Eit godt demokrati treng eit fritt ordskifte med respekt for ulike synspunkt og livssyn. Ikkje minst må dette gjelda i spørsmål om abort, fosterdiagnostikk og dei mange alternativa som ny teknologi gjev i måten vi kan få barn på.

Abortspørsmålet vart ikkje endeleg avgjort i 1975. Det må opp til ny drøfting heile tida i takt med den teknologiske utviklinga. Noko anna ville vera uansvarleg. I så måte treng vi KrF som eit korrektiv i debatten, og som utfordrar majoriteten i viktige etiske spørsmål.

Slik KrF-partileiinga er samansett i dag, representerer ho ikkje reaksjonære mørkemenn. I norsk politikk graviterer alle partia no mot midten. I dag er kan hende KrF like liberalt som SV-representanten Otto Hauglin var i 1970-åra, eller Berge Furre i 1990-åra. Partia blir stadig meir like kvarandre, i etiske spørsmål òg.

Likevel vert ofte kritikken frå det dominerande fleirtalet ufin andsynes mindretalet. At somme kallar Kjell Ingolf Ropstad for mørkemann, er utriveleg å lesa. Dei alternative synspunkta Ropstad representerer i abort- eller homofilispørsmålet, må vi kunna respektera.

Med tanke på Ropstads bakgrunn frå eit miljø som set læresetningar i Bibelen høgt, må ein kunna seia at han har eit relativt liberalt syn på homofili. Mange kristne miljø er knapt til å kjenna att i dette spørsmålet om ein berre går 15–20 år attende i tid.

Homokampen har vore særs viktig, og han har hatt mykje å seia for sjølvkjensla og livsvilkåra til homofile. Men vi må ikkje la det liberale slå over i det illiberale. Det er autoritært å krevja at Ropstad som ny barne- og familieminister skal gå i Pride-toget, eller i det heile å krevja at nokon som helst skal gå i eit demonstrasjonstog same kva saka måtte gjelda. Det minner om sovjetborgarar som 1. mai måtte ut i gatene og støtta det kommunistiske partiet.

Svein Gjerdåker