Sjakk
Sjakkbladet
Eit dusin sjakkblad på kontoret mitt.
Foto: privat
Då eg var yngre, jakta eg alltid på sjakkblad, på aktualitet og siste nytt i sjakkteori og praksis (kommenterte parti).
Eg elska Norsk Sjakkblad, som kom i posten åtte gonger i året. Saman med to sjakkvener på barneskulen, tvillingane Erling og Henrik, laga eg mitt fyrste sjakkblad som elleveåring. Vi hadde «fem på gata» med sjakkspørsmål til fotgjengarar som ikkje visste kvar hesten hoppar. Eg byrja abonnera på svenske Schacknytt, engelske New In Chess og amerikanske Inside Chess. Erling og Henrik hadde tysk på ungdomsskulen og abonnerte på Die Schachwoche, som eg lånte. Innhaldet var alt for meg, det var ikkje viktig om sjakken var på svensk, engelsk eller tysk. 13 år gamal laga eg klubbavis for Oslo Schakselskap.
Då eg seinare byrja studera språk, var sjakkbladet framleis ein følgjesvein. Det var ei lukke på byrjinga av 1990-talet å kunna kjøpa Europe Échecs i aviskiosken i Paris. Eg reiste rundt i Frankrike og spela turneringar som eg visste om takk vere terminlista i sjakkbladet. Eg hadde studert kvart ord. Etter eit par år flytta eg heim til Noreg, men når eg seinare var på ferie i Frankrike, sjekka eg alltid om den lokale kiosken hadde bladet mitt, plassert mellom motor, båtliv, jakt og fiske eller kryssord. Etter nokre tiår forsvann Europe Échecs frå kioskane, og eg miste trua på den franske sivilisasjonen.
Då eg studerte russisk, gjentok historia seg. Eg las det russiske «64» kvar månad. Kvart einaste ord. Det var ei lukke å kunna kjøpa «64» på bokhandelen Akademika på Blindern. Dei tok inn to eksemplar. Eg kjøpte det eine, men det andre vart òg alltid selt. Rundt tusenårsskiftet slutta Akademika å føra den smale salssuksessen, og eg miste trua på den norske bokhandelen. Sjølvsagt kjøpte eg ein bunke sjakkblad når eg var i Russland, men det var ikkje heilt det same. Eg ville ha bladet mitt i fast rytme, éin gong i månaden.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
