Å gå glipp av opplevingar
«My Bed», 1998, detalj, Tracey Emin.
Når det ein sjeldan gong handlar om kunst på NRK, plar eg sjå det. Faktaserien Folkeopplysningen tek mål av seg til å granske kor lett vi lèt oss påverke, og i førre veke handla det om kven som bestemmer kva som er kunst.
Eit interessant tema, men programmet mista meg etter nokre få minutt.
Programleiaren opnar på underleg vis med å gå ut på gata med ein plakat med fire bilete – av ein bokstabel, ei seng, skitne asjettar og nokre knoklar – så skal tilfeldige forbipasserande gjette kva for eitt som er kunst. Då vart eg flau over statskanalen vår.
Idébasert kunst treng kontekst. Ein treng kjenne samanhengen verket er sett inn i, for å få noko utbytte av det. Dersom ein ikkje har fått med seg eit så grunnleggjande faktum, har ein gått glipp av store kunstopplevingar gjennom livet.
Kunstverket «My Bed» var av britiske Tracey Emin, ein av dei mest vidgjetne kunstnarane våre. Ho har markert seg på mange vis, mellom anna som ein av dei første kvinnelege professorane ved det ærverdige Royal Academy i London. Vi får snart sjå meir til henne. Til sommaren set ho opp ein ni meter høg skulptur ved det nye Munchmuseet og vert også første utstillar der.
Det vart mykje furore då «My Bed» vart stilt ut ved Sagacho Exhibition Space i Tokyo i 1998. Installasjonen er rett og slett hennar eiga, gjennomherja seng. Her låg ho djupt fortvilt i fleire dagar etter at kjærasten hadde gjort det slutt. Senga er slett ikkje noko pent syn: Sengekleda er skitne, undertøyet har mensblod, her er tomme spritflasker og anna rask. Til saman gir installasjonen eit bilete av stor kjærleikssorg.
Her bryt Emin med forventingane ein har til kvinner: Sjølv i den djupaste krisa skal dei vere velpleidde. Om ikkje må det løynast. Reaksjonane viste at grensene framleis er snevre.
I 1998 vart «My Bed» stilt ut ved Tate Gallery i London og nominert til den høgthengande Turnerprisen.
Det er eit tankekors at det knapt er program om kunst på TV. Kvifor det? Tal frå Statistisk sentralbyrå viser at det er fleire som går på museum enn på fotballkamp.
Eva Furseth
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Når det ein sjeldan gong handlar om kunst på NRK, plar eg sjå det. Faktaserien Folkeopplysningen tek mål av seg til å granske kor lett vi lèt oss påverke, og i førre veke handla det om kven som bestemmer kva som er kunst.
Eit interessant tema, men programmet mista meg etter nokre få minutt.
Programleiaren opnar på underleg vis med å gå ut på gata med ein plakat med fire bilete – av ein bokstabel, ei seng, skitne asjettar og nokre knoklar – så skal tilfeldige forbipasserande gjette kva for eitt som er kunst. Då vart eg flau over statskanalen vår.
Idébasert kunst treng kontekst. Ein treng kjenne samanhengen verket er sett inn i, for å få noko utbytte av det. Dersom ein ikkje har fått med seg eit så grunnleggjande faktum, har ein gått glipp av store kunstopplevingar gjennom livet.
Kunstverket «My Bed» var av britiske Tracey Emin, ein av dei mest vidgjetne kunstnarane våre. Ho har markert seg på mange vis, mellom anna som ein av dei første kvinnelege professorane ved det ærverdige Royal Academy i London. Vi får snart sjå meir til henne. Til sommaren set ho opp ein ni meter høg skulptur ved det nye Munchmuseet og vert også første utstillar der.
Det vart mykje furore då «My Bed» vart stilt ut ved Sagacho Exhibition Space i Tokyo i 1998. Installasjonen er rett og slett hennar eiga, gjennomherja seng. Her låg ho djupt fortvilt i fleire dagar etter at kjærasten hadde gjort det slutt. Senga er slett ikkje noko pent syn: Sengekleda er skitne, undertøyet har mensblod, her er tomme spritflasker og anna rask. Til saman gir installasjonen eit bilete av stor kjærleikssorg.
Her bryt Emin med forventingane ein har til kvinner: Sjølv i den djupaste krisa skal dei vere velpleidde. Om ikkje må det løynast. Reaksjonane viste at grensene framleis er snevre.
I 1998 vart «My Bed» stilt ut ved Tate Gallery i London og nominert til den høgthengande Turnerprisen.
Det er eit tankekors at det knapt er program om kunst på TV. Kvifor det? Tal frå Statistisk sentralbyrå viser at det er fleire som går på museum enn på fotballkamp.
Eva Furseth
Fleire artiklar
Gjennom foto og tekst dokumenterte Maria Gros Vatne eit annleis liv på bloggen Wildandfree.no. Ho og mannen Nik Payne forlét bylivet og trygge jobbar til fordel for økologisk gardsbruk og heimeskule. Her ser me sonen Falk.
Foto: Maria Gros Vatne
Frå draum til sorg
Ukjent landskap vinn den eine prisen etter den andre. No er den å finne på lista over filmar som er kvalifiserte til vurdering av Oscar-akademiet i kategorien «Beste dokumentarfilm».
Peter Flamm (1891–1963) var ein tysk lege med jødisk familiebakgrunn som i 1926 gjorde furore med debutromanen.
Foto: Otto Kurt Vogelsang / Ullstein bild
«Jeg? er ein djupt fascinerande og høgst moderne tekst om sinnsforvirring og dobbeltgjengeri»
Marie Blokhus, Gard Skagestad og Kirsti Refseth spelar stykket til den tyske dramatikaren Marius von Mayenburg.
Foto: Monica Tormassy / Det Norske Teatret
Kven har makt over kven?
Velspelt om medviten og umedviten makt, sanning, manipulasjon og illusjon.
The Lady (Willa Fitzgerald) må flykte frå ein galen mann.
Foto: Another World Entertainment
Skrekkfilmen Strange Darling tuklar med tida for å trekke i gang tankane.
Sveinung Rotevatn (V), som ser opp, talte ikkje under behandlinga av den nye abortlova 3. desember. Den som gjekk fram til talarstolen flest gonger, var Marian Hussein (SV).
Foto: Thomas Fure / AP / NTB
Mors liv i salen
Debatten vi fekk høyre då den nye abortlova blei behandla tysdag, strekte seg frå 10.00 til 14.30, frå 1915 til framtida og frå fosteret til den store verda.