vil kunne kjenne seg att i. Far hennar var arbeidsinnvandraren og sveisaren med jobb i oljeindustrien som kanskje drøymde om noko meir. Han kjøpte ein daglegvarehandel i bygda Bjørheimsbygd utanfor Stavanger, som mora tok ansvaret for då økonomien kravde at han tok sveisarjobb igjen. Tajik har vakse opp i Distrikts-Noreg, og ho har vakse opp i arbeidarklassen. Ho kastar ikkje mjølk som er utgått på dato. Ho veit kva ein liter mjølk kostar.
Med familiehistoria si plasserer Tajik seg sjølv midt i Arbeidarpartiet, der ho vil vere. Samtidig viser ho fram ein tilleggskompetanse færre i toppolitikken har. Ho snakkar både urdu og farsi. Ho kjenner den pakistanske kulturen og den muslimske trua. Og trua bruker Tajik god plass på i boka. Ho er ganske konkret. Ho fortel at ho ikkje fastar under ramadan, men at ho har gjort det tidlegare. Ho fortel at ho veit korleis den rituelle bøna skal utførast, men at ho ikkje praktiserer henne. Ho skildrar guden ho trur på, i opposisjon til den guden både konservative kristne og muslimar ser ut til å tilbe: «Det er mulig din Gud er sexist, sjåvinist og homohater – men det er ikke min. Hun er raus.»
Det er som om Tajik vil svare på alle spørsmåla folk måtte ha til trua hennar ein gong for alle. Som om ho strekkjer ut ei hand til dei som måtte nære skepsis til ein muslimsk leiar; dei treng ikkje vere redd henne. Tajik trakkar ikkje på mange tær i boka si, men mørkemenn får kjenne det, anten dei ber til Gud eller Allah. Tajik har vakse opp i bibelbeltet og peiker på parallellane.
Ambisjonar
Tittelen på boka dekkjer eigentleg innhaldet i boka godt. Implisitt handlar kapittelet om arbeid om økonomisk fridom. Andre kapittel handlar om fridomen frå sosial kontroll, til å seie kva ein vil, til å få barn om ein vil, eller velje barn bort. Til å elske den ein vil.
Tajik unngår emna som vekkjer sterkast strid i eige parti, som innvandring og klima. Dette er korkje ei debattbok eller ein biografi, men ei bok signert av ein toppolitikar på veg. Det pregar boka. Ho bruker ikkje ord som klimakrise. Det passar kanskje AUF-arane betre? I staden skriv Tajik om omstillinga til fornybarsamfunnet som nødvendig fordi jobbane i oljeindustrien må erstattast. Det er tydeleg at Tajik har valt publikummet sitt.
Ho skriv om Giske-saka, men berre skjematisk. Ho skriv at ho ikkje var skuld i pressemeldinga frå Justisdepartementet om hijab i politiet i 2009, men ho fortel ikkje heile historia. Den som ønskjer avsløringar og skarpe utspel, kan droppe denne boka.
Les ein boka på dei premissane Tajik har sett, som ei politisk og personleg historie, er ho både lesarvenleg og sympatisk. Kanskje gjekk norsk presse glipp av ein habil journalist då Tajik valde politikken. Ho har i alle fall evna til å gjere tørt materiale levande, gjennom eigne erfaringar og intervju med andre. At ho også intervjuar folk ho ikkje er samd med, styrkjer lesaropplevinga.
Tajik treng ikkje sjekke prisen på ein liter mjølk lenger, sjølv om ho kanskje er oppdregen til det. Ho står ikkje lenger planta i arbeidarklassen eller i Bygde-Noreg, slik ho var i barndommen, men i eliten. Det skriv ho mindre om i boka. Ei meir inngåande skildring av klassereisa ho har gjort, kunne gjeve eit fyldigare bilete av Tajik som person og politikar. Men ei slik skildring passar truleg dårleg med biletet ho ønskjer å fremje av seg sjølv nett no. Eg oppfattar at denne boka er skriven av ein Ap-topp som er klar til å gå heilt til topps, om Arbeidarpartiet og veljarane vil det. Og at det først og fremst er dei ho snakkar til i denne boka.
