Då eg møtte Harry
Etter remis i fyrste parti vann Kasparov, den då høgst ranka sjakkspelaren i verda, over 13 år gamle Magnus Carlsen i Reykjavík i 2004.
Foto: Omar Oskarsson / Morgunbladid / NTB
Den fyrste gongen eg møtte Garri (Harry) Kasparov, var på Filippinane i 1992. Eg var reserve på Noregs lag i sjakk-OL. Kasparov var verdsmeister og spela fyrstebord for den nye nasjonen Russland.
Giganten Russland og vesle Noreg hamna på same hotell, ått av diktatorkona Imelda Marcos, ho med 3000 par sko. Luksushotellet i Manilla var det finaste eg har sett. Imelda Marcos dukka opp i lobbyen med hoffet sitt ein dag. Dukka opp gjorde òg Marcos-venen Florencio Campomanes (1927–2010), den mektige leiaren for verdssjakkforbundet Fide.
Absurd nok banka Campomanes på døra til hotellrommet mitt. Då eg opna, spurde han om Kasparov var der. Det var han ikkje. Det var eit hotell fullt av absurditetar.
Ein dag låg eg på ei solseng og halvsov med ein walkman på øyro. Då vakna eg brått av ein ball som trefte meg hardt på magen. Det som møtte meg i neste sekund, var det flaue smilet til Kasparov (31), som leika seg som ein bortskjemd tenåring i bassenget med ein amerikansk stormeister. No hadde ein av dei to bomma, og eg var offeret. Eg fekk i det minste gleda av å kasta ballen roleg attende til verdsmeisteren.
Neste gong eg møtte han, var på ein pressekonferanse på Grand Hotel i Oslo i 2005. Ein stunt-reporter kom med nokre «humoristiske» spørsmål som verkeleg ikkje fall i god jord: «Why are you so big?» spurde han Kasparov, som er ganske låg av vekst. I nokre lange sekund trudde eg Kasparov skulle avlysa heile seansen. Men så byrja han prata om 14 år gamle Magnus Carlsen, om kvifor Magnus no trong ein profesjonell trenar.
Etter ei lang utgreiing frå Kasparov om dette temaet, som var grunnen til at han var i Oslo, spurde Dagbladet: «Kva er ditt beste råd til Magnus?» «Men det er jo det eg seier, han treng eit profesjonelt apparat», sa Kasparov og veiva med armane. Det var då Dagbladet-journalisten presiserte: «Men er det ditt beste råd?»
Eg såg mitt snitt til å bryta inn med eit sjakkteknisk spørsmål om eit parti mellom Carlsen og Sjirov, krydra med litt intern sladder som eg visste Kasparov ville lika. Han lyste opp og stilte meg nokre spørsmål på russisk (etter innspel frå Simen Agdestein). Då forsvann stunt-reporteren.
Litt seinare kom Magnus til Grand Hotel og hadde ei treningsøkt med sjakkgeniet. «Han var betre enn eg trudde», kommenterte den veslevaksne guten til pressa etterpå.
Atle Grønn
Atle Grønn er internasjonal
meister i sjakk.
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Den fyrste gongen eg møtte Garri (Harry) Kasparov, var på Filippinane i 1992. Eg var reserve på Noregs lag i sjakk-OL. Kasparov var verdsmeister og spela fyrstebord for den nye nasjonen Russland.
Giganten Russland og vesle Noreg hamna på same hotell, ått av diktatorkona Imelda Marcos, ho med 3000 par sko. Luksushotellet i Manilla var det finaste eg har sett. Imelda Marcos dukka opp i lobbyen med hoffet sitt ein dag. Dukka opp gjorde òg Marcos-venen Florencio Campomanes (1927–2010), den mektige leiaren for verdssjakkforbundet Fide.
Absurd nok banka Campomanes på døra til hotellrommet mitt. Då eg opna, spurde han om Kasparov var der. Det var han ikkje. Det var eit hotell fullt av absurditetar.
