To frå Odesa
Jefim Geller (1925–1998).
Foto: Wikimedia Commons
I 2016 vart Oktoberrevolu-sjonsgata i den ukrainske byen Odesa ved Svartehavet døypt om til Jefim Geller-gata. Det er ei ære ikkje mange sjakkstormeistrar har opplevd. Geller spela 193 parti mot verdsmeistrane: Han vann 39 og tapte 31. Han hadde solid overtak på både Fischer og Botvinnik. «Vi skjøna ikkje opninga kongeindisk før Geller», sa patriarken i sovjetisk sjakk, Mikhail Botvinnik.
Geller var gatesmart i beste Odesa-tradisjon, ikkje ulik den største russiskspråklege satirikaren dei siste 100 åra, Mikhail Zjvanetskij. Dei hadde den same korpulente, stutte kroppen og den same Odesa-sjargongen med formuleringar av typen: «Går De no, gudskjelov, eller vert De verande, Gud forby?» Og litt seinare: «Så synd at De endeleg må gå.»
Denne kan passa på Geller: «Eg har vore 214 dagar utan alkohol. Men ikkje på rad.» I alle høve røykte han som ein skorstein. Han måtte òg eta. Då han vitja Botvinnik på datsjaen for å analysera sjakkvariantar nokre dagar, flykta han frå staden utan eit ord. Botvinnik serverte berre lunsj og middag, utan mellommåltid.
Den karakteristiske Odesa-humoren kjem tydeleg fram i dialogen nedanfor:
– Kva er du av nasjonalitet?
– Ja. Og du?
– Nei.
– Kva er gale med deg?
Den siste punchlina fekk eg forklart av ein russisk jøde (sjakkspelar og språkprofessor): Poenget er at frå ein jødisk-odesisk ståstad er det utenkjeleg at nokon ikkje har jødiske røter. Zjvanetskij og Geller var sjølvsagt òg jødar, men Geller var ikkje ein intellektuell jøde, men ein «arbeidarklassejøde», ifølgje den jødiske stormeisteren Sosonko. Geller sa det slik: «Eg knyter meg ikkje til jødedomen, men andre knyter meg til jødedomen.»
Den siste formuleringa var jo ganske «intellektuell» likevel. Og her er paradokset hos Geller: Han var ein grovkorna slugger, men òg ein djup analytikar – ein av dei største i sjakkhistoria.
«Ingen kunne ‘sitja’ som Geller», sa Boris Spasskij som nytta odesiten som sekundant i VM-kampen mot Fischer i 1972. «Ein kan seia at Geller utvikla sjakktalentet sitt med ræva – og ræva voks sjølv òg i symbiose med sjakkforståinga», forklarte Spasskij. Geller protesterte ikkje: «Når eg er stressa, må eg setja meg ned og analysera i fem–seks timar, så roar eg meg.»
Atle Grønn
Atle Grønn er internasjonal meister i sjakk.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
I 2016 vart Oktoberrevolu-sjonsgata i den ukrainske byen Odesa ved Svartehavet døypt om til Jefim Geller-gata. Det er ei ære ikkje mange sjakkstormeistrar har opplevd. Geller spela 193 parti mot verdsmeistrane: Han vann 39 og tapte 31. Han hadde solid overtak på både Fischer og Botvinnik. «Vi skjøna ikkje opninga kongeindisk før Geller», sa patriarken i sovjetisk sjakk, Mikhail Botvinnik.
Geller var gatesmart i beste Odesa-tradisjon, ikkje ulik den største russiskspråklege satirikaren dei siste 100 åra, Mikhail Zjvanetskij. Dei hadde den same korpulente, stutte kroppen og den same Odesa-sjargongen med formuleringar av typen: «Går De no, gudskjelov, eller vert De verande, Gud forby?» Og litt seinare: «Så synd at De endeleg må gå.»
Denne kan passa på Geller: «Eg har vore 214 dagar utan alkohol. Men ikkje på rad.» I alle høve røykte han som ein skorstein. Han måtte òg eta. Då han vitja Botvinnik på datsjaen for å analysera sjakkvariantar nokre dagar, flykta han frå staden utan eit ord. Botvinnik serverte berre lunsj og middag, utan mellommåltid.
Den karakteristiske Odesa-humoren kjem tydeleg fram i dialogen nedanfor:
– Kva er du av nasjonalitet?
– Ja. Og du?
– Nei.
– Kva er gale med deg?
Den siste punchlina fekk eg forklart av ein russisk jøde (sjakkspelar og språkprofessor): Poenget er at frå ein jødisk-odesisk ståstad er det utenkjeleg at nokon ikkje har jødiske røter. Zjvanetskij og Geller var sjølvsagt òg jødar, men Geller var ikkje ein intellektuell jøde, men ein «arbeidarklassejøde», ifølgje den jødiske stormeisteren Sosonko. Geller sa det slik: «Eg knyter meg ikkje til jødedomen, men andre knyter meg til jødedomen.»
Den siste formuleringa var jo ganske «intellektuell» likevel. Og her er paradokset hos Geller: Han var ein grovkorna slugger, men òg ein djup analytikar – ein av dei største i sjakkhistoria.
«Ingen kunne ‘sitja’ som Geller», sa Boris Spasskij som nytta odesiten som sekundant i VM-kampen mot Fischer i 1972. «Ein kan seia at Geller utvikla sjakktalentet sitt med ræva – og ræva voks sjølv òg i symbiose med sjakkforståinga», forklarte Spasskij. Geller protesterte ikkje: «Når eg er stressa, må eg setja meg ned og analysera i fem–seks timar, så roar eg meg.»
Atle Grønn
Atle Grønn er internasjonal meister i sjakk.
Fleire artiklar
Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.
Foto: Erika Hebbert
Sterkt om livsløgn og overleving
Gode skodespelarprestasjonar i intens kamp på liv og død.
Den nye statsministeren i Frankrike, Michel Barnier, blir klappa inn av den utgåande, Gabriel Attal, i ein seremoni på Hôtel Matignon i Paris 5. september.
Foto: Stephane De Sakutin / Reuters / NTB
Ny statsminister med gjeld, utan budsjett
No lyt alt skje raskt i fransk politikk for å avverje nye kriser.
Justis- og beredskapsminister Emilie Enger Mehl på veg til pressetreffet om motarbeiding av kriminalitet. Også statsminister Jonas Gahr Støre og finansminister Trygve Slagsvold Vedum deltok.
Foto: Thomas Fure / NTB
– No ser me effekten av færre politifolk
Det er mykje regjeringa kunne gjort som dei ikkje har gjort. Me er ikkje imponerte, seier Helge André Njåstad (FrP).
Den oppdaterte boka om rettens ironi er ei samling av tekstar frå Rune Slagstad gjennom førti år.
Foto: André Johansen / Pax Forlag
Jussen som styringsverktøy
Rettens ironi, no i fjerde og utvida utgåve, har for lengst blitt ein klassikar i norsk idé- og rettshistorie.
Finn Olstad har doktorgrad i historie og er tidlegare professor ved Seksjon for kultur og samfunn ved Noregs idrettshøgskule.
Foto: Edvard Thorup
Det nye klassesamfunnet
Finn Olstads nye bok er eit lettlese innspel til ei sårt tiltrengd innsikt i skilnaden mellom fakta og ideologi.