Christiane Jordheim Larsen
Christiane Jordheim Larsen er journalist i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Sakprosa
Hadia Tajik:
Frihet. En politisk og personlig historie
Tiden Forlag
Det har vore mykje snakk om grøn velur etter at boka Frihet. En politisk og personlig historie kom i salshyllene. Det er vanskeleg å servere tolkingar av framsidebiletet som overgår dei fantasiane folk alt har presentert, så eg nøyer meg med å slå fast at bøker utgjevne av toppolitikarar, alltid ber preg av sjølvpresentasjon. Det gjeld ikkje minst innsida av denne boka.
Tajik har skrive ei bok der ho først og fremst frir til sine eigne. Og med sine eigne, meiner eg Arbeidarpartiet og omland. For å seie det slik: Ein har ikkje pløgd gjennom meir enn sju sider før ein sit og les om EL og IT Forbundet i Rogaland, arbeidskriminalitet og hennar eigne månadlege møte med LO i heimfylket.
Familiehistorie
Ved å presentere brotstykke frå eige liv presenterer Tajik også erfaringar som mange i fagrørsla vil kunne kjenne seg att i. Far hennar var arbeidsinnvandraren og sveisaren med jobb i oljeindustrien som kanskje drøymde om noko meir. Han kjøpte ein daglegvarehandel i bygda Bjørheimsbygd utanfor Stavanger, som mora tok ansvaret for då økonomien kravde at han tok sveisarjobb igjen. Tajik har vakse opp i Distrikts-Noreg, og ho har vakse opp i arbeidarklassen. Ho kastar ikkje mjølk som er utgått på dato. Ho veit kva ein liter mjølk kostar.
Med familiehistoria si plasserer Tajik seg sjølv midt i Arbeidarpartiet, der ho vil vere. Samtidig viser ho fram ein tilleggskompetanse færre i toppolitikken har. Ho snakkar både urdu og farsi. Ho kjenner den pakistanske kulturen og den muslimske trua. Og trua bruker Tajik god plass på i boka. Ho er ganske konkret. Ho fortel at ho ikkje fastar under ramadan, men at ho har gjort det tidlegare. Ho fortel at ho veit korleis den rituelle bøna skal utførast, men at ho ikkje praktiserer henne. Ho skildrar guden ho trur på, i opposisjon til den guden både konservative kristne og muslimar ser ut til å tilbe: «Det er mulig din Gud er sexist, sjåvinist og homohater – men det er ikke min. Hun er raus.»
Det er som om Tajik vil svare på alle spørsmåla folk måtte ha til trua hennar ein gong for alle. Som om ho strekkjer ut ei hand til dei som måtte nære skepsis til ein muslimsk leiar; dei treng ikkje vere redd henne. Tajik trakkar ikkje på mange tær i boka si, men mørkemenn får kjenne det, anten dei ber til Gud eller Allah. Tajik har vakse opp i bibelbeltet og peiker på parallellane.
Ambisjonar
Tittelen på boka dekkjer eigentleg innhaldet i boka godt. Implisitt handlar kapittelet om arbeid om økonomisk fridom. Andre kapittel handlar om fridomen frå sosial kontroll, til å seie kva ein vil, til å få barn om ein vil, eller velje barn bort. Til å elske den ein vil.
Tajik unngår emna som vekkjer sterkast strid i eige parti, som innvandring og klima. Dette er korkje ei debattbok eller ein biografi, men ei bok signert av ein toppolitikar på veg. Det pregar boka. Ho bruker ikkje ord som klimakrise. Det passar kanskje AUF-arane betre? I staden skriv Tajik om omstillinga til fornybarsamfunnet som nødvendig fordi jobbane i oljeindustrien må erstattast. Det er tydeleg at Tajik har valt publikummet sitt.
