Fatklut på sylvfat
Kakefatet plar sjå ut som ei flatvoren skål, medan oljefatet og ølfatet er meir som ei tynne. På éin måte er det ufatteleg at den same nemninga vert nytta om so ulike saker. Samstundes kan me seia at alle fata omfattar noko. Om me brått ikkje får fatt i det fatet me hadde tenkt å nytta, skal me ikkje missa fatninga: «Det verd eitt til fat, når ein fyrst heve mat.»
Slår me opp i gode ordbøker, får me ordhistoria servert på sylvfat. Her er det berre rom for ei kortfatta utgreiing. Fat svingar seg i ei rad germanske mål, til dømes engelsk (vat) og tysk (Fass). I samansetjingar står det ofte sist (matfat), men det kan òg stå fremst (fatklut ‘oppvaskklut, vaskeklut’). Norrønt fat vart nytta i tydingane ‘kar, ilåt’, ‘plagg’ og ‘stykke reisegods’. I fleirtal tydde det gjerne ‘klede; reisegods’. Tydinga ‘klede’ har klora seg fast i somme norske målføre, jamfør ord som skofot (uttala skoføt, skåffåt og liknande, ‘fotbunad’). I islandsk held tydinga ‘klede’ seg godt (t.d. regnföt ‘regnklede’, sumarföt ‘sumarklede’).
Frå lågtysk kjem verbet fatta, som har gjeve oss meir eller mindre lettfattelege ord som forfatta, oppfatta og samanfatta. Fatta hadde truleg grunntydinga ‘kunna rommast, ha rom (i eit fat)’. Sidan vida ho seg ut til ‘gripa; skjøna; ta, ta fyr’. Den heimlege forma av verbet er fata (norr. fata ‘festa laust saman’). Men fata i tydingane ‘ta; skjøna; ta fyr’ er nok ikkje beinveges nedervt frå norrønt. Det er truleg påverka av fatta. Andre nærskylde ord er fatt («ta fatt på», «få fatt i»), fatning («ta noko med fatning») og fatta («bleik, men fatta»).
Bognande fruktfat er eit gildt syn. Me kan òg nytta fruktfat til å målbera at noko eller nokon er lite tiltalande: «Du er ikkje akkurat noko fruktfat!» Om me derimot møter nokon me synest er fine, kan det vera vanskeleg å halda fingrane av fatet. Men det gjeld å fatta seg (sansa seg, ta seg saman). Elles kan det henda at dei krev hovudet vårt på eit fat.
«Den som vil sleikja i alle fat, får kjenna mang ein smak», seier ordtaket. Matfat og grautfat vert stundom nytta om samband og sams gode. Å «ha noko (å gjera) i matfatet eller grautfatet med einkvan» er å ha hopehav med nokon. Og dei som sit med store sleiver oppi det sams grautfatet vårt, forsyner seg grovt av fellesgoda.
Kristin Fridtun
Kristin Fridtun er filolog og forfattar.
E-post: kristin.fridtun@gmail.com
Er du abonnent? Logg på her for å lese vidare.
Digital tilgang til DAG OG TID – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
Kakefatet plar sjå ut som ei flatvoren skål, medan oljefatet og ølfatet er meir som ei tynne. På éin måte er det ufatteleg at den same nemninga vert nytta om so ulike saker. Samstundes kan me seia at alle fata omfattar noko. Om me brått ikkje får fatt i det fatet me hadde tenkt å nytta, skal me ikkje missa fatninga: «Det verd eitt til fat, når ein fyrst heve mat.»
Slår me opp i gode ordbøker, får me ordhistoria servert på sylvfat. Her er det berre rom for ei kortfatta utgreiing. Fat svingar seg i ei rad germanske mål, til dømes engelsk (vat) og tysk (Fass). I samansetjingar står det ofte sist (matfat), men det kan òg stå fremst (fatklut ‘oppvaskklut, vaskeklut’). Norrønt fat vart nytta i tydingane ‘kar, ilåt’, ‘plagg’ og ‘stykke reisegods’. I fleirtal tydde det gjerne ‘klede; reisegods’. Tydinga ‘klede’ har klora seg fast i somme norske målføre, jamfør ord som skofot (uttala skoføt, skåffåt og liknande, ‘fotbunad’). I islandsk held tydinga ‘klede’ seg godt (t.d. regnföt ‘regnklede’, sumarföt ‘sumarklede’).
Frå lågtysk kjem verbet fatta, som har gjeve oss meir eller mindre lettfattelege ord som forfatta, oppfatta og samanfatta. Fatta hadde truleg grunntydinga ‘kunna rommast, ha rom (i eit fat)’. Sidan vida ho seg ut til ‘gripa; skjøna; ta, ta fyr’. Den heimlege forma av verbet er fata (norr. fata ‘festa laust saman’). Men fata i tydingane ‘ta; skjøna; ta fyr’ er nok ikkje beinveges nedervt frå norrønt. Det er truleg påverka av fatta. Andre nærskylde ord er fatt («ta fatt på», «få fatt i»), fatning («ta noko med fatning») og fatta («bleik, men fatta»).
Bognande fruktfat er eit gildt syn. Me kan òg nytta fruktfat til å målbera at noko eller nokon er lite tiltalande: «Du er ikkje akkurat noko fruktfat!» Om me derimot møter nokon me synest er fine, kan det vera vanskeleg å halda fingrane av fatet. Men det gjeld å fatta seg (sansa seg, ta seg saman). Elles kan det henda at dei krev hovudet vårt på eit fat.
«Den som vil sleikja i alle fat, får kjenna mang ein smak», seier ordtaket. Matfat og grautfat vert stundom nytta om samband og sams gode. Å «ha noko (å gjera) i matfatet eller grautfatet med einkvan» er å ha hopehav med nokon. Og dei som sit med store sleiver oppi det sams grautfatet vårt, forsyner seg grovt av fellesgoda.
Kristin Fridtun
Kristin Fridtun er filolog og forfattar.
E-post: kristin.fridtun@gmail.com
Fleire artiklar
Dei fleste som satsar på eigen solkraftproduksjon, vil gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagassar.
Foto: Frank May / NTB
Solkraftproduksjon: «Dei fleste vil vel gjerne tru at dei bidreg til reduserte utslepp av klimagass.»
Ane Barmen er utdanna skodespelar og musikkvitar. Ho har tidlegare skrive to romanar.
Foto: Maria Olivia Rivedal
Ane Barmen skriv med snert og humor og ein bit alvor om sånt som skjer seg.
Teikning: May Linn Clement
Oppbretta brok i bratta
«Å bretta er i grunnen ‘å gjera bratt’, og i norrønt hadde bretta just tydinga ‘reisa opp, reisa seg’.»
Ole Paus døydde før sjølvbiografien var ferdigskriven.
Foto: Nina Djæff
Eit sandkorn i maskineriet
Ole Paus skriv mest om slektsbakgrunn og mindre om artistkarrieren i sjølvbiografien sin, men det forklarar likevel mennesket Ole Paus.
Eit hus i Ål kommune vart teke av jordskred under ekstremvêret "Hans" i august i fjor.
Foto: Frederik Ringnes / NTB
Husforsikring i hardt vêr
Kan klimaendringane føre til at også norske heimar blir umoglege å forsikre?