Vel eit par veker har gått sidan den amerikanske jazzpianisten Brad Mehldau inntok Victoria Nasjonal Jazzscene, med Larry Grenadier på bass og Jeff Ballard på trommer. Eg var heldig nok til å vere der ein av kveldane og kan konstatere at Mehldaus øydelagde sko – «eg tenkte eg skulle seie til dykk at eg er klar over det, at den eine skoen min er i ferd med å falle frå kvarandre» – ikkje hindra den utruleg samspelte trioen frå å gi publikum ei stor oppleving.

Kva skal ein trekkje fram? Vi fekk høyre ein ny ballade som er så ny at han enno ikkje har fått namn, og som eg vil håpe snart vert å høyre på ei plate, og så var det artig at Mehldau løfta fram det mange nok vil tenkje på som ei skikkeleg sviske: Bruno Martinos «Etate». Komposisjonen til italienske Martino (1925–­2000) er frå 1960 og har vorte tolka av eit koppel med jazzpianistar opp gjennom (og gudane må vite i kor mange pianobarar). Denne kvelden på Victoria, ein av favorittklubbane til karane på scenen, skal vi tru hovudpersonen sjølv, og det er det ingen grunn til ikkje å gjere, vart det pusta nytt liv i songen, med sin søte, vare melankoli.

Øyvind Vågnes