Kampen mellom sjakk og bridge er fleire hundre år gamal. For nokre år sidan kåra britane bridge og sjakk til verdas tredje og fjerde mest keisame sportar (etter golf og cricket). I fjor vart norsk sjakk utsett for to åtak frå bridgen. Det siste kom under VM-kampen til Carlsen i Dubai.

Ei handfull ganske pengesterke nordmenn sat i VIP-loungen under det 11. og siste VM-partiet då ein vadsøværing kom inn og skapte leven. Han presenterte seg som bridgespelar, men meinte han kunne slå dei andre VIP-gjestene på heimebana deira, dei 64 felta. Sjakkspelarane i rommet var ikkje kjende for å spytta i glaset, men bridgespelaren var i ein eigen liga. Han var pære full, og ingen visste kven han var, eller om han snakka eit sant ord.

I potten låg ti tusen kroner frå kvar spelar. Bridgespelaren hadde god kjensle for spelet, men tapte. Nytt parti – og nye ti tusen kroner. Bridgespelaren, som hevda han var europameister, tapte igjen. No ville han ha ein «kvitt eller dobbelt» – 40.000 eller null. «Pengar er ikkje noko problem», sa han.

Sjakkspelarane byrja googla inntrengjaren. Ja, det stemte at «Hoffa» er ein legendarisk norsk bridgespelar som bur og spelar i lag med ei av dei rikaste adelskvinnene i England.

Sjølv har eg budd i Vadsø i barndomen, eg har spela sjakk der fleire gonger sidan og kjenner godt til «Hoffa». Ein som har endå betre kjennskap enn eg til «Hoffa» og historier frå Aust-Finnmark, er Dag og Tid-skribenten Erlend Skjetne. Aller mest peiling har Skjetne på bridge, som i følgjande tirade i bladet «Bridge i Norge» nr. 1/2021:

«Eg trur generelt ikkje at folk har vondt av å høyre litt om bridge; det er jo ingen som klagar på all den gresselege sjakken vi blir bombarderte med i media. Sjakkspelarar er generelt ikkje kule, og ein mindre karismatisk type enn Magnus Carlsen skal ein leite lenge etter. Ein slik fyr hadde ikkje overlevd fem minutt i bridgemiljøet.»

Etter denne sterke meldinga vart eg nyfiken. Eg las romanen Kleda er gjennomvåte (2020), der Skjetne skriv kjenslevart om ein far som tek livet av seg. Romanen vart særs godt motteken, den einaste innvendinga frå ein ukul kritikar var at det vert for mykje bridge. Men ikkje for denne lesaren. Eg ville ha meir bridge. Boka er alvorleg, morosam, original. Eg trur på kvart ord, med eitt unnatak: Eg er framleis ikkje viss på at bridge er kulare enn sjakk.

Atle Grønn

Atle Grønn er internasjonal
meister i sjakk.