Ho skriv om Giske-saka, men berre skjematisk. Ho skriv at ho ikkje var skuld i pressemeldinga frå Justisdepartementet om hijab i politiet i 2009, men ho fortel ikkje heile historia. Den som ønskjer avsløringar og skarpe utspel, kan droppe denne boka.
Les ein boka på dei premissane Tajik har sett, som ei politisk og personleg historie, er ho både lesarvenleg og sympatisk. Kanskje gjekk norsk presse glipp av ein habil journalist då Tajik valde politikken. Ho har i alle fall evna til å gjere tørt materiale levande, gjennom eigne erfaringar og intervju med andre. At ho også intervjuar folk ho ikkje er samd med, styrkjer lesaropplevinga.
Tajik treng ikkje sjekke prisen på ein liter mjølk lenger, sjølv om ho kanskje er oppdregen til det. Ho står ikkje lenger planta i arbeidarklassen eller i Bygde-Noreg, slik ho var i barndommen, men i eliten. Det skriv ho mindre om i boka. Ei meir inngåande skildring av klassereisa ho har gjort, kunne gjeve eit fyldigare bilete av Tajik som person og politikar. Men ei slik skildring passar truleg dårleg med biletet ho ønskjer å fremje av seg sjølv nett no. Eg oppfattar at denne boka er skriven av ein Ap-topp som er klar til å gå heilt til topps, om Arbeidarpartiet og veljarane vil det. Og at det først og fremst er dei ho snakkar til i denne boka.
Christiane Jordheim Larsen
Christiane Jordheim Larsen er journalist i Dag og Tid.
Hadia Tajik unngår emna som vekkjer sterkast strid i eige parti.
Fleire artiklar
Med jamne mellomrom legg Riksrevisjonen, her representert ved riksrevisor Karl Eirik Schjøtt-Pedersen, fram undersøkingar med nokså hard kritikk av korleis vedteken politikk vert gjennomført av forvaltinga.
Foto: Ole Berg-Rusten / NTB
Eit spørsmål om kontroll
I rapport etter rapport kritiserer Riksrevisjonen statlege institusjonar for feil og manglar. Men kva kjem det eigentleg ut av kritikken?
Odd Nordstoga slo gjennom som soloartist i 2004. No har han skrive sjølvbiografi.
Foto: Samlaget
Ein av oss
Odd Nordstoga skriv tankefullt om livet, ut frå rolla som folkekjær artist.
Stian Jenssen (t.v.) var alt på plass i Nato då Jens Stoltenberg tok til i jobben som generalsekretær i 2014. Dei neste ti åra skulle dei arbeide tett i lag. Her er dei fotograferte i Kongressen i Washington i januar i år.
Foto: Mandel Ngan / AFP / NTB
Nato-toppen som sa det han tenkte
Stian Jenssen fekk kritikk då han som stabssjef i Nato skisserte ei fredsløysing der Ukraina gjev opp territorium i byte mot Nato-medlemskap. – På eit tidspunkt må ein ta innover seg situasjonen på bakken, seier han.
President Joe Biden og visepresident Kamala Harris i august 2023. Den økonomiske politikken deira bidrog til å få ned arbeidsløysa, men inflasjonen som tok av i 2022, gjorde større inntrykk.
Foto: Evan Vucci / AP / NTB
Harris blir heimsøkt av inflasjonen
Kanskje vart presidentvalet i USA 2024 avgjort ved bensinpumpene og i matbutikkane.
Noreg er på tredjeplass i kokainbruk i Europa.
Foto: Beate Oma Dahle / NTB
– Meiningslaust å straffe sjuke
Ronny Rene Raveen, tidlegare politimann og rusmisbrukar, vil ha avkriminalisering av rusmisbrukarar og unge opp til 25 år.