Bleken har også ein god penn, også bokstaveleg tala, han er ein av få som får lov til å sende Adresseavisen handskrivne artiklar. I desse tekstane flekker han tenner mot dei han meiner skadar heimbyen Trondheim. Ordførar Rita Ottervik har mang ein gong blitt fillerista i desse innlegga. Det er interessant å merke seg at kritikken ikkje har fått særleg merksemd i tekstform. Så vi kan heller seie at det er penselen som er mektigare enn pennen i dette tilfellet.

Ordføraren Ottervik

Bleken har servert oss to blodferske måleri av Ottervik med den tunge ordførarkjeda om halsen. Det er såleis ordføraren og ikkje personen Ottervik som er portrettert. Verket kunne stått som eit universelt symbol for at makt korrumperer. Alt av menneskelege trekk er brent vekk, og det dyriske har fått frie taumar. Andletet er eit digert blodraudt glis med kvasse tenner. Bleken skildrar korleis ordføraren styrer utan tanke på kva dei som har valt henne, måtte meine, utan tanke på kva som er klokt og rett. Såleis trengst korkje auge eller øyre.

Penselstroka er raske og heftige og er med på å understreke engasjementet til kunstnaren. Verka har mange referansar til samtidskunst, det er noko leikent over måten han sankar inspirasjon frå fleire hald, det evig ungdommelege i han møter tyngda og erfaringa til nittiåringen.

Særleg tydeleg er inspirasjonen frå paveportretta til den britiske målaren Francis Bacon (1909–92). Men medan Bacon skildrar korleis sjela lidande og skrikande er fanga i ein menneskekropp, er det lite smerte å finne i versjonane til Bleken. Dei legg i staden vekt på å skildre Ottervik som frydar seg på primitivt og grådig vis over prosjekta ho har trumfa igjennom. Dei er slett ikkje utan humoristisk kvalitet, desse arbeida.

Monsterhallen

Biletet der Ottervik er omhylla av ei djupt raud kappe, er det mest interessante. Her held ho den såkalla Monsterhallen, den svært omdiskuterte storbyhallen som er i ferd med å reise seg i Trondheim. Hallen vert bygd på eit område som eigentleg er regulert til park, så det har vore ein stor og langvarig kamp for å stoppe prosjektet. Måten Ottervik står på, har på harselerande vis likskapar med ein type helgenbilete i mellomalderen. I Vestfronten av Nidarosdomen, som ligg like ved monsterhallen, står ein slik skulptur. Figuren viser Kong Salomo, i hendene har han tempelet han reiste i Jerusalem. Salomo var særs vis, kongar og dronningar kom frå heile verda for å rådføre seg med han. Kontrasten mellom kongen og ordføraren vert ein spydig kommentar til måten ho forvaltar mandatet sitt på.

Portretta er svært så frekke. Samstundes er det heller ikkje til å kome forbi at måleria er litt flatterande. Ottervik er ganske smal og smekker i biletet med raud kappe. Det likte ho kanskje, likesom Sylvi Listhaug sikkert heller ikkje grein over korleis ho var forma, der ho hang naken på krossen i Bergen. Og ho osar av makt, noko som heller ikkje er det dummaste å bli assosiert med. Såleis er dette slett ikkje reine nidbilete. Det kan vere nett denne balansen som gjer at det ikkje berre er ei ytring, men også god kunst.

Eva Furseth

Eva Furseth er kunsthistorikar og fast kunstmeldar i
Dag og Tid.