Det kan lett gå ille med KrF. Ikkje på grunn av ufine åtak frå andre parti. Problema partiet slit med, er stort sett sjølvpåførte.

Sist helg såg vi eit nytt døme på sjølvskading då den fyrste konferansen til nettverket Drivkraft vart arrangert. Ein organisasjon som står fram som kritisk til den lina fleirtalet i KrF har valt.

Det er smått utruleg, men der var altså Knut Arild Hareide og Kjell Magne Bondevik, saman med initiativtakarar som tidlegare nestleiar Odd Anders With og leiar i Akershus KrFU Simen Bondevik.

Drivkraft skal arbeide for: «Grenseløs rettferdighet og mer solidaritet; klima og bærekraft; forkjørsrett for liv og menneskeverd; human flyktning- og asylpolitikk – ikke fremmedfrykt og trygghet og respekt i arbeidslivet – ikke utnytting.» Interessant nok er alt dette noko alle i KrF er for, anten dei var blå eller raude i haust.

Å skapa slike alternative organisasjonar i randsona av eit parti etter ein opprivande intern konflikt er skummelt. Sjå berre på Venstre etter EF-striden i 1972. Det er merkeleg at initiativtakarane og deltakarane på konferansen sist helg ikkje skjønar det.

Knut Arild Hareide har eit særleg ansvar her. Som tidlegare leiar må han trø særs varsamt for ikkje å skada sitt eige parti. I ein slik situasjon har ein ikkje så mange alternativ. Anten stiller ein opp for den lina fleirtalet har valt, eller så teier ein still, eller melder seg ut. Ein nyss avgått leiar kan ikkje fylgja lina til SV-arane som demonstrerte utanfor plenen mot eige parti i regjeringa. Han må medverka til å samla partiet.

Eit anna spørsmål er om det er mogeleg. Kampen i haust og tida etterpå har openberra at partiet er sett saman av minst to særs ulike leirar, og kanskje ikkje eingong Israel-spørsmålet sameinar dei lenger.

Svein Gjerdåker

Artikkelen er korrigert 15.02.19