Det er ingen grunn til å vera smålåten. Lokalpolitikken, like mykje som rikspolitikken, treng dei beste av oss. Folk som tenkjer klårt, langsiktig, ser samanhengar og tenkjer på det beste for fellesskapet. Folk som skjønar kva som må prioriterast, og kva som må forsakast.

I kvar av dei 356 by- og heradsstyra og 11 fylkestinga våre treng vi flinke folk som nyttar tida si på dette strevsame arbeidet, veke etter veke, år etter år, for å tryggja det norske demokratiet. Og ikkje kom med hånlege kommentarar om at dette er ein 17. mai-tale. Det er nettopp å stø opp om og verna demokratiet lokalvala våre til sjuande og sist handlar om.

Men dette arbeidet tek mykje tid – fritid – sjølv for eit vanleg medlem i eit heradsstyre. Førebuing, samtalar og møte etter møte. I tillegg må ein sitja i ulike kommunale utval med nye møte, samtalar og førebuing.

Mange vegrar seg difor for å delta i lokalpolitikken. Truleg fleire no enn før. Det gjer at vi ikkje alltid får dei politikarane vi fortener.

Og mange sluttar for tidleg, for som oftast klarer ein ikkje innfri forventningane som mange har til kva som er mogeleg å få til i eit heradsstyre. Altfor mykje av tida går til budsjettarbeid, der ein må prioritera innanfor svært stramme rammer. Til slutt sit ein att med ei kjensle av maktesløyse, og ein er overgjeven til kva for løyvingar staten bidreg med.

Det er då ein må overtyda seg sjølv om at arbeidet likevel er viktig. At vervet er ærefullt og eit privilegium å kunna driva med for alle samfunnsinteresserte.

Kva kan vi som veljarar gjera? Røysta, sjølvsagt. Og kumulera. Gje ei ekstrarøyst til dei du har mest tillit til. Gje også personrøyster til gode kandidatar frå andre parti som du veit har sunt bondevit. I mange lokalsaker er det ikkje så skarpe skilje mellom partia. Kva innsikt og vit toneangjevande folk har i eit heradsstyre, kan avgjera viktige saker i rett lei.

Svein Gjerdåker