Ord om språk
I beste meining
Nokre seier det dei meiner, andre meiner noko anna enn det dei seier. Dei slår på skåka (el. sleden) og meiner merra. Tilhøvet mellom utsegn og meining er i det heile fælt innfløkt. Den me talar ved, kan lesa ei anna meining inn i utsegna enn den me sjølve meinte å bera fram. Ei vending nytta i biletleg meining kan verta teken bokstavleg, og eit velmeint råd kan uroa eller eggja opp mottakaren. Då er me ofte snare med å seia at det ikkje var slik meint, at det var sagt i beste meining eller ikkje so gale meint som det var sagt. Er det meining i slikt?
Den rådande meininga mellom granskarar er at meina (norr. meina) er kome til oss frå lågtysk, men dei er varsame med å meina noko om opphavet elles. Ordet er lett å kjenna att i notidsmåla ikring oss, som dansk mene, svensk mena, engelsk mean og tysk meinen. I mange målføre har meina blanda bøying (både e- og a-bøying), eller som Aasen skriv i Norsk Ordbog: «Nyere Ord (efter T. meinen), med vaklende Bøining, ofte i Præs. med ar, men i Imperf. sædvanlig med te (meinte).»
Stundom greier me ikkje å gjera oss opp ei meining om noko. Dessutan finst det saker me ikkje har noka (for)meining om i det heile. Andre gonger veit me kva me meiner, og det kan jamvel henda at me meiner alvor. Folk som vågar å seia meininga si, til og med når ho er uvanleg eller lite omtykt, får radt høyra at dei har sine meiningars mot.
Å møta meiningsmotstandarar kan vera krevjande, men slike møte er naudsynte, etter mi meining. For det vert vel keitt og meiningslaust i lengda å berre vera i lag med meiningsfellar? Mange finn glede i å lesa meiningsberande aviser og ta del i det me kallar meiningsutveksling, meiningsskifte eller meiningsbyte. Gode meiningsskifte kan få folk til å skifta meining, medan tekster med meiningsvillande prentefeil fyrst og fremst vekkjer irritasjon. Om ein verkeleg vil setja folk i egse, kan ein prøva å hindra fri meiningsbryting.
Digital tilgang – heilt utan binding
Prøv ein månad for kr 49.
Deretter kr 199 per månad. Stopp når du vil.
