KrF går no inn for regionreforma og hevdar at dei gjennom forliket med regjeringa medverkar til «det største distriktsløftet i nyare tid». Vi får sjå, når meldinga om kva oppgåver som skal flyttast til regionane kjem 19. oktober.

Men vi er grunnleggjande skeptiske – for heile denne regionreforma har så langt verka meiningslaus, og truleg kjem omstillingskostnadene til å vera langt høgare enn den lova kostnadsinnsparinga. Mange kjem nok til å angra på denne reforma. Fylkesinndelinga vi har i dag, står seg godt. Og skulle ein fyrst laga nye, større regionar, burde ein ikkje sett på statsforvaltinga rundt om i landet under eitt? Kvifor skal vi ha så mange ulike inndelingar alt etter kva slag saksfelt vi talar om?

Dei nye politidistrikta har si eiga inndeling, der Finnmark, Troms og Nordland er tre ulike distrikt – ikkje som i den nye regionreforma der Nordland er for seg sjølv. Og Buskerud er plassert i Sør-Aust politidistrikt saman med blant andre Telemark, ikkje saman med Østfold og Akershus som i den nye regionreforma.

Helseføretaka har si eiga geografiske inndeling att, med berre fire regionar. Lagmansrettane har seks. Vegvesenet har fem. Slik kan vi halda fram: Fiskeridirektoratet har sju regionar, Husbanken har seks... Og til slutt får vi kanskje ei eiga inndeling av valdistrikta til Stortinget basert på dei gamle fylka.

Kanskje bispedøma, delte inn i elleve bispedøme, kunne vore malen? Der har ein iallfall ei meir fornuftig inndeling på Austlandet enn det regjeringa har fått til med regionreforma – og alle elleve med vakre namn: Hamar, Borg, Tunsberg, Nidaros… Ikkje Viken, Innlandet og Vestland.

Er motstanden no over? Det er tvilsamt. Kritikken mot reforma er stor. Men dei som har kjempa mot reforma, må no likevel godta at saka diverre er tapt. Det er alvorleg å ikkje fylgja lovleg fatta vedtak i Stortinget.

Svein Gjerdåker