Ein dag låg eg på ei solseng og halvsov med ein walkman på øyro. Då vakna eg brått av ein ball som trefte meg hardt på magen. Det som møtte meg i neste sekund, var det flaue smilet til Kasparov (31), som leika seg som ein bortskjemd tenåring i bassenget med ein amerikansk stormeister. No hadde ein av dei to bomma, og eg var offeret. Eg fekk i det minste gleda av å kasta ballen roleg attende til verdsmeisteren.
Neste gong eg møtte han, var på ein pressekonferanse på Grand Hotel i Oslo i 2005. Ein stunt-reporter kom med nokre «humoristiske» spørsmål som verkeleg ikkje fall i god jord: «Why are you so big?» spurde han Kasparov, som er ganske låg av vekst. I nokre lange sekund trudde eg Kasparov skulle avlysa heile seansen. Men så byrja han prata om 14 år gamle Magnus Carlsen, om kvifor Magnus no trong ein profesjonell trenar.
Etter ei lang utgreiing frå Kasparov om dette temaet, som var grunnen til at han var i Oslo, spurde Dagbladet: «Kva er ditt beste råd til Magnus?» «Men det er jo det eg seier, han treng eit profesjonelt apparat», sa Kasparov og veiva med armane. Det var då Dagbladet-journalisten presiserte: «Men er det ditt beste råd?»
Eg såg mitt snitt til å bryta inn med eit sjakkteknisk spørsmål om eit parti mellom Carlsen og Sjirov, krydra med litt intern sladder som eg visste Kasparov ville lika. Han lyste opp og stilte meg nokre spørsmål på russisk (etter innspel frå Simen Agdestein). Då forsvann stunt-reporteren.
Litt seinare kom Magnus til Grand Hotel og hadde ei treningsøkt med sjakkgeniet. «Han var betre enn eg trudde», kommenterte den veslevaksne guten til pressa etterpå.
Atle Grønn
Atle Grønn er internasjonal
meister i sjakk.
Fleire artiklar
Laila Goody, Maria Ómarsdóttir Austgulen, Trond Espen Seim og John Emil Jørgenrud i nachspielet frå helvete som stykket til Edward Albee blir kalla.
Foto: Erika Hebbert
Sterkt om livsløgn og overleving
Gode skodespelarprestasjonar i intens kamp på liv og død.
Den nye statsministeren i Frankrike, Michel Barnier, blir klappa inn av den utgåande, Gabriel Attal, i ein seremoni på Hôtel Matignon i Paris 5. september.
Foto: Stephane De Sakutin / Reuters / NTB
Ny statsminister med gjeld, utan budsjett
No lyt alt skje raskt i fransk politikk for å avverje nye kriser.
Justis- og beredskapsminister Emilie Enger Mehl på veg til pressetreffet om motarbeiding av kriminalitet. Også statsminister Jonas Gahr Støre og finansminister Trygve Slagsvold Vedum deltok.
Foto: Thomas Fure / NTB
– No ser me effekten av færre politifolk
Det er mykje regjeringa kunne gjort som dei ikkje har gjort. Me er ikkje imponerte, seier Helge André Njåstad (FrP).
Den oppdaterte boka om rettens ironi er ei samling av tekstar frå Rune Slagstad gjennom førti år.
Foto: André Johansen / Pax Forlag
Jussen som styringsverktøy
Rettens ironi, no i fjerde og utvida utgåve, har for lengst blitt ein klassikar i norsk idé- og rettshistorie.
Finn Olstad har doktorgrad i historie og er tidlegare professor ved Seksjon for kultur og samfunn ved Noregs idrettshøgskule.
Foto: Edvard Thorup
Det nye klassesamfunnet
Finn Olstads nye bok er eit lettlese innspel til ei sårt tiltrengd innsikt i skilnaden mellom fakta og ideologi.