Blautkokt L.A.-krim
Finurleg forteljeteknikk og dunkelt filmspråk forsterkar det Destroyer ikkje er: ein smart sjangerfilm.
Nicole Kidman er hardt sminka som politietterforskaren Erin.
Foto: Sabrina Lantos
Krim / thriller
Regi: Karyn Kusama
Destroyer
Med: Nicole Kidman, Sebastian Stan, Toby Kebbell
Destroyer er ein pretensiøs og sjølvhøgtideleg krimthriller som vekkjer meir åtgaum på grunn av Nicole Kidmans forvandling enn substansen i forteljinga. Bak eit tonn av lite flatterande sminke speler Kidman rolla som Erin Bell, ein drikkfeldig etterforskar i Los Angeles-politiet.
L.A.-noir-tematikken er tydeleg frå starten av: Dette er eit Los Angeles langt unna Hollywood-glamouren. I opningsscena får vi eit nærbilete av Erin som vaknar opp i bilen medan sola steiker. Litt sjanglande spankulerer ho bort til ein åstad. Der ser ho eit lik som vekkjer henne: Ho veit kven drapsmannen er. To andre etterforskarar viser oss kor lågt på strå ho er i eigne rekker, som for å seie: Dette skal bli ein einsam jobb.
Filmen begynner gradvis å grave i fortida til Erin – fortald gjennom flashbacks – der alkoholismen, det mutte andletet og livsskjebnen hennar blir utbroderte. Det ferske drapet knyter ho til ein gammal kjenning, Silas (Kebbell), ein bankranar som Erin og den avdøde partnaren Chris (Stan) ein gong prøvde å fakke.
Det dunkle filmfotoet er stemningssetjande og referansenikkande, som om nittitalet aldri tok slutt, og verdas beste film er Heat. Filmspråket står dessverre ikkje i stil til den tynne hovudforteljinga, som må stø seg på den retrospektive historia for å henge saman. Gjennom to timar blir det for svakt og føreseieleg. Filmens klimaks er også såpass antiklimatisk at Destroyer vil bli hugsa meir for sminkejobben enn for manuset.
Sondre Åkervik
Sondre Åkervik er frilans kulturjournalist og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Krim / thriller
Regi: Karyn Kusama
Destroyer
Med: Nicole Kidman, Sebastian Stan, Toby Kebbell
Destroyer er ein pretensiøs og sjølvhøgtideleg krimthriller som vekkjer meir åtgaum på grunn av Nicole Kidmans forvandling enn substansen i forteljinga. Bak eit tonn av lite flatterande sminke speler Kidman rolla som Erin Bell, ein drikkfeldig etterforskar i Los Angeles-politiet.
L.A.-noir-tematikken er tydeleg frå starten av: Dette er eit Los Angeles langt unna Hollywood-glamouren. I opningsscena får vi eit nærbilete av Erin som vaknar opp i bilen medan sola steiker. Litt sjanglande spankulerer ho bort til ein åstad. Der ser ho eit lik som vekkjer henne: Ho veit kven drapsmannen er. To andre etterforskarar viser oss kor lågt på strå ho er i eigne rekker, som for å seie: Dette skal bli ein einsam jobb.
Filmen begynner gradvis å grave i fortida til Erin – fortald gjennom flashbacks – der alkoholismen, det mutte andletet og livsskjebnen hennar blir utbroderte. Det ferske drapet knyter ho til ein gammal kjenning, Silas (Kebbell), ein bankranar som Erin og den avdøde partnaren Chris (Stan) ein gong prøvde å fakke.
Det dunkle filmfotoet er stemningssetjande og referansenikkande, som om nittitalet aldri tok slutt, og verdas beste film er Heat. Filmspråket står dessverre ikkje i stil til den tynne hovudforteljinga, som må stø seg på den retrospektive historia for å henge saman. Gjennom to timar blir det for svakt og føreseieleg. Filmens klimaks er også såpass antiklimatisk at Destroyer vil bli hugsa meir for sminkejobben enn for manuset.
Sondre Åkervik
Sondre Åkervik er frilans kulturjournalist og fast filmmeldar i Dag og Tid.
Fleire artiklar
Foto: Seth Wenig / AP / NTB
Eit teikn på frustrasjon
Korkje Trump eller Biden har i røynda full kontroll på auke og fall i inflasjon eller kriminalitet.
Else Hagen: «Familie» (1950), olje på lerret. Rolf E. Stenersens samling / Munchmuseet.
Etterlysing og turné
Else Hagen er i dag eit ukjent namn for mange, men det er i endring.
Anders Folkestad og Torbjørn Ryssevik meiner det er nødvendig å styrke den vidaregåande skulen si studieførebuande rolle.
Gorm Kallestad / NTB
Studieopptak og skulifisering
Statsråden gjer rett i å avvise opptaksprøver som hovudveg til høgare utdanning.
Stig Amdam og Ragnhild Gudbrandsen spelar hovudrollene i stykket av August Strindberg.
Foto: Magnus Skrede / Den Nationale Scene
Krigen mellom kjønna
Dødsdansen er eit ekteskapsdrama der komikken får for stor plass, men spelestilane utfordrar kvarandre på interessant vis.
Nana rise-Lynum er redaktør i Norsk Barneblad.
Foto: Per Anders Todal
Å gi barn det dei ikkje veit at dei vil ha
Norsk Barneblad vart skipa i 1887 og har kome ut kvart år sidan. Sist helg fekk Nana Rise-Lynum Målprisen frå Noregs Mållag for innsatsen som redaktør.
Papiravisa