Så hende det som alle andre enn byrådet i Oslo lét til å ha sett kome: Talet på covid-19-smitta er i sterk auke. Uroa og/eller febrile borgarar som ringjer den kommunale koronatelefonen for å tinga seg ein test og eventuelt hjelpa til med smittesporing, får ikkje svar.

Av dei 5300 som ringde koronatelefonen i Oslo førre laurdag, fekk berre 360 svar, vedgjekk leiaren for koronatelefonen i Oslo, Stine Eugenie Hansen i Aftenposten. Ein prestasjon i offentleg krisehandtering som nær kallar fram fortrengde bilete av ein overlest raud gummibåt på Tyrifjorden i 2011.

Smitteauken kjem med større reiseaktivitet, som regjeringa har opna for, og med sviktande dugnadsånd mellom folk, gamle som unge som ikkje held avstand.

Har ålmenta gløymt at dette er ein farleg sjukdom, ein sjukdom som til no har råka meir enn 20 millionar menneske og har teke tre kvart millionar liv? Kan hende, for det er særs menneskeleg å fortrengja slikt. Men byrådet i det norske episenteret for covid-19-smitte har ikkje lov til å gløyma, teia eller svara tull og tøys i hytt og vêr når innbyggjarar ringjer og ottast for livet og helsa.

No lovar byrådsleiar Raymond Johansen bot og betring, og vonleg vil fleire få hjelp frå kommunen i tida som kjem. Han lovar fleire drop-in-stader for testing, betre bemanning, oppsøkjande verksemd og betre informasjon. Han syner kort sagt ei påfallande handlekraft etter at den kommunale koronahandteringa i veka som gjekk, fann vegen til avisene.

Når byrådet har feia for eiga dør, kan det lyfta peikefingeren mot borgarane i byen og vona å bli høyrt.

Johan Brox